Στην Κρήτη εμφανίζεται δεύτερος Ήλιος
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Βγαίνοντας από τη Γεωργιούπολη πήρα τον αγροτικό δρόμο, χωρίς να βγω στην εθνική. Προσπέρασα την ταβέρνα που ερχόμαστε τακτικά με τους γονείς μου και συνέχισα μέχρι τη λίμνη Κουρνά, με τα γαλαζοπράσινα νερά της και τα χρώματα που αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση του ήλιου. Δεν έχουν δει τα μάτια μου πουθενά αλλού τέτοιες εναλλαγές χρωμάτων – πουθενά, όπου κι αν έχω ταξιδέψει.
Όπως σχεδόν κάθε λίμνη, από τα παλιά χρόνια, έτσι και η λίμνη Κουρνά έχει τους δικούς της τοπικούς θρύλους και μύθους. Ο ένας έχει να κάνει με μία νεράιδα και διάφορες εκδοχές για την προέλευσή της. Ο άλλος αναφέρεται σε άπατα νερά που φτάνουν – άγνωστο μέχρι που – μπορεί και μέχρι το κέντρο της Γης, κάτι που σήμερα ξέρουμε ότι δεν ισχύει. Πιο σύγχρονοι θρύλοι αναφέρουν ότι η λίμνη έχει περίεργα ηλεκτρομαγνητικά πεδία και για αυτό κάποιοι αισθάνονται μεγάλη αναστάτωση όταν βρίσκονται μέσα της ή εκεί τριγύρω, όμως άλλοι νιώθουν μια πολύ θετική ενέργεια. Ωραίες ιστορίες για να τις λες στους τουρίστες από όλα τα μέρη που έρχονται. Που να ήξερα…
Είχα ορκιστεί ότι δεν θα ερχόμουν ποτέ ξανά σε αυτή την λίμνη. Όμως, για κάποιο λόγο, ο πειρασμός ήταν μεγάλος όταν πάτησα το πόδι μου στην Κρήτη, μετά από πολλά χρόνια. Το είχα ανάγκη. Έπρεπε να το κάνω. Έπρεπε να πω αυτά που είχα να πω στην ίδια τη λίμνη, στον μυρωδάτο αέρα της, στα τριγύρω βουνά και τους λόφους, στα δέντρα που ίσως θα είχαν γεράσει τώρα πια, στους απογόνους των πουλιών που οι πρόγονοί τους ίσως να είχαν γίνει μάρτυρες ενός παράδοξου που συνέβη στον Πέτρο.
Ο Πέτρος ήταν ο φίλος μου, το αγόρι μου, από την δευτέρα λυκείου. Δεν ήταν σαν τα άλλα αγόρια της ηλικίας μας. Θα καταλάβετε γιατί το λέω αυτό. Τέλος πάντων. Παρκάρισα σε μια σκιά και διστακτικά στην αρχή, αλλά με αποφασιστικότητα στη συνέχεια, βγήκα από το αυτοκίνητο και κατηφόρισα προς τη λίμνη. Ήταν ίδια όπως τότε, όπως την θυμάμαι όταν κατεβαίναμε με τον Πέτρο πιασμένοι χεράκι-χεράκι. Ενδεχομένως να είχαν αλλάξει πάρα πολλά που δεν τα έβλεπα, γιατί ζούσα νοερά το τότε. Τότε που τρέχαμε ξυπόλητοι με τα πόδια ή με τα ποδήλατα. Κάναμε τον πλήρη κύκλο γύρω της, βουτούσαμε σε όποιο σημείο μας άρεσε, ταΐζαμε τις πάπιες με τα παπάκια τους – μόνιμοι κάτοικοι της λίμνης -, μια φορά έτυχε να δούμε κι ένα σπάνιο είδος δίχρωμης χελώνας με βούλες στο καβούκι της, “εμύδη” νομίζω είναι η ονομασία της. Και πάντα με την πρώτη ευκαιρία, ο Πέτρος μου έλεγε πόσο με αγαπούσε και πόσο όμορφη με έβρισκε, ότι ήμουν πιο όμορφη και από την νεράιδα της λίμνης και χίλιες φορές πιο έξυπνη από τους συνοδούς της. Μου άρεσε όπως τα έλεγε και, βέβαια, τα έπαιρνα ως κομπλιμέντο. Από τα πιο όμορφα που είχα ακούσει ποτέ στην ηλικία μου, τότε. Πού να ήξερα…
