Η φυλακή του καθενός μας έχει πολλές ποιότητες, πολλές αποχρώσεις αλλά η χειρότερη από όλες είναι η φυλακή του μυαλού μας. Εκεί που οι σκέψεις, μας περικυκλώνουν αδυσώπητα και μας κόβουν την ανάσα, μας στερούν το όνειρο…
Εκεί όπου ο φόβος και η ανασφάλεια πολλαπλασιάζονται με υπερβολική ταχύτητα…
Εκεί όπου η ζωή παίρνει σκοτεινά χρώματα και γεμίζει μαύρα σύννεφα απελπισίας…
Κι αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός που μας βάζει μέσα σ’ αυτή τη φυλακή; Είναι άραγε κάποιος έξω από εμάς ή εμείς οι ίδιοι φυλακίζουμε την ελευθερία μας μέσα στα πρέπει, τα γιατί, τα δεν μπορώ;
Μήπως εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να ζούμε τη δυστυχία και έχουμε κάνει το φόβο και τη ¨μη εμπιστοσύνη¨ σύντροφους πιστούς σε κάθε μας βήμα;
Μήπως εμείς οι ίδιοι ξεχάσαμε να ακούμε το τραγούδι της καρδιάς μας και παραδοθήκαμε στο ανελέητο μουρμουρητό του μυαλού μας;
Και που βρίσκεται άραγε το κλειδί για την ελευθερία, τη λύτρωση;
Συνηθίζουμε να το ψάχνουμε στα πιο απίθανα μέρη. Πιστεύουμε ότι ίσως κάποιος άλλος κρατά το κλειδί της αποφυλάκισης μας. Όμως δεν βρίσκεται μακριά. Λίγα εκατοστά πιο κάτω από το κεφάλι μας βρίσκεται. Μέσα στην καρδιά μας. Εκεί που όλα γίνονται πολύχρωμα. Εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα και κανόνες!
Πόσοι από εμάς όμως είναι σε θέση να ζήσουν ¨επικίνδυνα¨ στις αχαρτογράφητες περιοχές της καρδιάς;
Πόσοι από εμάς μπορούν να επιλέξουν να ζουν χωρίς συμβόλαια και προϋποθέσεις;
Πόσοι από εμάς είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τον έλεγχο και να αφεθούν, να παραδοθούν στη ζωή χωρίς πλαίσια;
Η απάντηση είναι μια: ΟΛΟΙ ΜΑΣ!
Το μόνο που χρειάζεται είναι να κατανοήσουμε ότι η δυστυχία είναι επιλογή μας και τις περισσότερες φορές τη χρησιμοποιούμε για να τραβήξουμε την προσοχή των άλλων, να ¨ελέγξουμε¨, να δικαιολογήσουμε την έλλειψη θάρρους μας…
Όμως αυτό που μοιάζει γνωστό και ασφαλές είναι και το πιο επικίνδυνο γιατί κάθε μέρα μας αποδυναμώνει ολοένα και περισσότερο, μας αποξενώνει από την καρδιά μας, μας κάνει να ξεχνάμε τι θα πει Αυτοαγάπη και Αυτοσεβασμός και μας οδηγεί στο να ζούμε μια νεκρή Ζωή.
Καταλήγουμε να μισούμε τις ¨μέρες¨ μας, τις στιγμές μας, τους άλλους, τον εαυτό μας, να του στερούμε τις ανάσες του και σκοτώνουμε με την συμπεριφορά μας καθετί όμορφο που υπάρχει γύρω μας μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουμε ότι η μαυρίλα που κυριαρχεί στο μυαλό μας υπάρχει και γύρω μας.
Αν θέλει να δει κάποιος ροζ τους ελέφαντες αρκεί να βάλει ροζ γυαλιά.
Αν θέλει να δει τη ζωή μαύρη φορά μαύρα γυαλιά.
Αν θέλει να δει κάποιος τον εαυτό του, την Αλήθεια απλά ¨πετά¨ τα γυαλιά και αντικρίζει τη ΖΩΗ κατάματα…
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ…
Έχω ζήσει την αδυναμία,
την έχω στραγγίξει από το ποτήρι μου γουλιά- γουλιά
την έχω αφήσει να κυλήσει στο αίμα μου
να ματώσει την καρδιά μου…
Έχω γνωρίσει τον πόνο
τον έχω αφήσει να με κυριεύσει,
να με κάνει να σκύψω το κεφάλι,
να κλάψω τόσο πολύ που να νομίζω ότι δεν έχω άλλα δάκρυα….
Έχω ζήσει την απώλεια
την εγκατάλειψη
το κενό βλέμμα
το δίχως όνειρα μέλλον
το τρέμουλο στο κορμί ουρλιάζοντας Γιατί;
Έχω γνωρίσει τον εγκλωβισμό
τους άδειους τοίχους,
το ταβάνι που έρχεται να σε πλακώσει
την χωρίς αέρα ανάσα…
Έχω ζήσει πως είναι να σέρνεσαι σε ένα ερειπωμένο τώρα
κοιτάζοντας ένα σκοτεινό μέλλον…
Κι όμως….
Είμαι ακόμα εδώ…
στο τώρα μου
με όνειρα
με απαιτήσεις από τη Ζωή
με τη δύναμη να μην κάνω πια
ούτε συμβάσεις ούτε εκπτώσεις στα θέλω μου,
στις ανάσες μου,
στη ζωή μου…
Γι’ αυτό σου λέω “μη μασάς”, πάτα γερά…
ποια νομίζεις ότι είναι
η απόσταση της αδυναμίας από την δύναμη
ένα κλικ….
ένα τόσο δα μικρούλη κλικ…
Σταμάτα να πιστεύεις ότι δεν μπορείς…
ότι δεν έχεις…
δεν αξίζεις…
ότι δεν…
και Άρπαξε τη Ζωή!!!!
Κάποια στιγμή θα το κάνεις έτσι ή αλλιώς…
όπως το έκανα εγώ…
όπως το έκαναν πολλοί από εμάς…
Απλά, Μην Χάνεις Χρόνο….
namaste
despoina palamari
pulseoflove / Image by GDArts17 from depositphotos.com
