Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο: Πιθανά Κρυφά Νοήματα
Τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, παρ’ ότι φτάνουν ως τις μέρες μας τροποποιημένα ή “παραμορφωμένα” σε σχέση με την αρχική τους μορφή, συνεχίζουν να κουβαλούν έννοιες, τίς οποίες αποκωδικοποίησε ο Δρ Θεολόγος Σημαιοφόρος αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της γλώσσας μας αλλά και αυτών των διανοιών που επινόησαν και «κατασκεύασαν» την ελληνική Γλώσσα.
Η γλώσσα μας περιγράφει, εκτός των άλλων και τις λειτουργίες της Φύσης, γι’ αυτό και είναι Αθάνατη…
Tης Φωτεινής Τυράσκη
(Πτυχιούχου Τ.Ε.Ι. της σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του Τμήματος Γραφιστικής, με ειδικότητα στο Κινούμενο Σχέδιο και την Γραφιστική Κινηματογράφου – Ειδικά Εφέ).
Όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά μιά τηλεοπτική εκπομπή, που αναφερόταν στον Κώδικα του Έλληνος Λόγου, εντυπωσίασθηκα πολύ. Αυτά που άκουγα μού ήταν τόσο οικεία, όχι γιατί σχετίζονταν με την ελληνική γλώσσα, αλλά γιατί ξεπηδούσαν μπροστά στα μάτια μου, ζωντανά, όλες οι γνώσεις περί Φύσεως και Τέχνης, που είχα διδαχθεί, σύμφωνα με το αντικείμενο των σπουδών μου.
Ξάφνου, τα γράμματα είχαν μετατραπεί σε «ιδεογράμματα», όπου όχι μόνο (σύμφωνα με τον Κώδικα) είχαν μια μονοσήμαντη έννοια – ερμηνεία, αλλά και η γραφική τους παράσταση εξέπεμπε αυτή την σημασία και δεν θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς σχηματισμένα, προκειμένου να επιβεβαιωθή η έννοιά τους.
Και για να μην μιλώ μόνο θεωρητικά, θα παραθέσω κάποια παραδείγματα:
Όταν θέλουμε να ορίσουμε έναν χώρο, ακόμα και «διά χειρονομίας», φτιάχνουμε έναν κύκλο. Αν εξαιρέσω την σημερινή «τετραγωνισμένη» εποχή της κυτιοποιήσεως και της ελλείψεως επαφής μας με την φύση, οι αρχαίοι οικισμοί, οι πρωτόγονες καλύβες, ο πλανήτης μας (ως τόπος κατοικίας), ακόμα και η αίσθησις του ανθρώπου για τον χώρο, «από την κοιλιά της μάνας του», έχουν σχήμα κυκλικό.
Τό γράμμα, λοιπόν, που θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τον χώρο, είναι το Ο (όμικρον), όπου σύμφωνα με τον Κώδικα του Έλληνος Λόγου σημαίνει τον περιωρισμένο χώρο;
Ένα άλλο γράμμα, συγγενές αυτού (ως γραφική παράσταση), είναι το Φ(φί). Το Φ μας περιγράφει έναν χώρον (Ο), ο οποίος «διχοτομείται» από μιά κάθετη γραμμή. Πριν αποκωδικοποιήσουμε το Φ, θα πάρουμε μεμονωμένα αυτήν την γραμμή, που είναι το Ι(ιώτα-γιώτα), για να πούμε ότι στο επίπεδο Φύσης-Τέχνης, σημαίνεται, σαν οπτικός συμβολισμός, ως μιά γραμμή δράσης-κίνησης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι το ανθρώπινο μάτι διαβάζει από πάνω προς τα κάτω.
Κατά τον Κώδικα του Έλληνος Λόγου, το Ι σημαίνει μικρή ποσότητα δυνάμεως-ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί.