Όμως μια μέρα, ακούστηκε ένα πυροβολισμός κι ένα βουητό σαν από πολλά φτερουγίσματα μαζί. Όλο το χωριό βγήκε κι έτρεξε. Κι εγώ μαζί. Δεν ξέραμε γιατί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούγονταν μπαλωθιά, όμως, για κάποιο λόγο όλοι ξέραμε ότι κάτι δεν ήταν φυσιολογικό και στο βάθος ένα κακό προαίσθημα. Άρπαξα το ποδήλατο και τα πετάλια έβγαζαν σπίθες. Στη συνεχή μου προσπάθεια να κόβω δρόμο τσακίστηκα δυο-τρεις φορές, αλλά ευτυχώς δεν είχα σπάσει τίποτα, μόνο γρατζουνιές και βαθιά σκισίματα κόσμησαν χέρια και γόνατα, κυρίως. Μερικές τις έχω ακόμα, σαν για να μου θυμίζουν… Όταν έφτασα στη λίμνη έμαθα τα πιο δυσάρεστα νέα που είχα ακούσει ποτέ ως τότε. Ήταν ο Πέτρος… Βρέθηκε στη λίμνη να επιπλέει ανάσκελα…
Δεν πνίγηκε. Δεν βρέθηκε νερό στους πνεύμονες, είπαν. Πυροβολήθηκε, όμως, το τραύμα δεν ήταν θανάσιμο. Το παράξενο, όπως έλεγαν οι φήμες, ήταν πως το σώμα του ήταν σα να το είχε διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα. Από αυτό πέθανε. Για την ακρίβεια, αυτό που λεγόταν στην περιοχή – όχι από την αστυνομία ή τον ιατροδικαστή, αλλά από όσα ακούστηκε να λένε – ο Πέτρος πρώτα πυροβολήθηκε, μετά τον χτύπησε κάτι σαν κεραυνός και μετά έπεσε στη λίμνη. Όμως, πέθανε από αυτό το-κάτι-σαν-κεραυνός. Τα λίγα ψιλά βόλια για πουλιά που βρέθηκαν στο σώμα του δεν ήταν θανατηφόρα, ούτε μπορούσαν να προκαλέσουν θανατηφόρες αιμορραγίες αν έμεναν ανοιχτές για ώρα. Κάποιες άλλες φήμες από το δασαρχείο έλεγαν ότι είχαν εντοπίσει ελαφρώς καμένη γη σε μια μικρή έκταση που σχημάτιζε κύκλο. Κι αυτή η περιοχή ήταν πάρα πολύ κοντά στο σημείο όπου πυροβολήθηκε γιατί είχαν στάξει αίματα.
Όταν έμαθα το νέο και έτρεξα, τον είχαν βγάλει από το νερό. Δεν πρόλαβα ούτε να τον δω, ούτε να το αποχαιρετήσω. Καλύτερα, μου είπαν. Δεν ήταν θέαμα για ένα κορίτσι στην ηλικία μου. Μόλις τελείωνα το σχολείο. Και ο Πέτρος το ίδιο. Έπεσα στα γόνατα. Έκλαιγα ασταμάτητα. Τα δάκρυά μου θα μπορούσαν να σχηματίσουν μια νέα λίμνη. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να φωνάξω, να βγάλω τον αφόρητο πόνο από μέσα μου. Κάποια στιγμή έστρεψα το πρόσωπό μου στον ουρανό. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω αν ήταν μια φυσική αντίδραση, δεν ξέρω αν ήταν μια υποσυνείδητη μίμηση όπως έχω δει να κάνουν σε πολλές ταινίες με αντίστοιχες σκηνές. Δεν ξέρω αν ήταν για να ζητήσω το λόγο από τον Θεό, να μου δώσει μια δικαιολογία, μια εξήγηση γιατί να τον αφήσει απροστάτευτο. Δεν ξέρω αν ήταν για να βρίσω και να ξεσπάσω σε όποιον άλλο θα μπορούσε να βρίσκεται στον ουρανό.
