Η Γη είναι Τεχνητός Πλανήτης από Έλληνες του Σείριου
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Όσα διαβάσετε στη συνέχεια παρακάτω, βασίζονται σε σκόρπια μυθολογικά στοιχεία και μύθους από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, δικές μου σκέψεις και προσωπικά συμπεράσματα, διαμορφωμένα σε μία ενιαία ιστορία, με τη χρήση σύγχρονης ορολογίας που θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην πιθανή πραγματικότητα εκείνης της μακρικής και απώτατης εποχής, μέσα από τα δικά μου μάτια – πάντα.
Τότε που δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι επάνω στην Γη, αλλά μόνο αρκετές μορφές ζωής, όπως ζώα και δάση, ο πλανήτης είχε την δική του δύναμη και δυναμική. Εξυπηρετούσε με τον δικό του τρόπο ένα μεγαλύτερο σύνολο πλανητών, όπως συνεχίζει να κάνει για τους υπόλοιπους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.
Αν υπήρχε κάποιος νοήμων πολιτισμός όντων που διέθετε έναν ιδιαίτερα εξελιγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό και έστρεφε τα τηλεσκόπιά του προς τον Ήλιο, θα μπορούσε να δει τεράστιες σφαίρες σε μέγεθος μικρών πλανητών να ξεπετάγονται μέσα από το πορτοκαλόχρωμο και ζωοφόρο αστέρι μας. Εκείνο το χρονικό διάστημα αναδύονταν συνεχώς, σαν φυσαλίδες, δεκάδες σφαιρικά αντικείμενα που όλα σιγά-σιγά και με την σειρά τους σύγκλιναν σε μία κοινή πορεία προς την Γη.
Τρία από αυτά, έφτασαν σε μικρή απόσταση από αυτήν και εγκαταστάθηκαν σε μία ικανή τροχιά γύρω της. Δύο άλλα έκαναν το ίδιο στον πλανήτη Άρη και τα υπόλοιπα μοιράστηκαν στους επόμενους εξωτερικούς πλανήτες, μέχρι την άκρη του συστήματος. Το ένα από τα τρία φεγγάρια της Γης άρχισε να απελευθερώνει σταδιακά μικρά διαστημόπλοια αλλά και μεγαλύτερα που μπορεί να έφταναν, σε μήκος ή/και διάμετρο, την έκταση της σημερινής Ελλάδας.
Αυτά, σαν ένα διαμαντένιο περιδέραιο περικύκλωσαν τον γαλαζοπράσινο πλανήτη και σταδιακά άρχισαν να προσγειώνονται σε διάφορα σημεία, σε όλες τις ηπείρους. Κάποια επέλεξαν να κατέβουν σε συγκεκριμένους κόμβους που, αν και φαίνονταν αδιάφοροι από μία πρώτη ματιά επειδή επρόκειτο για απομακρυσμένα μικρά νησιά σε Ατλαντικό και Ειρηνικό, αποτελούσαν ζωτικά πεδία ενέργειας. Τέσσερα από τα μικρά διαστημόπλοια άρχισαν να γυροφέρνουν το αρχιπέλαγος στην Μεσόγειο και άγγιξαν το έδαφος σε κοντινές μεταξύ τους περιοχές.
Διαβάστε μια ιστορία φαντασίας: Γιατί έδιωξαν τη Γη από μέλος της Γαλαξιακής Συνομοσπονδίας
Στο ένα από τα διαστημόπλοια ήταν οι επικεφαλής της αποστολής, οι οποία ύστερα από την αναγνώριση που έκαναν αποφάσισαν να βγουν από τα ογκώδη σκάφη τους και να περπατήσουν, να αναπνεύσουν και να εγκατασταθούν σε ένα βουνό που είχε κάποια ενεργειακά χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα στην πατρίδα τους από τον Σείριο.
Αφού εξέτασαν διεξοδικά όλες τις πληροφορίες που έλαβαν από τους απεσταλμένους τους σε όλον πλανήτη, αποφάσισαν να χωρίσουν τις ευθύνες τους και ο καθένας να αναλάβει από ένα κομμάτι. Άλλος την επιφάνειά της, άλλος τον αέρα, άλλος τις θάλασσες με τους ωκεανούς, άλλος το εσωτερικό κάτω από τα πόδια τους, βαθιά μέσα στην καρδιά του πλανήτη.
