Κεφαλή του Θεού Απόλλωνα στον Πλανήτη Άρη
Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω, είναι εμπνευσμένη από μία πραγματική φωτογραφία της NASA και του Curiosity Rover, ίσως, από τα τέλη Απριλίου του 2015, στην οποία ξεχωρίζει στο μέσον αριστερά, ένας βράχος, ανάμεσα σε άλλους. Θυμίζει κεφάλι, το αριστερό προφίλ ενός προσώπου. Με λίγη φαντασία θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τα μάτια, την ίσια μύτη και το στόμα. Φυσικά, είναι μια παρειδωλία. Ξέρετε, αυτό το ψυχολογικό φαινόμενο του να πιστεύεις ότι αναγνωρίζεις κάτι γνώριμο σε μια οποιαδήποτε επιφάνεια, μόνο και μόνο επειδή κάποια στοιχεία του, θυμίζουν αυτό το οποίο νομίζεις ότι είδες. Την αυθεντική εικόνα από τη NASA που, ίσως, θα σας κάνει να αναρωτιέστε για καιρό τι βλέπετε μπορείτε να επισκεφθείτε σε αυτόν τον σύνδεσμο: https://mars.nasa.gov/msl-raw-images/msss/00952/mcam/0952ML0041890030403391E01_DXXX.jpg. Και η ιστορία ξεκινάει από εδώ:
Η Κεφαλή του Θεού Απόλλωνα και το τελετουργικό
Ποιος είπε ότι τα αγάλματα δεν έχουν ψυχή. Ποιος είπε ότι δεν είναι έμβια, δεν έχουν νου, δεν έχουν ζωή. Κι όμως. Αν και κατακερματισμένο, με τα κομμάτια του σκορπισμένα δεξιά κι αριστερά, σε διάφορα σημεία, ακόμα και σε απόσταση δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων, η κεφαλή του θεού Απόλλωνα, έστεκε εκεί. Ατένιζε τον ουρανό. (Διαβάστε επίσης: Πως είναι στην πραγματικότητα ο Πλανήτης Άρης μέσα από αυθεντικές φωτογραφίες της NASA)
Αισθανόταν και ένιωθε, ακόμα. Χρόνια ολόκληρα. Μπορεί και αιώνες. Ίσως και χιλιετηρίδες. Ο χρόνος ήταν αιώνιος. Ήταν πάντα ένα παρόν που μέσα του υπήρχε το μέλλον και το παρελθόν. Ανάμεσα στους καθημερινούς ήχους, ξεχώρισε έναν τελείως διαφορετικό και ασυνήθιστο. Ήταν μηχανικός και ακουγόταν σαν καλά λαδωμένη αλυσίδα που περιστρεφόταν. Προερχόταν από ένα περίεργο άρμα που ποτέ ως τώρα στη ζωή του δεν είχε δει παρόμοιο.
Ήταν το Cusriosity rover, σταλμένο από την Γη για να εξερευνήσει τον κόκκινο πλανήτη. Το ρομποτικό αυτοκινούμενο όχημα, στάθηκε. Τα συστήματα ανίχνευσης είχαν αναγνωρίσει σε ένα βράχο χαρακτηριστικά που έμοιαζαν ανθρώπινα. Η τεχνολογία που διέθετε ήταν φτιαγμένη ακριβώς για αυτό το λόγο: να διαβάζει ανθρώπινες φυσιογνωμίες – εφόσον οι φθορές που είχαν υποστεί δεν έκαναν τα αντικείμενα υπό εξέταση εντελώς αγνώριστα και άμορφα. Αυτόματα έγινε η επεξεργασία και σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για ανθρώπινο πρόσωπο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα βρέθηκε και το ταίρι του. Ήταν η κεφαλή του θεού Απόλλωνα, σχεδόν με παρόμοια χαρακτηριστικά και σύμβολα με κάποιες αντίστοιχες από διάφορα μουσεία του κόσμου. Match found, αναβόσβησε σε ένα κόκκινο πλαίσιο και αυτόματα, χωρίς καμία καθυστέρηση στάλθηκε σήμα στη Γη.
