Ο Σωκράτης περιγράφει τη Γη από ψηλά και ο Νεύτωνας τη βαρύτητα
Μερικές φορές οι γνώσεις των αρχαίων λαών και ειδικότερα των Ελλήνων, είναι τέτοιες που με κανέναν τρόπο δεν μπορείς να τις αποδώσεις σε φαντασία, ή σε κάποια σύμπτωση… -d-
[Αρχαίο κείμενο] Λέγεται τοίνυν, ἔφη, ὦἑταῖρε, πρῶτον μὲν εἶναι τοιαύτη ἡ γῆ αὐτὴἰδεῖν, εἴ τις ἄνωθεν θεῷτο, ὥσπερ αἱ δωδεκάσκυ- τοι σφαῖραι, ποικίλη, χρώμασιν διειλημμένη, ὧν καὶ τὰἐνθάδε εἶναι χρώματα ὥσπερ δείγματα, οἷς δὴ οἱ γραφῆς καταχρῶνται. ἐκεῖ δὲ πᾶσαν τὴν γῆν ἐκ τοιούτων εἶναι, καὶ πολὺἔτι ἐκ λαμπροτέρων καὶ καθαρωτέρων ἢ τούτων∙ τὴν μὲν γὰρ ἁλουργῆ εἶναι [καὶ] θαυμαστὴν τὸ κάλλος, τὴν δὲ χρυσοειδῆ, τὴν δὲὅση λευκὴ γύψου ἢ χιόνος λευκοτέραν, καὶἐκ τῶν ἄλλων χρωμάτων συγκειμένην ὡσαύτως, καὶἔτι πλειόνων καὶ καλλιόνων ἢὅσα ἡμεῖς ἑωράκαμεν. καὶ γὰρ αὐτὰ ταῦτα τὰ κοῖλα αὐτῆς, ὕδατός τε καὶἀέρος ἔκπλεα ὄντα, χρώματός τι εἶδος παρέχεσθαι στίλβοντα ἐν τῇ τῶν ἄλλων χρωμάτων ποικιλίᾳ, ὥστε ἕν τι αὐτῆς εἶδος συνεχὲς ποικίλον φαντάζεσθαι. (Πλάτωνος «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής» 110b-110d)
[Νεοελληνική απόδοση] Λέγεται λοιπόν, ω συνομιλητή, πως η γη είναι, αν την έβλεπε κανείς από ψηλά, σαν τις σφαίρες που είναι από δώδεκα κομμάτια διαφορετικού δέρματος. Δηλαδή είναι πολύχρωμη σφαίρα και τα μέρη της ξεχωρίζουν από τα χρώματα που έχει το καθένα, ενώ τα χρώματα που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι μας εδώ, δεν είναι παρά απομιμήσεις εκείνων των χρωμάτων. Εκεί λοιπόν όλη η γη είναι χρωματισμένη απ’ αυτά τα χρώματα, που είναι πιο λαμπερά και καθαρά από τα εδώ. Κάποιο μέρος της είναι πορφυρό και καταπληκτικό στην ομορφιά, ενώ άλλο χρυσωπό, άλλο λευκότερο από το γύψο και το χιόνι, και έτσι είναι χρωματισμένη και με τα άλλα χρώματα, και ακόμα περισσότερα, και ωραιότερα από όσα εμείς έχουμε δει. Γιατί ακόμα και οι κοιλότητές της που είναι γεμάτες αέρα και νερό, παίρνουν μια απόχρωση λαμπερή μέσα στην ποικιλία των άλλων χρωμάτων, ώστε να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας εικόνας πολύχρωμης.
Πως και με ποιο τρόπο είναι δυνατόν ο Σωκράτης γνώριζε τόσα πολλά πράγματα ώστε να περιγράφει τη Γη από ψηλά; Πως μπορούσε να ξέρει πως φαινόταν η Γη από το διάστημα. Πολλά σενάρια θα μπορούσαμε να δώσουμε ως απαντήσεις: ότι π.χ. βίωσε ένα εξωσωματικό ταξίδι, ή ότι είχε πληροφορίες από προηγούμενες ζωές του ή από άλλους με παραφυσικές εμπειρίες. Θα μπορούσαμε, επίσης, να κάνουμε ακραίες υποθέσεις. Όμως, προτείνω να διαβάσετε εδώ: Πλάτων. Η Γνώση Είναι Ανάμνηση Γιατί η Ψυχή Γνωρίζει Ανέκαθεν. Σκεφτείτε λίγο τι μπορεί να θέλει να μας πει ο Σωκράτης μέσω του Πλάτωνα, πριν κάνετε κλικ στον σύνδεσμο.
