Πως βυθίστηκε η χαμένη Ατλαντίδα. Από ποιους
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Υπήρξε μια Χρυσή Εποχή, πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, γύρω στο 10 με 12.000 π.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν ότι υπήρξε πριν 20 με 25.000. Σταδιακά, άρχισαν κάποιες διαφωνίες μεταξύ θεών, ημίθεων, γιγάντων, ανθρώπων και άλλων ευφυών μορφών ζωής που προέρχονταν από τη Γη και ζούσαν ανάμεσα τους. Υπήρχαν μεγάλες χώρες και πόλεις, αλλά και δύο ακμαίοι ισχυροί πολιτισμοί: Η χαμένη Ατλαντίδα στον Ατλαντικό Ωκεανό και η Χαμένη Λεμουρία στον Ινδικό Ωκεανό.
Αυτές οι διαφωνίες αφορούσαν, κυρίως, αν έπρεπε να διευκολυνθούν και να υποστηριχτούν οι λιγότερο ανεπτυγμένοι πολιτισμοί ή αν θα έπρεπε να αφεθούν στη δική τους φυσική εξέλιξη, χωρίς άλλη παρέμβαση. Αυτή η αντιπαλότητα πολώθηκε ανάμεσα στην Ατλαντίδα και την Λεμουρία. Το Μαντείο στους Δελφούς, ίσως να ήταν το πρώτο, ανάμεσα σε άλλα που δίνει χρησμό, ουσιαστικά μια πρώτη άμεση προειδοποίηση, για το τι θα συμβεί αν τα παιδιά της Γης δεν σταματήσουν τις δυσαρέσκειες και τις φιλονικίες: Μια καταστροφή.
Η χαμένη Ατλαντίδα
Η Ατλαντίδα, από όλες τις χώρες και τις ηπείρους αυτής της χρονικής περιόδου, εκδήλωσε τις πιο ενοχλητικές και γεμάτες διατάραξη επιθυμίες. Πολλά από αυτά δεν ήταν καινούργια, αλλά δεν είχαν συζητηθεί ούτε εφαρμοστεί κατά την διάρκεια της Χρυσής Εποχής, μια εποχή ειρήνης που διήρκεσε περίπου 8.000 χρόνια, πριν φτάσουμε στην περίοδο που περιγράφουμε. Ισχυρίζονταν ότι οι προσπάθειές τους ήταν να χτίσουν έναν παράδεισο, αλλά αυτό που αποδείχτηκε ήταν μία φρίκη.
Οι Άτλαντες, επιθυμούσαν ως αντάλλαγμα περισσότερα από αυτά που είχαν. Κι ενώ υπήρχε άφθονη γνώση και άφθονος υλικός πλούτος και όλα ήταν ελεύθερα και διαθέσιμα σε όλους, ήθελαν τον έλεγχο των αναπτυσσόμενων πολιτισμών στην κυρίως Ευρώπη. Η προσοχή τους στρεφόταν σε χώρες που δεν ήταν αποικίες τους.
Η Ελλάδα, αν και φιλική, ήταν η μόνη χώρα σε εκείνη την περιοχή του κόσμου στην οποία η Ατλαντίδα δεν είχε καμία επιρροή. Οι τότε Έλληνες βασιλείς ήθελαν να διατηρήσουν την ουδετερότητά τους. Οι Άτλαντες δεν έμειναν ευχαριστημένοι και θεώρησαν πως είχαν ταχθεί με το μέρος των Λεμούριων και το δεξί τους χέρι, την αυτοκρατορία του Ινδού Ράμα. (Περισσότερα για τον Ράμα μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο Γέφυρα του Αδάμ: Μία τεχνητή γέφυρα πριν 1,7 εκ. χρόνια, με στοιχεία που δεν συμμερίζεται η επιστημονική κοινότητα)
Τελικά, η Ατλαντίδα αποφάσισε να στείλει ναυτικό στόλο στην Ανατολική Μεσόγειο για λόγους εκφοβισμού, φυσικά, με την υποστήριξη των συμμάχων της, όπως οι περιοχές που σήμερα ονομάζουμε Ισπανία, Πορτογαλία και άλλες. Ωστόσο, αυτό που ξεκίνησε ως επίδειξη δύναμης θα κλιμακωνόταν. Ξεκίνησε μία διαδικασία λογοκριμένων πληροφοριών αλλά και ψευδών αναφορών προκειμένου να μπερδέψουν τους αντιπάλους τους. Παραδόξως, το Μαντείο των Δελφών ήταν ακόμα σε θέση να λαμβάνει αξιόπιστα δεδομένα. Ένας έμμεσος τρόπος ήταν από Άτλαντες που έβλεπαν κίνδυνο μπροστά τους και άρχισαν να απομακρύνονται από τον βασικό κορμό. Οικογένειες ολόκληρες μετανάστευαν σε ελληνικά εδάφη που ήταν φίλοι αλλά όχι σύμμαχοι της Ατλαντίδας. Επίσης, προχωρούσαν και βορειότερα, προς την σημερινή Ρωσία, αλλά και την Υπερβορεία.
