Ελπίδα! Τι είναι η Ελπίδα;
Το diadrastiko έγραψε: Ελπίζουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας, ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, ελπίζουμε να μην ψηφιστούν τα όποια καταδυναστευτικά μέτρα, ελπίζουμε το κακό με τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις να σταματήσει εδώ, ελπίζουμε να έχουμε δουλειά και αύριο, ελπίζουμε να βρούμε μια δουλειά χθες, ελπίζουμε να βρεθεί ένας καλός σωτήρας να έρθει και να μας σώσει… ελπίζουμε, ελπίζουμε και γενικώς ελπίζουμε σε κάτι.
Η Ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία.
Κάποιες φορές οι ελπίδες μας ζωντανεύουν και γίνονται πραγματικότητα. Κάποιες άλλες, δυστυχώς, για κάποιον άγνωστο λόγο, είναι φρούδες.
Ας δούμε, λοιπόν, τι είναι η Ελπίδα, από την οποία περιμένουμε κάτι.
Υπάρχει ένας μύθος που μιλάει γι’ αυτήν. Είναι ο πολύ γνωστός που αναφέρεται στο λεγόμενο “Κουτί της Πανδώρας”.
Η Πανδώρα ήταν γυναίκα του Επιμηθέα που, από περιέργεια άνοιξε ένα απαγορευμένο πιθάρι (έχουμε συνηθίσει να το λέμε κουτί), όπου μέσα σε αυτό ήταν φυλακισμένα όλα τα δεινά που μπορούσαν να πλήξουν την ανθρωπότητα: γηρατειά, κούραση, αρρώστιες, τρέλα, κακία, πάθος και άλλα πολλά που μας καταδυναστεύουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μέσα σε αυτά θα πρέπει να ήταν η δουλοπρέπεια, η κατάθλιψη, ο εγωισμός, ο φιλοτομαρισμός, η στείρωση της επαναστατικότητας, ο αυτοευνουχισμός της ελεύθερης σκέψης, το βόλεμα και άλλα πολλά που τα νιώθουμε στο πετσί μας αρκετοί από εμάς. Τα δεινά είχε μαντρώσει μέσα εκεί ο Προμηθέας για να μην βλάψουν τους ανθρώπους, οι οποίοι ως τότε ζούσαν χωρίς κόπους και χωρίς βάσανα.
Όταν η Πανδώρα άνοιξε το πιθάρι, από μέσα ξεπετάχτηκαν όλα αυτά και αστραπιαία τυλίχτηκαν στο λαιμό της ανθρωπότητα που έμελλε να γίνει η θηλιά της.
Η Πανδώρα, μόλις αντιλήφθηκε τι συμβαίνει, έκλεισε αμέσως το πιθάρι.
Δεν γνωρίζουμε αν μέσα στο πιθάρι έμειναν κι άλλα δεινά που δεν πρόφτασαν να βγουν, όμως η πληροφορία που μας δίνει ο Ησίοδος στο Έργα και Ημεραι στίχοι 42-105, είναι πως είχε μείνει η Ελπίδα.
Η Ελπίδα, λοιπόν, έμεινε στο πιθάρι. Κλεισμένη, φυλακισμένη, ανήμπορη. Μέσα στο πιθάρι. Δεν απελευθερώθηκε. Όλα τα δεινά είναι ελεύθερα και κυκλοφορούν σαν τον σαράκι και μας τρώνε τις ζωές μας, όμως η Ελπίδα, πάνω στην οποία βασίζουμε τις ζωές μας έμεινε στο πιθάρι… (Από την άλλη, δεν ξέρουμε πόσο αθώα ήταν η Ελπίδα αφού την είχε μαζέψει και αυτήν ο Προμηθέας μαζί με όλα τα άλλα κακά στο ίδιο πιθάρι…)
Όπως και να έχει, βγαίνει ένα συμπέρασμα: Η Ελπίδα στην οποία δίνουμε μεγάλη πίστη, δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Είναι Ανήμπορη. Φυλακισμένη στο πιθάρι. Δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Η ελπίδα είναι μία ψευδαίσθηση. Μία ψευδαίσθηση που μας την προσφέρουν απλόχερα και καθημερινά. Όσο δεν το καταλαβαίνουμε είμαστε καταδικασμένοι.
Το ότι μερικές φορές οι ελπίδες γίνονται πραγματικότητα, υπόκεινται στους νόμους των πιθανοτήτων και όχι στην όποια Ελπίδα ή την βοήθεια του όποιου Σωτήρα.
Όλα, λοιπόν, εξαρτώνται από εμάς και μόνον από εμάς τους ίδιους. Από την θέλησή μας και την μαχητικότητά μας.
Αν πράγματι ισχύει αυτό που λέγεται πως με τις δονήσεις των λέξεων που προφέρουμε και των σκέψεων που κάνουμε ότι φτιάχνουμε την ζωή μας και το πεπρωμένο μας, τότε… είναι ήδη προδιαγεγραμμένη η αποτυχία μας. Κάθε φορά που ελπίζουμε, μένοντας άπρακτοι, χαντακώνουμε την ζωή μας και οποιονδήποτε τομέα της όλο και περισσότερο. Όλο και πιο βαθιά. Κι από πάνω μας χορεύουν όλα τα υπόλοιπα δεινά και μας πνίγουν.
Καταλαβαίνετε, τώρα γιατί η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία; Διότι πρώτοι πεθαίνουμε εμείς, ενώ η Ελπίδα εξακολουθεί να ζει, φυλακισμένη, μέσα στο πιθάρι της…
diadrastika / Image by mohamed Hassan from Pixabay