Έτσι, αν θέλουμε να συμπληρώσουμε την φράση μας, για να κατανοήσουμε το γράμμα Φ, θα πούμε: (Ι) = μικρή ποσότητα ακτινοβολίας, η οποία απαύστως τροφοδοτεί (Ο) έναν χώρο. Αυτή ακριβώς είναι και η κωδική έννοια του φωτός, κατά τον κ. Σημαιοφόρο, γιατί το Φ σημαίνει το Φως
Το Ρ παριστά ένα χώρο Ο, από τον οποίον «ρέει» η ακτινοβολία ενός Ι (ιώτα), άρα το Ρ, ορθώς, σημαίνει την ροή (Ρ = πάσα Ροή
Όταν τα μικρά παιδιά ζωγραφίζουν τον ήλιο, φτιάχνουν έναν κύκλο με ακτίνες (όπως τα παρακάτω σχήματα):
Το γράμμα που εκφράζει επακριβώς την ηλιακή ακτινοβολία, είναι το Λ(λάμβδα), καθώς έτσι ορίζεται και από τον Κώδικα του Έλληνος Λόγου, Λ = ηλιακή ακτινοβολία πρωτίστως καί τά υγρά – υστέρως.
Όταν κλείσουμε το Λ (Λ-Δ) δημιουργούμε ένα τρίγωνο, σαν ένα δυναμικό πεδίο ενεργείας και έτσι έχουμε το γράμμα Δ (δέλτα), το οποίο σύμφωνα με τον Κώδικα εκφράζει την Δ = Δύναμι που Δομεί και Δημιουργεί.
Το γράμμα Α (άλφα) δηλώνει, κωδικώς, την Αρχική Δύναμη και σχηματικώς εμφανίζει ένα σύνθετο γράμμα, αφού έχει ενσωματωμένα το Λ και το Δ. Αυτό μάς βεβαιώνει, ότι αντιλαμβανόμαστε την Αρχική Δύναμη, μέσω της Λ = ηλιακής ακτινοβολίας.
Το Ε (έψιλον), κωδικώς, εκφράζει την έννοια της εκτάσεως – εκπορεύσεως και είναι εύκολο να το αντιληφθούμε, αν σκεφτούμε ότι, όταν φωνάζουμε κάποιον (π.χ. Εε Κωνσταντίνε…), στην κλητική το Ε… μαζί με την έκταση του χεριού μας προς αυτόν, εκφράζει την προσπάθεια του «είναι» μας να επεκταθεί και να επικοινωνήσει με το άτομο που είναι μακρυά.
Όσο για το Μ (μι), σχηματικώς, εμφανίζει δυό λάμβδα (ΛΛ) ενωμένα, που μας δίνουν την εξής πληροφορία: μεγάλη ποσότητα ηλιακής ακτινοβολίας συμπυκνώνεται και έτσι έχουμε την έννοια της ορατής μας φύσης. Πράγματι κατά τον κώδικα του Έλληνος Λόγου Μ = η ορατή μας φύση. Δηλαδή ό,τι βλέπει το μάτι μας είναι στερεωμένη ενέργεια-ακτινοβολία.
Κατά την φιλοσοφίαν του κώδικος, τα άφωνα αποτελούν δύο ομάδες την ουράνια και την γήινη (βλέπε σχετικούς πίνακες κώδικος Σημαιοφόρου). Αυτό, μάς βοηθά να διαχωρίσουμε νοηματικώς, τις δράσεις των γραμμάτων, αν εκφράζουν δηλαδή ουράνιο ή γήινο επίπεδο.
Το Τ (ταυ), σύμφωνα με τον Κώδικα, σημαίνει την Τ = Στερέωση και, ως γήινο άφωνο που είναι, μας παραπέμπει, με την οριζόντια γραμμή του, στο επίπεδο της γης. Άρα όλη η ουσία της δυνάμεως που το διέπει, δρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Λόγω, όμως, της συμπυκνώσεως του γαιώδους υλικού, αυτή η δύναμη στερεώνεται.
Το Π (πί), κατά τον κώδικα, ανήκει στα ουράνια άφωνα. Σχηματικώς περιγράφει με την οριζόντια γραμμή του το ουράνιο επίπεδο. Οι δυό κάθετες γραμμές, είναι αυτές που τροφοδοτούν από τον Ουρανό και περιβάλλουν προστατευτικά ό,τι είναι «υπό την Σκέπη Του». Το -Π-, κατά το Κώδικα, σημαίνει – πρωτίστως – τον Πατέρα Θεό και κατόπιν το Πύρ – το πρώτο στοιχείο της Δημιουργίας. Σημαίνει την δύναμη που μας Περιβάλλει, μας Προστατεύει και μας Πυροδοτεί.