Οι Άτλαντες εκείνη την εποχή, μαζί με τις αποικίες τους, αριθμούσαν περίπου 3.000.000.000 (δισεκατομμύρια) άτομα. Γύρω στα 250 εκατομμύρια έφυγαν μαζικά, προς κάθε κατεύθυνση, όταν η κυβέρνησή τους αποφάσισε να ξεκινήσει ναυτικό αποκλεισμό στην Μεσόγειο για να πλήξει τους Λεμούριους και τον Ράμα.
Η Ατλαντίδα ήθελε την Ελλάδα να συνθηκολογήσει και η συμπλοκή να τελειώσει γρήγορα. Εξάλλου, είχαν κοινούς προγόνους και προγονικούς θεούς. Όμως, για μια ακόμα φορά οι Έλληνες βασιλείς δεν δέχτηκαν. Προτίμησαν την ουδετερότητά τους, αν και ήταν σχεδόν ολοφάνερο πως τάσσονταν με το μέρος του Ράμα και των Λεμούριων, γιατί τους είχαν βοηθήσει με την σχεδίαση και την κατασκευή των ιπτάμενων Βιμάνας.
Ο πόλεμος με τη χαμένη Λεμουρία
Οι εναρκτήριες κινήσεις του πολέμου δεν άργησαν να φανούν από μέρους των Ατλάντων. Μπορεί και οι δύο αντίπαλες πλευρές να είχαν πλοία της θάλασσας και πλοία του αέρα, όμως, ο πολεμικός εξοπλισμός τους ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα περιμένουμε να δούμε. Αν και οι περιγραφές των αρχείων δείχνουν να χρησιμοποιήθηκαν όπλα σαν τα σημερινά, όπως για παράδειγμα πυρηνικά, άλλες δείχνουν ότι χρησιμοποιήθηκαν μόνο όπλα νόησης, μυαλού, σκέψης και ότι αυτά ήταν χειρότερα και πολύ μεγαλύτερα σε καταστροφική δύναμη, από οποιοδήποτε φυσικό όπλο, ακόμη και από τα πιο σύγχρονα δικά μας.
Σύντομα ο πόλεμος φούντωσε για τα καλά. Μεγάλη καταστροφή απλώθηκε σε όλες τις μεσογειακές χώρες και ιδίως στις ανατολικές. Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο τοξική ώστε μόνο περιορισμένες αεροπορικές μάχες θα ήταν εφικτές στο εξής. Ένα γεγονός που οδήγησε πολύ γρήγορα οι άνθρωποι να πολεμούν σώμα με σώμα τους ανθρώπους, κάτι που δεν είχε συμβεί για πολλούς αιώνες.
Η Μητέρα Φύση ξυπνούσε τώρα και πολλές εκατοντάδες ηφαίστεια άρχισαν να εκρήγνυνται. Άρχισαν σεισμοί που αυξάνονταν σε ένταση και καταστροφική δύναμη. Φρικτές καταιγίδες πυρκαγιάς κατανάλωναν όλη την καύσιμη ύλη και απλώνονταν σε έκταση που είχε μέγεθος χώρας. Κι αυτό ήταν ακόμα η αρχή, καθώς η ανθρωπότητα εξακολουθούσε να παλεύει μεταξύ της.
Οι Λεμούριοι, με τον Ράμα μπροστά, βομβαρδίζουν την Ατλαντίδα και τις αποικίες της σε Νότια Αμερική. Η Ατλαντίδα κάνει ανάλογες επιθέσεις. Η Γη τραντάζει τα εδάφη της ανεξάρτητα σε ποια συμμαχία ανήκουν και ποια πλευρά τα ελέγχει. Και πάνω που αρχίζουν σταδιακά όλες οι πλευρές να χάνουν δυνάμεις, είτε από τις καταστροφές που προκαλούν η μία στην άλλη, είτε από την δυσαρέστηση της Γης, οι δυνάμεις του Ράμα, σβήνουν από το χάρτη την Μεγάλη Κεντρική Πόλη της Ατλαντίδας. Νικητές του πολέμου αναδεικνύονται οι Λεμούριοι, όμως χαμένοι είναι όλοι. Οι απώλειες είναι τεράστιες για όλους.