-d- Επιπλέον, υπάρχει ένα ακόμα ενδιαφέρουσα περιγραφή του Σωκράτη, καθώς δίνει την δική του ερμηνεία για το πως η Γη δεν πέφτει και στέκεται στη θέση της. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο ασυναίσθητα ο νους πηγαίνει σε οτιδήποτε σχετικό θυμάται από το σχολείο που έχει να κάνει με την ισορροπία των πλανητών και του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και τους νόμους που τους διέπουν. Είναι, λοιπόν, ενδιαφέρον ότι ο Σωκράτης με εντελώς φιλοσοφικό και όχι μαθηματικό τρόπο, κάνει μία τέτοια προσέγγιση συγκριτικά με το Νόμο της βαρύτητας του Νεύτωνα, γνωστό και ως Νόμος της παγκόσμιας έλξης – χωρίς, φυσικά, να ταυτίζεται.
Διαβάστε επίσης: Το Ανθρώπινο Σπέρμα Αψηφά Νόμο του Νεύτωνα
[Αρχαίο κείμενο] Πέπεισμαι τοίνυν, ἦ δ’ ὅς, ἐγὼ ὡς πρῶτον μέν, εἰ ἔστιν ἐν μέσῳ τῷ οὐρανῷ περιφερὴς οὖσα, μηδὲν αὐτῇ δεῖν μήτε ἀέρος πρὸς τὸ μὴ πεσεῖν μήτε ἄλλης ἀνάγκης μηδεμιᾶς τοιαύτης, ἀλλὰ ἱκανὴν εἶναι αὐτὴν ἴσχειν τὴν ὁμοιότητα τοῦ οὐρανοῦ αὐτοῦ ἑαυτῷ πάντῃ καὶ τῆς γῆς αὐτῆς τὴν ἰσορροπίαν. ἰσόρροπον γὰρ πρᾶγμα ὁμοίου τινὸς ἐν μέσῳ τεθὲν οὐχ ἕξει μᾶλλον οὐδ’ ἧττον οὐδαμόσε κλιθῆναι, ὁμοίως δ’ ἔχον ἀκλινὲς μενεῖ. πρῶτον μὲν τοίνυν, ἦ δ’ ὅς, τοῦτο πέπεισμαι. (Πλάτωνος «ΦΑΙΔΩΝ» ή «περί ψυχής» [109a])
[Νεοελληνική απόδοση] Έχω πεισθεί, λοιπόν, ότι η γη είναι σφαιρική και δεν έχει ανάγκη ούτε αέρος ούτε άλλου στηρίγματος για να μην πέσει. Αλλά αρκεί για να συγκρατείται η ομοιογένεια του ουρανού αυτού, προς εαυτόν σε όλα τα σημεία και η ισορροπία αυτής της ίδιας της γης, επειδή κάθε πράγμα που ισορροπεί εντός ομοιογενούς περιβάλλοντος που και αυτό τελεί εν ισορροπία δεν μπορεί να κλίνει προς καμία πλευρά και θα παραμείνει ακλινές, δηλαδή, αμετακίνητο.
Ο Ισαάκ Νεύτωνας διετύπωσε τον περίφημο Νόμο της παγκόσμιας έλξης όπου κατ’ αυτόν: Οι ελκτικές δυνάμεις μεταξύ δύο ουρανίων σωμάτων είναι ανάλογες του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της μεταξύ των κέντρων μάζας τους απόστασης. Ο παραπάνω νόμος εκφράζεται με τη μαθηματική σχέση: F=G*m1m2/r^2, όπου F είναι η ελκτική δύναμη σε Νιούτον, G η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, m1 και m2 οι μάζες αδράνειας των δύο σωμάτων σε χιλιόγραμμα, και r η μεταξύ τους απόσταση σε μέτρα
