Υπάρχουν εκατοντάδες καταγεγραμμένες περιπτώσεις, όπου θεάθηκαν πλήθος φεγγάρια και ήλιοι, ιπτάμενοι πυρσοί και διάφορα περίεργα ουράνια φαινόμενα που ίσως ήταν διαστημόπλοια κάποιων αρχαίων αστροναυτών.
Θα κάνουμε μία σύντομη αναφορά κάποιων από όλα αυτά τα παράξενα επεισόδια που σημειώθηκαν:
Ο Πλίνιος έγραψε πως, στα 416 π.Χ., μια βροχή από σάρκες έπεσε από τον ουρανό. Ίσως τίποτα το περίεργο, αλλά σύμφωνα με όλα όσα θα ακολουθήσουν, θα μπορούσαν αυτές οι σάρκες να πουλιά χτυπήθηκαν ή έπεσαν στο πεδίο ισχύος ενός διαστημοπλοίου και έπεσαν νεκρά στη γη: Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα: πουλιά γίνονται κιμάς στις τουρμπίνες των αεροπλάνων ή σκοτώνονται από την θερμότητά τους.
Ο Τίτος Λίβιος μιλάει για ανθρώπους με στολές που έβγαζαν σπίθες στο Αμιτέρνουνμ, το 281 π.Χ. Στα 234, 223, 222 και 221 π.Χ. υπήρχαν τρία φεγγάρια στον ουρανό.
Ο Τίτος Λίβιος αναφέρει ότι πλοία φαντάσματα στον ουρανό, οράματα με στολές που άστραφταν τρόμαζαν του Ρωμαίους. Στα 214 π.Χ., στην Αδρία, είδαν ένα βωμό στον ουρανό και γύρω του ανθρώπινες φιγούρες ντυμένες στα άσπρα. Σίγουρα θα ήταν κάποιο διαστημόπλοια με αστροναύτες. Στα 204 π.Χ. ένα άγαλμα έπεσε από τον ουρανό κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, όπως εκείνος ο κριός στα χρόνια της βασιλείας του Νουμά.
Στα 175, 174 και 171 π.Χ. οι άνθρωποι είδαν τρεις ήλιους. Στο Λανούβιουμ, το 173 π.Χ., ένας μεγάλος στόλος φάνηκε στον ουρανό. Στο Περιβέρνο, ένα γκρίζο ύφασμα κάλυψε τον ήλιο, ενώ στα 166 π.Χ., το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε στο Βέιμ. Στα 152 π.Χ. παράξενες εμφανίσεις παρατηρήθηκαν στη Ρώμη. Στα 140 π.Χ., γλυπτές φιγούρες έπεσαν από τον ουρανό.
Πλήθος αναμμένοι πυρσοί άστραφταν στον νυχτερινό ουρανό, κατά τη διάρκεια του 2ου αιώνα π.Χ. Στα 100 π.Χ., τότε που ύπατος ήταν ο Λούκιος Βαλέριος, μαζί με τον Γάιο Μάριο, ένας φλογισμένος κριός, που πετούσε σπίθες, διέσχισε τον δυτικό ουρανό, προς τ’ ανατολικά, την ώρα που έδυε ο Ήλιος.
Ο Πλίνιος και ο Ιούλιος Ομπσεκοίνος τονίζουν τους πολυάριθμους ιπτάμενους πυρσούς που είδαν στην διάρκεια του 1ου αιώνα π.Χ., συγκεκριμένα στα 66 και 63 π.Χ.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, στα 44 π.Χ., πριν την δολοφονία Καίσαρα, σημεία, οράματα και παράξενα φώτα εμφανίστηκαν στον ουρανό. Ο Στράβων λέει ότι είδαν να περνούν πλήθος άνθρωποι μέσα στις φλόγες.
Το 41 π.Χ. ο Μάρκος Αντώνιος κάλεσε την βασίλισσα της Αιγύπτου να τον συναντήσει στο Τάρσιο. Στον γαλάζιο ουρανό, τρεις ήλιοι έσμιξαν και έγιναν ένας.
Στα 16 π.Χ. ένας ανάμμενος πυρσός διέσχισε τον ουρανό. Στα 12 π.Χ., ένας κομήτης σταμάτησε πάνω από την Ρώμη και διαλύθηκε σε πυρσούς. Στα 9 π.Χ. εννιά ήλιοι εμφανίστηκαν πάνω από το Κύου-Σού, προκαλώντας πανικό στην Ιαπωνία. Πέντε χρόνια αργότερα, το έτος 4 π.Χ., ένα νέο άστρο, άγνωστο στους ινδούς και στους Κινέζους αστρονόμους, φάνηκε στον ουρανό -ένα άστρο που δεν το αναφέρουν πουθενά ο Πλίνιος, ο Πτολεμαίος, ο Iωσήφ ή ο Ιούλιος Ομπσεκουίνος. Η μοναδική μνεία σχετικά με το θαυμαστό άστρο προέρχεται από ένα γέρο Εβραίο, ογδόντα χρόνια αργότερα. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει: “Και ιδού, το άστρο εξ Ανατολών τους έδειχνε τον δρόμο, για να σταματήσει τελικά πάνω από το σημείο όπου γεννήθηκε το παιδί”.
Το μοναδικό ουράνιο αντικείμενο, που θα μπορούσε να εμφανιστεί αρκετά κοντά στη Γη, ώστε να μην γίνεται φανερό παρά από μία περιορισμένη ακτίνα, να μπορεί να μετατοπίζεται και να καθοδηγεί ανθρώπους και ύστερα να στέκεται ακίνητο, θα πρέπει να ήταν ένα διαστημόπλοιο που να το οδηγούσαν ευφυή πλάσματα.
Από το: Βιβλίο των Αρχαίων Αστροναυτών, Ζωρζ Η. Γκαλλέ – Ζακ Μπερζιέ, εκδόσεις Κόσμος
diadrastika / Image by croreja from depositphotos.com