Οι εξουσίες όπως μοιράστηκαν ήταν πολύ ισχυρές. Με αυτόν τον τρόπο υπήρχε πλήρης έλεγχος και τίποτα δεν μπορούσε να διαφύγει της προσοχής τους. Αυτοί οι τέσσερις κυβερνήτες άρχισαν, ο καθένας με την ομάδα του, διάφορες εργασίες στον τομέα που τους αντιστοιχούσε. Μετρούσαν την έκταση και τα βάθη των θαλασσών, την ποιότητα του αέρα και της ατμόσφαιρας, έψαχναν την χρυσή τομή της ξηράς σε σχέση με το υγρό στοιχείο εξαπολύοντας δεξιά κι αριστερά από ένα ορισμένο σημείο, μικρούς ρομποτικούς ανιχνευτές. Ο λόγος ήταν ότι έπρεπε να υψώσουν δομές που άλλες θα ενίσχυσαν τις θετικές ενέργειες του πλανήτη και άλλες θα περιόριζαν τις αρνητικές.
Παράλληλα, γινόντουσαν εργασίες και μέσα στην Γη. Είχαν εντοπίσει φυσικά ανοίγματα που μερικά οδηγούσαν σε αδιέξοδα. Αυτά έπρεπε να τα ανοίξουν, μετά από κάποιο σημείο να τα διευρύνουν και σταδιακά να τα συνεχίσουν, σε πολλά χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια, ως το κέντρο της Γης, προκειμένου να κατασκευαστούν πολιτείες ολόκληρες μέσα στις οποίες θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν και να ζήσουν τόσο τα φυτά και τα ζώα της επιφάνειας όσο και ολόκληρος ο πληθυσμός που είχε έρθει με τα διαστημόπλοια από τον Σείριο.
Μέσα στην κούφια γη που είχαν πλέον διαμορφώσει σε μια νέα βιόσφαιρα, με δικό της φως – κάτι σαν εσωτερικό ήλιο – άρχισαν να κατοικούν και να δημιουργούν εγκαταστάσεις και βάσεις που τους επέτρεπαν να μετατρέψουν την Γη σε ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, υγείας, ευεξίας και ενέργειας, τόσο για όσους διαβιούσαν στο εσωτερικό ή στην επιφάνεια, αλλά και για τους διάφορους επισκέπτες από άλλα αστρικά συστήματα ή από γειτονικούς πλανήτες.
Εκεί, στο εσωτερικό της κούφιας Γης, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, έκρυψαν και διασφάλισαν δομές, συσκευές, κατασκευές και αρχεία που δεν έπρεπε να πέσουν στα χέρια όντων που θα τα αξιοποιούσαν με τρόπο που θα έβλαπταν το περιβάλλον αλλά και τα όποια όντα κατοικούσαν στην επιφάνεια ή στο εσωτερικό της Γης. Ανάλογα αρχεία έκρυψαν και σε άλλα σημεία πάνω, στην ξηρά.
Το έργο τους, πλέον, είχε ολοκληρωθεί και έπρεπε να φύγουν για άλλους πλανήτες. Στους πρώτους γήινους ανθρώπους που κατοίκησαν, κυρίως, στην επιφάνεια, οι οποίοι ήταν κατ’ εικόνα και ομοίωση των κατασκευαστών, υποσχέθηκαν ότι θα επιστρέψουν πολύ σύντομα. Πολύ αργότερα, τα όντα αυτά έμειναν γνωστά στην ιστορία σαν “Έλληνες από τον Σείριο”, επειδή είχαν ως έδρα τον πιο φωτεινό και πετρώδη τόπο της Γης.
Ωστόσο, με το πέρασμα χιλιάδων χρόνων, πολλές εγκαταστάσεις και δομές της επιφάνειας σκεπάστηκαν από το φυσικό περιβάλλον που χάθηκαν από τα μάτια των μεθεπόμενων γενιών ανθρώπων. Άλλες εντοπίστηκαν, ανασκάφηκαν και έγιναν πόλος έλξης θαυμασμού και μυστηρίου, ενώ άλλες εξακολουθούν να παραμένουν κρυμμένες, σαν να μην πρέπει να ανακαλυφθούν. Όχι ακόμα.
diadrastika / Image by Stefan Keller from Pixabay