Γύρισα και κοίταξα τον Ήλιο. Σχεδόν κατάματα. Υπερβολές! Μέσα από τόσα δάκρυα-ποτάμια, ούτε την λάμψη του δεν μπορούσα να δω, ούτε που βρισκόμουν – πόσο μάλλον το εκτυφλωτικό ως του. Σκούπισα τα μάτια μου και τον κοίταξα σα να ήμουν έτοιμη να τον θεωρήσω υπεύθυνο για το θάνατο του φίλου μου. Κι όμως… εδώ είναι το παράξενο. Μπορούσα να κοιτάξω τον Ήλιο κατάματα, χωρίς να με τυφλώνει. Σκούπισα τα μάτια μου και κοίταξα και πάλι. Ναι, ήταν ολοκάθαρο ότι κοιτούσα τον Ήλιο, ότι μπορούσα να τον κοιτάξω. Αυτό με παραξένεψε πάρα πολύ. Τότε κάποιος ήρθε δίπλα μου, στα δεξιά μου, προφανώς για να με ρωτήσει για τα αίματα που έτρεχαν από τα χέρια και τα πόδια μου, ή για να μου πει λόγια παρηγοριάς. Στράφηκα για να του πω να φύγει, πως δεν ήθελα να με παρηγορήσει κανείς. Τότε, ο Ήλιος πίσω από το κεφάλι του με τύφλωσε, τόσο που έβαλα το χέρι μου για να κάνω σκιά στα μάτια μου. Μα… πως γινόταν;… Στράφηκα εμπρός και να, ο ηλιακός δίσκος στεκόταν εκεί και με κοιτούσε κατάματα όπως τον κοιτούσα κι εγώ…
Σηκώθηκα και πισωπάτησα τρομαγμένη. Τότε είδα το ασθενοφόρο που έφευγε. Στα σπλάχνα του θα πρέπει να βρισκόταν ο Πέτρος. Κοίταξα τον παράξενο ηλιακό δίσκο. Ήταν εκεί, αλλά φαινόταν σαν να ακολουθούσε κάποια πορεία προς τα αριστερά. Αποκλείεται. Δεν μπορεί να ήταν ο Ήλιος αυτό. Όσο απομακρυνόταν το ασθενοφόρο, τόσο απομακρυνόταν και ο ηλιακός δίσκος. Τότε σχηματίστηκε στο μυαλό μου η εντύπωση πως ήταν η ψυχή του Πέτρου που με αποχαιρετούσε. Ναι, αυτό ήταν πιο λογική εξήγηση από το να υπήρχαν ταυτόχρονα δύο Ήλιοι, όπου ο ένας δεν με τύφλωνε και μπορούσε να αλλάξει πορεία. Μια άλλη εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι τρελαινόμουν, ότι μου σάλεψε. Αλλά όχι, δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Μόνο χρόνια μετά κατάλαβα τι μπορεί πραγματικά να είχε συμβεί.
Αυτή τη σκέψη ήρθα να πω και να ομολογήσω. Κάθισα σε ένα βραχάκι που έμοιαζε με κάθισμα, πήρα μία πετρούλα από κάτω, την καθάρισα από το χώμα και τα κάτι φύλα που είχαν κολλήσει επάνω της και την πέταξα στη λίμνη, με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνει συνεχούς παφλασμούς στην επιφάνεια ώσπου να κάνει το μακροβούτι της. Μου το είχε μάθει αυτό το κόλπο ο Πέτρος. Αχ, ρε Πέτρο…
Συνδύασα πολλές φήμες από το χωριό, μαζί με αρκετούς ισχυρισμούς από κατοίκους, παρέα με κάποια γεγονότα που ανακοινώθηκαν επίσημα. Έκανα πολλές σκέψεις πάνω σε αυτά και κατέλληξα σε ένα συμπέρασμα. Πάντα κατέλληγα στο ίδιο συμπέραμα, όσο διαφορετικά κι αν προσπαθούσα να το προσεγγίσω. Πείτε το εμμονή, πείτε το ψυχανωμαλία, πείτε ότι επηρεάστηκα από απίστευτες θεωρίες. Πείτε ό,τι θέλετε, ό,τι σας αρέσει. Λίγο με νοιάζει. Αυτό που πιστεύω ότι έγινε είναι το εξής:
Ο Πέτρος πάντα μου έλεγε ότι με έβρισκε πολύ όμορφη, πιο όμορφη και από τη νεράιδα. Με έβρισκε πιο έξυπνη από τους συνοδούς της. Ε, λοιπόν, τότε δεν τον πίστευα, αλλά τώρα είμαι πεπεισμένη ότι έβλεπε μια νεράιδα και τους πιστούς φύλακές της. Μιλούσαν, κουβέντιαζαν, είχαν μια επικοινωνία. Μόνο που η νεράιδα θα πρέπει να ήταν κάποιον ον από έναν άλλο κόσμο, ίσως όχι από τη Γη. Το ίδιο και οι συνοδοί της. Πολλές φορές είχαν αναφερθεί καψαλισμένες περιοχές σε σχήμα κύκλου, εκεί κοντά. Κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Είμαι βέβαιη πια πως ήταν κάποιο είδος ιπτάμενου οχήματος σε σχήμα κύκλου που προκαλούσε αυτές τις πληγές στο έδαφος. Ο αγρότης που πυροβόλησε τον Πέτρο είχε πει πως είδε κάτι λαμπερό και κάτι γυναίκες με παράξενα ρούχα δίπλα στον Πέτρο. Κρατούσαν, λέει, κάτι σαν όπλα και τις πυροβόλησε γιατί φοβήθηκε πως ήταν διαβολικές. Αυτές πυροβόλησε, απλά τα σκάγια πήραν και τον Πέτρο. Δεν βρέθηκαν ποτέ ίχνη από αυτές τις γυναίκες και τα υποτιθέμενα όπλα τους – μόνο καμένα χόρτα στο έδαφος. Και, φυσικά, κανείς δεν πίστεψε τον αγρότη που έμενε χρόνια μόνος του, μαγκούφης, και κάποιοι έλεγαν ότι ήδη τα είχε χαμένα. Αυτό που θα πρέπει να συνέβη ήταν πως μετά τον πυροβολισμό αυτές οι νεράιδες, μπήκαν στον ιπτάμενο δίσκο τους και απογειώθηκαν βιαστικά. Η απογείωση θα πρέπει να προκάλεσε κάποιο ενεργειακό πεδίο που κεραυνοβόλησε τον Πέτρο που ήταν αρκετά κοντά. Εκείνος δεν έπεσε αμέσως, χωρίς ζωή. Έκανε μερικά βήματα, ίσως για να ξεφύγει, να τρέξει και βρέθηκε στη λίμνη. Όταν έπεσε μέσα ήταν ήδη… χαμένος…
Ο ιπτάμενος δίσκος με τη νεράιδα και τους συνοδούς της δεν έφυγε αμέσως. Αιωρούνταν ψηλά στον ουρανό σαν ένας δεύτερος ήλιος και παρακολουθούσε χωρίς να μπορεί να βοηθήσει – ίσως γιατί δεν έπρεπε να φανερωθούν οι επιβάτες του. Αυτό, λοιπόν, πρέπει να ήταν ο ηλιακός δίσκος που έβλεπα και δεν με τύφλωνε. Ο Πέτρος έφυγε άδικα, από βλακείες των ανθρώπων που δεν πιστεύουν σε άλλα πλάσματα πιο προηγμένα από αυτόν. Και όσοι πιστεύουν σε αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία τους, μέσα από θρησκοληψίες αιώνων, τα θεωρούν διαβολικά και κακόβουλα.
Πήρα άλλη μία πέτρα από κάτω, σηκώθηκα και την πέταξα στη λίμνη με τον τρόπο που μου είχε μάθει ο Πέτρος. Α, ρε Πέτρο… Κοίταξα στον ουρανό, εκεί που τότε στεκόταν ο ηλιακός δίσκος που τώρα πια ξέρω τι ήταν – έτσι νομίζω. Έριξα μια τελευταία πανοραμική ματιά στη λίμνη. Έπρεπε να την αποχαιρετίσω. Είχα ορκιστεί ότι δεν θα ξαναέρθω εδώ. Κι όμως, ήρθα. Να με. Δεν ξέρω αν θα έρθω πάλι, κάποτε. Όμως ήθελα να δώσω μία νοερή εξήγηση για το μυστήριο χαμό του αγαπημένου μου. «Αν πράγματι υπάρχουν άλλα όντα πιο προχωρημένα από εμάς, ίσως να υπάρχει και ζωή μετά το θάνατο. Ίσως να συναντηθούμε σε αυτήν. Έχε γειά, αγαπημένε μου Πέτρο». Στράφηκα κι έφυγα από τον δρόμο που ήρθα.
diadrastika / Image by Artbaggage from Pixabay