Ο αρμόδιος τεχνικός που το έλαβε, πετάχτηκε από το κάθισμα σα να τον τσίμπησε φίδι. Ειδοποίησε τον προϊστάμενο κι εκείνος με τη σειρά του ένα ακόμα πιο υψηλά ιστάμενο. Μερικά λεπτά αργότερα δόθηκε η εντολή να σταλεί σήμα στο Curiosity να βάλει μπρος την διαδικασία Ritual Activation, η οποία ουσιαστικά ήταν μια αρχαία πράξη μαγείας για να ζωντανέψει ένα άγαλμα. (Διαβάστε επίσης: Οι Απόρρητες Ορφικές Τελετουργίες για Ενεργοποίηση και Εμψύχωση των Αγαλμάτων)
Φυσικά, το τελετουργικό δεν θα γινόταν με τον αρχαίο τρόπο όπως τον παρέδωσε ο Ορφέας, αλλά τα πειράματα που είχαν προηγηθεί στη Γη, έδειξαν ότι μπορούσαν να το καταφέρουν με σύγχρονες μεθόδους. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνει το Curiosity ήταν να δώσει φωνή στην Κεφαλή του θεού Απόλλωνα και να το βγάλει από τον κόσμο της σιωπής. Άρχισε, λοιπόν, να εκπέμπει κάποιες συχνότητες μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ενδείξεις στάλθηκαν αμέσως στη Γη. Το πρώτο σκέλος είχε πάει πολύ καλά.
Όπως οι ψυχές των νεκρών διψούν αλλά μονάχα αν πιούν το ποτό της ζωής, μπορούν επανακτήσουν θύμιση, σκέψη και ζωτικότητα, έτσι και η Κεφαλή του θεού Απόλλωνα έπρεπε να δεχτεί ανάλογες χοές και σπονδές. Η όλη διαδικασία με τους ρομποτικούς βραχίονες να προσπαθούν να φέρουν σε πέρας μια αναπαράσταση προσφοράς από ένα αρχαίο σκηνικό τελετουργίας, έμοιαζε αστεία και ταυτόχρονα αταίριαστη. Όμως το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο, αφού οι ενδείξεις που στάλθηκαν στη Γη, έκαναν του υπεύθυνους που παρακολουθούσαν τη διαδικασία να σηκωθούν από τις καρέκλες τους και να χειροκροτήσουν. Τώρα, ήταν η σειρά του τρίτου και τελευταίου μέρους.
Είχε έρθει η ώρα της “Επίκλησης”. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το Curiosity άρχισε να παιανίζει μία χορωδιακή συμφωνία του Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθασίου: Μυθωδία – Μουσική για την αποστολή της NASA: 2001 Η Οδύσσεια του Άρη (Mythodea — Music for the NASA Mission: 2001 Mars Odyssey). Έπαιξε τρεις φορές. Οι τελευταίες νότες παρασύρθηκαν στο απαλό αεράκι και έμοιαζαν να κάνουν το γύρω του πλανήτη, ακολουθώντας τις προηγούμενες. Όλες μαζί – και σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα – έμοιαζαν σα να απλώνονται σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη, σαν ένα τεράστιο δίχτυ. Ήταν κάτι μαγικό. Το Curiosity δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, όμως οι ενδείξεις που έστελνε στη Γη έδειχναν συνεχώς πως η Κεφαλή του θεού Απόλλωνα, πραγματώνει το πέρασμα ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και τον κόσμο των νεκρών. Πρακτικά, αυτό σήμαινε πως έβγαινε από τον βαθύ ύπνο που βρισκόταν. Ενεργοποιούνταν, ζωντάνευε και έστρεφε την πλάτη του στον, για τους ανθρώπους, αόρατο και άγνωστο κόσμο του να υπάρχεις χωρίς να ζεις.
Η Κεφαλή του θεού Απόλλωνα, είχε επανέλθει στον κόσμο των ζωντανών. Το αντικείμενο αναζήτησης του Curiosity είχε βρεθεί. Αν και η ουσιαστική αποστολή του είχε ολοκληρωθεί και τελειώσει, θα συνέχιζε την περιπλάνησή του και θα εξακολουθούσε να στέλνει φωτογραφίες στη Γη, μέχρι να τελειώσει η δική του ζωή, χωρίς κάποτε κανείς να ενδιαφερθεί να την ενεργοποιήσει.
diadrastika
