-d- Ο Γιγαντιαίος Σκελετός του Ορέστη είναι ένας μεγάλος ισχυρισμός, όμως, δύο μεγάλοι Έλληνες της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αναφέρονται με ακρίβεια στο μέγεθος και το ύψος των γιγάντων, ακόμα και την εποχή του Τρωικού Πολέμου, αφήνοντας σε κάθε ενδιαφερόμενο να υπολογίσουν ό,τι χρειάζεται. Αν και αυτά θεωρούνται μύθοι, δηλαδή μη ιστορικά και όχι πραγματικά γεγονότα, έχουν ενδιαφέρον τα όσα παρουσιάζουν. -d-
Πλάτων Πισατίδης
ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ». Ώτος και Εφιάλτης. Γίγαντες με ύψος 16.65 μέτρα και πλάτος 5.76 μέτρα.
53[Κανάκη δε εγέννησεν εκ Ποσειδώνος Οπλέα και Νιρέα και Επωπέα και Αλωέα και Τρίοπα. Αλωεύς μεν ούν έγημεν Ιφιμέδειαν την Τρίοπος, ήτις Ποσειδώνος ηράσθη, και συνεχώς φοιτώσα επί την θάλασσαν, χερσίν αρυομένη τα κύματα τοις κόλποις ενεφόρει. Συνελθών δε αυτή Ποσειδών δύο εγέννησε παίδας. Ώτον και Εφιάλτην, τους Αλωάδας λεγομένους.]
μετ. 53{Όσο για την Κανάκη, γέννησε από τον Ποσειδώνα τον Οπλέα, τον Νιρέα, τον Επωπέα, τον Αλωέα και τον Τρίοπα. Ο Αλωέας παντρεύτηκε την Ιφιμέδεια, κόρη του Τρίοπα, η οποία όμως ερωτεύτηκε τον Ποσειδώνα και συχνάζοντας στη θάλασσα έπαιρνε νερό από τα κύματα με τα χέρια της και το έριχνε στους κόλπους της. Αφού τελικά έσμιξε με τον Ποσειδώνα, γέννησε δύο παιδιά, τον Ώτο και τον Εφιάλτη, τους λεγόμενους Αλωάδες.}
54[Ούτοι κατ’ ενιαυτόν ηύξανον πλάτος μεν πηχυαίον μήκος δε οργυιαίον’ εννέα δε ετών γενόμενοι, και το μεν πλάτος πηχών έχοντες εννέα το δε μέγεθος οργυιών εννέα, προς θεούς μάχεσθαι διενοούντο, και την μεν Όσσαν επί τον Όλυμπον έθεσαν, επί δε την Όσσαν θέντες το Πήλιον δια των ορών τούτων ηπείλουν εις ουρανόν αναβήσεσθαι, και την μεν θάλασσαν χώσαντες τοις όρεσι εκποιήσειν έλεγον ήπειρον, την δε γην θάλασσαν.]
μετ. 54{Αυτοί κάθε χρόνο μεγάλωναν στο πλάτος έναν πήχυ και στο ύψος μια οργυιά. Στα εννιά τους χρόνια το πλάτος τους έφτανε τους εννέα πήχεις και το ύψος τους τις εννέα οργυιές. Τότε αποφάσισαν να πολεμήσουν τους θεούς και βάζοντας την Όσσα πάνω στον Όλυμπο και πάνω στην Όσσα το Πήλιο, απειλούσαν μέσω των βουνών αυτών να φτάσουν στον ουρανό. Έλεγαν μάλιστα, ότι θα ρίξουν τα βουνά στη θάλασσα και θα τη μετατρέψουν σε στεριά και τη στεριά θα την κάνουν θάλασσα.}
Εδώ ο Απολλόδωρος μας δίνει στοιχεία πλέον.
Πήχυς=0,64 εκατοστά του μέτρου. Άρα 0,64 επί 9=5.76 μέτρα.
Οργυιά=1.85 μέτρα. Άρα 1.85 επί 9=16.65 μέτρα.
