Το diadrastiko έγραψε: Σύμφωνα με τις μυθολογίες των λαών και, φυσικά, των αρχαίων Ελλήνων, δράκοι πολλών ειδών κατοικούν στην γη
από τις απαρχές του κόσμου. Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε σπάνιες ιστορικές αναφορές, υπό την έννοια ότι δεν θα ασχοληθούμε με μύθους για τους οποίους ο καθένας μπορεί να πει ότι πρόκειται για παραμύθια και υπερβολές (αν και οι μύθοι έχουν την δικοί τους αλήθεια που… δεν είναι για όλους). Ανάμεσα σε αυτούς τους δράκους υπάρχουν και κάποιοι που μεταμορφώνονται σε ανθρώπους ή και γεννώνται από αυτούς…
Αναφορές από αυτόπτες μάρτυρες μέσα από την καταγεγραμμένη ιστορία ξεφεύγοντας από την μυθολογία όπου «τον παλιό καιρό (του Θησέα) τα θηρία προξενούσαν μεγαλύτερο φόβο στους ανθρώπους, όπως το λιοντάρι της Νεμέας και του Παρνασσού, (το ίδιο) και οι δράκοντες που ήταν σε πολλά μέρη της Ελλάδας». (Παυσανίας, Αττικά 27,9)
Δράκοι
Η Αντινόη απομάκρυνε τους κατοίκους μιας πόλης ακολουθώντας ένα ερπετό «το είδος του δεν ερμηνεύεται» κι απ’ ότι φαίνεται «η Αντινόη οδηγήθηκε από έναν Δράκοντα» (Παυσανίας, Αρκαδικά)
Αναφερόμενος στην Σαλαμίνα, ο Παυσανίας, αναφέρει: «Κατά την διάρκεια της ναυμαχίας των Αθηναίων κατά των Μυδών λένε πως παρουσιάστηκε δράκοντας». Σύμφωνα με τον χρησμό ήταν ο ήρωας Κυχρεύς» (Παυσανίας, Αττικά 36,1).
Επίσης, «στο Ποικίλο όρος, παρουσιάστηκε ένας δράκος να τρέχει βιαστικά στην φωλιά του» (Παυσανίας, Αττικά 37,7)
Στα Κορινθιακά του ο Παυσανίας αναφέρεται σε «ιερούς δράκους», σε έναν δράκο που σκότωσε τον Οφέλτη, ενώ για την Επίδαυρο
ξεχωρίζει ένα είδος δράκων που έχουν ξανθότερο χρώμα και είναι ιεροί του Ασκληπιού.
Κάποιοι «καθώς ταξίδευαν από την Επίδαυρο, έφερναν μαζί τους έναν δράκοντα ο οποίος τους ξέφυγε από το πλοίο και κρύφτηκε όχι μακριά από την θάλασσα» (Πλούταρχος, Λακωνικά ΧΧΙΙΙ)
Σε κάποια στιγμή κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αυτός και το στράτευμά του χάνονται στην έρημο της Αιγύπτου. Τότε, «ο Πτολεμαίος ο Λάγου λέει ότι δύο δράκοντες προχώρησαν μπροστά από το στρατό αφού έβγαλαν κραυγή και ο Αλέξανδρος διέταξε να τους ακολουθήσουν. «Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις
Γ΄ 5)
Ο Φιλόστρατος στο δεύτερο βιβλίο του για τον Απολλώνιο Τυανέα γράφει: «Απ’ όλους τους ποιητές, πιο σοφά μίλησε γι’ αυτούς ο Όμηρος, που τον δράκο ο οποίος κατοικούσε κοντά σε μία πηγή στην Αυλίδα, τον περιέγραψε στο πίσω μέρος μαυροκίτρινο. Άλλοι ποιητές, τον ολόιδιο με αυτόν δράκο που ζούσε στο δάσος της Νεμέας είπαν ότι είχε λοφίο, κάτι που δεν βρίσκουμε στους δράκους των ελών. Αυτοί που ζουν στις πλαγιές και τους λόφους πηγαίνουν στις πεδιάδες για να κυνηγήσουν και υπερέχουν σε όλα από εκείνους που ζουν στα έλη. Είναι μακρύτεροι, ταχύτεροι και ορμητικότεροι από τα πιο ορμητικά ποτάμια και από αυτούς δεν διαφεύγει τίποτα. Σ’ αυτούς, όταν είναι νεαροί, φυτρώνει μικρό λοφία, μεγαλώνοντας όμως αυξάνεται και ανυψώνονεται πολύ, λαμπαδιάζει και γίνεται κοφτερό. Έχουν γενειάδα, σηκώνουν τον λαιμό ψηλά και η φολίδα τους λάμπει σαν ασήμι. Οι κόρες των οφθαλμών τους είναι σαν πυρακτωμένες πέτρες. Η δύναμή τους είναι απίστευτη. […] Οι ορεινοί δράκοι έχουν φολίδες που μοιάζουν χρυσές, το μήκος τους είναι μεγαλύτερο των πεδινών, τα γένια τους κατσαρά και χρυσαφί κι εκείνα, και συνοφρυώνονται μάλλον πιο πολύ από τους πεδινούς, αφού το βλέμμα τους κάτω από τα φρύδια είναι φοβερό και αδίστακτο. Βγάζουν έναν ήχο σαν χαλκού καθώς ταράσσει το έδαφος και από το λοφίο βγαίνει φωτιά μεγαλύτερη από του πυρσού».(Παράξενες διηγήσεις αρχαίων Ελλήνων, Άγνωστο)
Ερπετοειδή
Ίσως τα χρόνια εκείνα, να μην υπήρχαν οι έννοιες «ερπετοειδές» και «ερπετόμορφος» με την σημερινή έννοια, ωστόσο οι ελάχιστες αναφορές που μας δίνουν οι αρχαίες πηγές που εντοπίσαμε, φαίνεται να περιγράφουν μεταμορφώσεις, γεννήσεις ή και υβριδικές καταστάσεις παρόμοιες ή
και ολόιδιες με μαρτυρίες της εποχής μας. Ο Παυσανίας στα Ηλιακά Β΄ αναφέρεται στον πόλεμο των Αρκάδων με τους Ηλείους: «Λένε ότι η στρατιά των Αρκάδων εισέβαλε στην Ηλεία και οι Ηλείοι που αντεπιτέθηκαν, είδαν να έρχεται μία γυναίκα προς τους στρατηγούς έχοντας στο μαστό της ένα νήπιο αγοράκι. Είπε ότι αυτή το γέννησε αλλά την διέταξαν τα όνειρα να το δώσει στους Ηλείους, για να πολεμήσει μαζί τους. Οι αρχηγοί την πίστεψαν και έβαλαν το παιδί γυμνό μπροστά στο στράτευμα. Όταν οι Αρκάδες επιτέθηκαν, το παιδί έγινε δράκος, έτσι ταραγμένοι από το θέαμα οι Αρκάδες τράπηκαν σε φυγή δίνοντας την νίκη στους Ηλείους».
Ο Στράβων στο 13ο βιβλίο των Γεωγραφικών του περιγράφει την περιοχή της Τρωάδας και αναφέρεται στην πόλη Πάριο αναφέροντας πως: «ο αρχηγέτης του γένους τους από φίδι μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο». Μάλιστα, από αυτό το σημείο φαίνεται να επιβεβαιώνεται η θεωρία του David Icke ότι οι Τρώες συγγενεύουν ή κατάγονται από την Αδελφότητα των Ερπετοειδών.
Μια γυναίκα από το Τρίδεντο της Ιταλίας γέννησε κουλουριασμένα φίδια, όταν ύπατοι στην Ρώμη ήταν ο Δομετιανός Καίσαρ για ένατη χρονιά και ο Πετίλιος Ρούφος, για δεύτερη χρονιά, ενώ στην Αθήνα επικρατούσε αναρχία (Φλέγων, αποσπάσματα, ΧΧIV)
Τέλος, μία περίεργη αναφορά η οποία, αν και φαίνεται να περιγράφει απλά και συνηθισμένα φίδια, γίνεται πολύ εντυπωσιακή και ενδιαφέρουσα στο άκουσμά της με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ειδικά στο σήμερα:
Στην Μεσοποταμία, κοντά στον Ευφράτη, συμβαίνει το εξής: «Τα φίδια αυτά δεν πειράζουν τους Σύρους (ούτε τους άλλους ξένους ) που ξεκουράζονται και δεν σταματάνε να επιτίθενται στους Έλληνες» (Περί θαυμασίων ακουσμάτων).
Λες και ο «πόλεμος» μαινόταν από τότε…
diadrastika / Image by Stefan Keller from Pixabay