Το Θ (θήτα) περιγράφει έναν Ο (χώρο) με μιαν οριζόντια γραμμή στην μέση. Aυτή η γραμμή εκφράζει ένα επίπεδο π.χ. τον ορίζοντα. Αν κοιτάξουμε τον ορίζοντα, μέσα από ένα τηλεσκόπιο, θα δούμε ένα Θ, όπου Θ, σύμφωνα με τον Κώδικα, σημαίνει την Θέαση.
Το Ζ (ζήτα), με αυτό το σχήμα του, περιγράφει την δύναμη του κεραυνού που φορτίζει την γή και κατά τον κώδικα του Δρος Σημαιοφόρου σημαίνει την Ζ= Ζωή και Ζέση.
Το Υ (ύψιλον), με το σχήμα του (χωνί) εκφράζει Υ = συμπύκνωση, συγκέντρωση ενεργειών, καθώς βεβαιώνει η κωδική του σημασία. Το Η (ήτα) είναι δύοΙ ιώτα ενωμένα (Ι+Ι), όπου σε αυτήν την περίπτωση παίρνουμε την εξής πληροφορία: Αφού το Ι σημαίνει μικρή ποσότητα δυνάμεως-ακτινοβολίας η οποία απαύστως τροφοδοτεί, όταν αυτή η ποσότητα είναι μεγάλη τότε γίνεται ορατή, δηλαδή φανερώνεται.
Κατά τον Κώδικα, αυτό ακριβώς σημαίνει Η = φανέρωση.
Δεδομένου ότι η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, θα μπορούσε να έχει «σάρκα και οστά». Τον ρόλο των «οστών», την βάση, θα λέγαμε του νοήματος, την έχουν τα άφωνα, ενώ η «σάρκα», δηλαδή η φωνή και το φως, είναι τα φωνήεντα. Η Ελληνική Γλώσσα είναι αυτή με τα περισσότερα φωνήεντα, άρα εκπέμπει περισσότερο φώς και μάλιστα σ’ όλο το φάσμα των 7 χρωμάτων. Ακούμε 7 νότες, βλέπουμε 7 χρώματα, έχουμε 7 ενεργειακά κέντρα και τα φωνήεντα του ελληνικού αλφαβήτου είναι 7.
Οι αυχενικοί σπόνδυλοι που αντιστοιχούν στις φωνητικές μας χορδές είναι 7, ενώ οι επόμενοι 17 (θωρακικοί και μέσοι), είναι όσα τα άφωνα (σύμφωνα) του ελληνικού αλφαβήτου, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως την ραχοκοκαλιά του νοήματος των λέξεων.
Το ανθρώπινο σώμα έχει την ίδια αναλογία νερού, με όση αντίστοιχα έχει η Γη μας. Η θερμοκρασία του είναι 36,6 βαθμοί, όσοι και οι δεκανοί του ηλιακού έτους.
Το ίδιο το σώμα μας είναι «ζυμωμένο» και δομημένο, σύμφωνα με την Φύση της γης μας και τους Νόμους της.
Ο ‘Ελλην Λόγος, o Φωτίζων τον Νού, ο Ηλιακός Λόγος, βρίσκει την έκφρασή του μέσω της Ελληνικής Γλώσσας, η οποία είναι «ζυμωμένη» και δομημένη σύμφωνα με την Φύση και τους Νόμους της.
Είμαστε η ευλογημένη γενιά, που θα «μετα-λάβει» την Σοφία των προγόνων μας, όχι της παλαιότητας των 2.500 ετών, αλλά τα πανάρχαια κείμενα, μύθους, ονόματα και λέξεις, που κρατούν κλειδωμένα νοήματα και πληροφορίες επιστημονικές, κοσμογονικές, θεολογικές και φιλοσοφικές, περιμένοντας εμάς να τις ανακαλύψουμε…
Το άρθρο αυτό, με τον τίτλο “Decoding Hidden Meanings of Ancient Greek Alphabet Letters”, δημοσιεύτηκε στην Αγγλική γλώσσα από την ιντερνετική εφημερίδα GREEK REPORTER, στις 12/10/13
πηγή: ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ
greek1.blogspot.gr και thesecretrealtruth