Υπ” όψιν ότι τότε ο ένας ενιαυτός (έτος), ισοδυναμούσε με οκτώ σημερινά! (Διαβάστε σχετικά: Ο Απολλόδωρος Είναι Ξεκάθαρος: Τότε που Ένα Έτος Διαρκούσε Οκτώ Σημερινά). Ας δούμε τώρα και μία αναφορά που κάνει ο Ηρόδοτος στο βιβλίο του Κλειώ:
Τα οστά του Ορέστη
[…67.Στους προηγούμενους πολέμους τους με τους Τεγεάτες, οι Σπαρτιάτες αποτύγχαναν διαρκώς αλλά στην εποχή του Κροίσου, όταν βασιλείς της Σπάρτης ήταν ο Αναξανδρίδης και ο Αρίστων, οι Σπαρτιάτες κατόρθωσαν να υπερισχύσουν με τον εξής τρόπο: επειδή οι Τεγεάτες πάντα υπερίσχυαν στον πολεμικό τομέα. έστειλαν απεσταλμένους στους Δελφούς και ρώτησαν το μαντείο ποιόν απ” τους θεούς έπρεπε να εξευμενίσουν για να νικήσουν τους Τεγεάτες. Η Πυθία απάντησε ότι έπρεπε να φέρουν στη Σπάρτη τα οστά του Ορέστη, γιού του Αγαμέμνονα. Δεν μπορούσαν όμως να βρουν τον τάφο του Ορέστη κι έστειλαν πάλι να ρωτήσουν τον θεό που ήταν ο τάφος του Ορέστη. Στην ερώτηση αυτή, η Πυθία απάντησε στους απεσταλμένους τα εξής:
Βρίσκεται στην Αρκαδία κάποια Τεγέα σε πεδιάδα όπου δυο άνεμοι φυσούν δυνατά καθώς μια δύναμη σφοδρή τους ξεσηκώνει. Μπορείς εκεί ν” ακούσεις χαμό πάνω στο χαμό, γδούπο πάνω στο γδούπο εκεί στα σπλάχνα της κρατά η ζωοδότρα τους η γη τον Αγαμεμνονίδη. Τούτον αν τον πάρεις, γίνεσαι κύριος όλης της Τεγέας.
Αφού τα άκουσαν αυτά οι Λακεδαιμόνιοι, παρ” όλο που έψαξαν, δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τάφο, έως ότου ο Λίχας, ένας από τους Σπαρτιάτες εκείνους που αποκαλούνται αγαθοεργοί, τον βρήκε. Αυτοί οι αγαθοεργοί πολίτες είναι πολίτες που ανήκουν στο σώμα των ιππέων και αποσύρονται από την υπηρεσία, πέντε κάθε χρόνο, κατά σειρά ηλικίας. Τη χρονιά που φεύγουν από το σώμα των ιππέων είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν διάφορες υπηρεσίες όπου τους υποδείξει η πολιτεία.
Τι ύψος είχε ο γιγαντιαίος σκελετός του Ορέστη
68.Ένας λοιπόν από τους πολίτες αυτούς, ο Λίχας βρήκε τον τάφο στην Τεγέα-και τον βοήθησε σ” αυτό η τύχη και η ευφυία του. Την περίοδο εκείνη είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις με τους Τεγεάτες και ο Λίχας είχε μπει σ” ένα σιδηρουργείο και παρακολουθούσε με θαυμασμό πως επεξεργάζονται το σίδερο. Καθώς, λοιπόν, ο σιδεράς τον είδε να θαυμάζει, σταμάτησε να δουλεύει και του είπε:
«Πόσο περισσότερο θα θαύμαζες, ξένε από τη Λακωνία, αν έβλεπες αυτό που είδα εγώ, αφού τώρα θαυμάζεις τη δική μου τέχνη της σφυρηλάτησης. Όταν θέλησα σ” αυτήν την αυλή ν” ανοίξω ένα πηγάδι, ενώ έσκαβα βρήκα ένα φέρετρο εφτά πήχες (0,64 Χ 7 = 4,48μ) μάκρος. Επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν δυνατόν άλλοτε να υπήρχαν άνθρωποι πιο μεγαλόσωμοι από τους σημερινούς, το άνοιξα και είδα τον νεκρό, που ήταν πράγματι πανύψηλος. Τον μέτρησα κι ύστερα παράχωσα ξανά το φέρετρο».
(Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, αυτομάτως αντιλαμβανόμαστε ότι ο γιγαντιαίος σκελετός του Ορέστη θα πρέπει να ήταν κάπου ανάμεσα στα 4 με 4,5 μέτρα. Αυτό υπονοεί ότι και οι γονείς του, Αγαμέμνων και Κλυταιμνήστρα, θα είχαν ανάλογα ύψος ο καθένας).
Αυτά είπε πως είχε δει ο σιδηρουργός και ο Λίχας το σκέφτηκε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο τάφος ήταν του Ορέστη. σκέφθηκε ότι τα δύο φυσερά του σιδερά ήταν οι αντίθετοι άνεμοι, ο χτύπος και ο αντίχτυπος ήταν το σφυρί και το αμόνι, το σφυρηλατημένο σίδερο ήταν το κακό πάνω στο κακό-αφού το σίδερο ανακαλύφθηκε για το κακό του ανθρώπου. Συμπεραίνοντας αυτά ο Λίχας επέστρεψε στη Σπάρτη και διηγήθηκε το γεγονός στους Λακεδαιμόνιους.
Αλλά εκείνοι με ψεύτικη κατηγορία τον εξόρισαν. Ο Λίχας τότε πήγε στην Τεγέα, όπου διηγήθηκε στο σιδηρουργό τη συμφορά του και του ζήτησε να του νοικιάσει την αυλή, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Κάποια στιγμή δέχτηκε και ο Λίχας εγκαταστάθηκε στην αυλή, έσκαψε τον τάφο, πήρε τα οστά και τα μετέφερε γρήγορα στη Σπάρτη. Από τότε, κάθε φορά που συγκρούονταν τεγεάτες και Λακεδαιμόνιοι, οι Λακεδαιμόνιοι νικούσαν. Εξάλλου είχαν ήδη κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου…]
-d- Όπως είναι εύκολο να αντιληφθεί ο καθένας, οι παραθέσεις από τον Απολλώνιο και τον Ηρόδοτο, δίνουν μια άγνωστη όψη του τρωικού Πολέμου, ενός πολέμου που τουλάχιστον οι βασικοί συμμετέχοντες, αν όχι όλοι, ήταν αρκετά γιγαντόσωμοι (Διαβάστε επίσης: Δεν τα διδαχτήκαμε σωστά για Αχιλλέα και Ορέστη). Όπως είδαμε υπάρχουν ορισμένες σαφείς ενδείξεις ότι ο γιγαντιαίος σκελετός του Ορέστη ήταν υπερδιπλάσιος από το μέσο άνθρωπο. Δυστυχώς, για τους ιστορικούς αυτά δεν αποτελούν στοιχεία αδιάψευστα. Για δύο λόγους.
Ο ένας είναι πως αν και ο Ηρόδοτος θεωρείται πατέρας της Ιστορίας, κάποιες αναφορές του εξαιρούνται, κυρίως, επειδή έχουν να κάνουν που έχουν να κάνουν με την μυθολογία – οπότε θεωρούνται μη πραγματικά. Το ίδιο θεωρούνται και οι αναφορές του Απολλόδωρου.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως – παρά το γεγονός πως κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί άρθρα σε έγκυρες και έγκριτες ελληνικές εφημερίδες του περασμένου αιώνα ότι ανακαλύφθηκαν τάφοι ή σκελετοί γιγάντων, αυτά τα στοιχεία δεν βρέθηκαν ποτέ, είτε γιατί κλάπηκαν, είτε γιατί εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς – οι αρχαιολόγου δεν έχουν, δεν διαθέτουν επίσημα ευρήματα από ανάλογα οστά γιγάντων που θα μπορούσαν να αποδείξουν την πιθανή ύπαρξη γιγάντων, όποιοι κι αν ήταν αυτοί. Οι φήμες δεν είναι αρκετές για να μετατρέψουν ένα μύθο σε πραγματικό γεγονός. -d-
αποσπάσματα από alfeiospotamos / Image by IAOM-US from Pixabay