Ο ουρανός έχει τώρα το χρώμα του μολύβδου και μια φονική σκόνη αρχίζει να βρέχει στις περισσότερες περιοχές της Γης. Υπάρχουν πλέον ελάχιστα μέρη στη Γη όπου ο ήλιος λάμπει. Τα φυτά σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να υποκύπτουν σε αυτές τις συνθήκες. Η κεντρική Ατλαντίδα και τα επτά μεγάλα νησιά δορυφόροι της, αρχίζουν να ραγίζουν, να βράζουν και να γλιστρούν στη θάλασσα. Βυθίστηκαν σε μια μέρα. Παρόμοια και στην Μεσόγειο. Το Αιγαίο δεν είναι πια όπως το ήξεραν τότε, αλλά περίπου όπως το ξέρουμε εμείς, σήμερα. Η Λεμουρία αρχίζει και αυτή να βυθίζεται μέχρι που χάνεται εντελώς κάτω από τόνους θαλασσινού νερού.
Τεράστια παλιρροϊκά κύματα κάλυψαν σχεδόν το ήμισυ του κόσμου, ενώ παράλληλα υπήρξε ανάταση των βουνών των Άνδεων και άλλων οροσειρών όπως τα Βραχώδη Όρη. Υπήρξαν ανυψώσεις της Ανταρκτικής και των σημερινών παράκτιων βουνών της Σκανδαναβίας, ανάμεσα σε πολλά άλλα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε.
Παράλληλα, ένας στρατός υποβρύχιων ηφαιστείων ξύπνησε από ένα βαθύ ύπνο αιώνων και βγήκε χαρούμενος στην επιφάνεια να αναπνεύσει καθαρό αέρα και να δημιουργήσει έναν νέο, εντελώς δυσάρεστο, αποπνικτικό και καυτό που προκαλούσε δάκρυα στα μάτια. Η παχιά σκόνη και η στάχτη έφεραν αυτό που θα λέγαμε “πυρηνικό χειμώνα”, βυθίζοντας τη Γη σε έναν ακόμη σοβαρό μακροπρόθεσμο παγετώνα. Ό,τι γλίτωσε από τον πόλεμο που είχε πια τελειώσει, θα πέθαινε τις επόμενες στιγμές. Όμως, αργά αλλά σταθερά, η Γη θα επανάφερε την ισορροπία στη ζωή επάνω στην επιφάνειά της. Λίγοι άνθρωποι επιβίωσαν. Κυρίως, όσοι βρήκαν καταφύγιο σε βαθιές σπηλιές ή σε υπόγειες πολιτείες του δικτύου της Αγκάρθα. (Διαβάστε σχετικά: Η Πριγκίπισσα της Telos Αποκαλύπτει τον Υπόγειο Πολιτισμό, κάτω από το Όρος Shasta της Καλιφόρνιας)
Σημειώσεις
*Σύμφωνα με κάποιους μύθους, λέγεται ότι στον πόλεμο συμμετείχαν με κάποιο τρόπο και όντα που δεν ήταν άνθρωποι. Κάποια είδη παραπέμπουν σε ερπετοειδή, ίσως να ήταν οι λεγόμενοι Δράκοντες της Σοφίας. Επίσης, μικρόσωμα πλάσματα, όπως οι πίθηκοι του Ράμα που ίσως αντιστοιχούν στο είδος Homo Floresiensis ή «Hobbit» (άλλοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να ήταν Γκρίζοι εξωγήινοι – αν και μπορεί να ταυτίζονται με τα Hobbit). Λέγεται, ακόμα, πως στην διεξαγωγή του πολέμου έλαβαν μέρος και κάποια φυλάκια από την Σελήνη, από τους εκεί κατοίκους. Ωστόσο, επειδή αυτές οι εκδοχές είναι θολές και ασαφείς, δεν τις συμπεριλάβαμε στην εκδοχή της ιστορία μας.
**Η προϊστορία ενός μεγάλου και παγκόσμιου πολέμου είναι μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση. Πολλά από τα στοιχεία που είναι πιθανόν να την συνθέτουν μπορεί να βρεθούν διάσπαρτα σε κείμενα από όλο τον κόσμο τα οποία, ευτυχώς, έχουν διασωθεί. Από την Ινδία και την Σουμερία έως τους Μάγιας και τους Ίνκας και γενικότερα των ινδιάνων της Αμερικής. Η κάθε παράδοση και ο κάθε μύθος, αυτών και άλλων χωρών, φαίνεται να περιέχουν ψήγματα μιας κοινής προϊστορίας. Σαν κομμάτια ενός παζλ που δεν είναι εύκολο να τα ταιριάξει κάποιος. Έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες. Μία είναι και αυτή που διαβάσατε, σε μορφή αφηγήματος με στοιχεία δημιουργικής φαντασίας προκειμένου να δώσουν συνοχή σε πράγματα που δεν φαίνονται να συνδέονται αλλά είναι πέραν του δέοντος αληθοφανή. Σίγουρα, τα παραπάνω αποτελούν την εκδοχή μιας πιθανής πραγματικότητας μέσα από συνδυασμούς πληροφοριών και, βέβαια, δεν αποτελούν ιστορικά στοιχεία αφού, έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά θεωρούνται μύθοι.
diadrastika / Image by Stefan Keller from Pixabay
