Πόλεις της Ελλάδας που Αντιστοιχούν σε Αστερισμούς και Ζώδια
Γράφει ο Karl-Heinz Ottinger
Οι Αρχαίοι Έλληνες είναι πασιφανές πως είχαν έντονη γνώση της αστρολογικής επιρροής επάνω στον χώρο και στον χρόνο. Σαφέστατα με πολύ πιο πλούσιες γνώσεις από ότι εμείς μερικές χιλιάδες χρόνια μετά. Έτσι, βλέποντας οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν βρει γεωδαιτικά τόπους-πόλεις που αντιστοιχούσαν σε αντίστοιχα ζώδια. Έτσι με επίκεντρο τους
Δελφούς (ας μην ξεχνάμε τον ονόμαζαν και ως ομφαλός του κόσμου) ιδρύσαν πόλεις με αστρολογικές επιρροές με επίκεντρο όμως τους Δελφούς. Η ίδρυση αυτών των πόλεων έγιναν αριστερόστροφα
Επίσης διαβάστε: Πόλεις και Ιερά της Ελλάδας σε Διάταξη των Άστρων και των Αστερισμών (χάρτες)
ΚΡΙΟΣ: Η Κεφαλληνία αντιστοιχεί στο ζώδιο του Κριού. Ισχυρό μυκηναϊκό και πελασγικό κέντρο. Η πόλη της Καρνη εχει, βάσει πολλών μαρτυριών, πολλά ευρήματα νομισμάτων με έναν Καρνειο (Κριό)
ΤΑΥΡΟΣ : Στο ζώδιο του Ταύρου ήταν γεωθετημένη η περιοχή της Ηλείας και ιδίως η περιοχή της Κυλλήνης. Η Ταυροκεντρικη λατρεία της Ήρας οπου συμβολιζόταν με τον ταύρο ήταν χαρακτηριστική. Εξ ου και η Βοωπις Ήρα όπου ήταν η πιο διαδεδομένη λατρεία στην περιοχή της Ολύμπιας. Πολλά νομίσματα των κλασσικών ετών της περιοχής της Ηλείας φέρουν την κεφαλη της Ήρας. Αξίζει δε να σημειωθεί πως τα τρία ιερά (**Ολυμπία, Αργος και Σάμος) είναι κτισμένα στον ίδιο παράλληλο
ΔΙΔΥΜΟΙ: Η Σπαρτή ανήκε στους Δίδυμους ελέω των Διόσκουρων υιών του Λακεδαίμονα Βασιλιά Τυνδαρεα. Η αποστολή των Διόσκουρων (Κάστορα & Πολυδεύκη) ήταν να απελευθερώσουν την ξαδέρφη τους Ελένη από την Αθήνα και έρχεται εδώ να τονίσει την αντιπαράθεση των Διδύμων (*Σπάρτη) και της Παρθένου (*Αθήνας) (έχουμε οψη τετραγώνου με βάση την κλασική αστρολογία)
ΚΑΡΚΙΝΟΣ : Το ζώδιο του Καρκίνου γεωδαιτικά σχετίζεται με την περιοχή του Γυθείου αλλά και του νησιού των Κυθήρων. Κυβερνήτης του ζωδίου είναι η Σελήνη όπου οι Αρχαίοι την συνεδεαν με την Ελένη. Η Σελήνη (**Ελένη κατά τους Πυθαγόρειους) στην Παρθένο (**γεωδαιτικα Αθήνα) δίνει την ικανότητα της Φιλοσοφίας, της μετρημένης σκέψης αλλα και της στρατηγικής. Άλλωστε και η επιβίβαση της Ελένης (Σελήνης) έγινε από την περιοχή του Γυθείου μια περιοχή όπου ανήκει στο ζώδιο του Καρκίνου. Ακόμα και σήμερα η περιοχή του Γυθείου (σημερινή Μάνη) είναι περιοχή έντονα μητριαρχική και με έντονα στοιχεία φιλοπατρίας (Καρκίνος = Μάνα., πατρίδα)
ΛΕΩΝ: Εδώ σχετίζεται με την περιοχή της Αργολίδας και δη της Ερμιόνης. Ο άξονας Λέοντος-Υδροχόου σχετίζεται με την Κρητο-Αιγυπτιακη σχέση αρμονίας και κατεύθυνση μιας και ο άξονας αυτός ω ς προέκταση περνά επάνω το Όρος Ιδης της Κρήτης και την Αίγυπτο. Η περιοχή ήταν υπό την προστασία της Ήρας όπου σύμβολο της ήταν ο λύκος. Κατά την εποχή εκείνη ο λύκος ήταν σύμβολο φωτός. Σε εκείνη την περιοχή υπάρχουν αρκετά νομίσματα με κεφαλη λύκου όπου εκπορεύονται ακτίνες από το κεφάλι του και αυτό δείχνει και την Λεωνταρίσια -Ηλιακή προέλευση του
ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Το ζώδιο της Παρθένου λαμβάνει έντονα στοιχεία στις περιοχές της Αθήνας, της Δήλου και του Αθωνος. Στην Αθήνα ειχαμε ένα πολιτισμό που άκμασε βάσει σχεδίου όπου τα πάντα λειτουργούσαν βάσει κανόνων
ΖΥΓΟΣ : υπό την αιγίδα του Ζυγού βρίσκεται η περιοχή της Θήβας και το ιερό του είναι στο Πτοιον. Αυτό κείται επάνω σε μια νοητή γραμμή που «συνδέει» τους Δελφούς με της Σαρδεις της Λυδίας. Όσο απέχει το Πτοιον ανατολικά τόσο απέχει η Σμύρνη στα δυτικά από τις Σάρδεις. Στα δυο μέρη της πλάστιγγας είναι η Μικρή και η Μεγάλη Άρκτος αντίστοιχα. Στην Θήβα έχουμε και τον γάμο (**κατά της Αρχαιοελληνική παράδοση) του Κάδμου (Ταύρος) με την Αρμονία (**Ζυγος). Η Αρμονία ήταν θεότητα κόρη της παράνομης συνένωσης Άρεως και Αφροδίτης (Η Αφροδίτη είχε σύζυγο τον Ήφαιστο) και ήταν για την Θήβα (Επταπυλη όπως αναφέρει και ο Αισχύλος στην τραγωδία του Επτά επί Θήβας συμβολίζει και το έβδομο ζωδιο κατά σειρά όπου είναι ο Ζυγός) ότι η Αθηνά για την Αθήνα
ΣΚΟΡΠΙΟΣ: Γεωδαιτικά το ζώδιο του Σκορπιού εχει η πόλη της Χαλκίδος ως το αντιδιαμετρικο σημείο της Ολυμπίας. Βεβαίως εδώ συμβολίζεται υπο μορφή αετού οπου κρατά ένα φίδι στα νύχια του και δείχνει την θετική εκδήλωση του Σκορπισιου ενστίκτου διότι ο αετός συμβολίζει την υψηλή εξέλιξη ( αετός +πέταγμα) δια μέσω της σοφίας (**το φίδι που κρατά στα νύχια του. Κατά την Αρχαίο ελληνική αντίληψη το φίδι είναι το ζώο της Σοφίας.
ΤΟΞΟΤΗΣ: Η γεωδαιτική περιοχή του Τοξότη είναι η περιοχή του Πηλίου όπου είχε κρησφύγετο ο Κένταυρος Χείρων (όπου είναι και η πραγματική απεικόνιση του Τοξότη).Ήδη στην κορυφή του Πηλίου υπάρχει ένα σπήλαιο με την ονομασία Χειρωνιο Αντρο. Οι Κένταυροι (κεντω+ταυρος) δεινού πως δεν είναι αποκομμένοι από την Απολλώνια σκέψη μιας και ήταν άριστοι στην Μουσική και στην Μαντεία. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ως μύθος του Ερμή που έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα. Σε νομίσματα της ύστερης αρχαιότητας της περιοχής της Μαγνησίας εμφανίζεται ο Χείρωνας να βασταει βουκέντρα (** είναι όργανο που κρατούσε ο ζευγολάτης για να καθαρίζει το αλέτρι ή για να το έχει ως καμουτσί για τα βόδια). Δεν είναι τυχαίο πως εκεί σπούδασε ο Αχιλλέας
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: Η γεωδαιτική αντιστοιχία ήταν στην περιοχή των Τεμπών μιας και εντάσσονται σε ένα γενικότερο Κρόνιο περιβάλλον .Επίσης ο Όλυμπος αν και κατοικία του Δια ουσιαστικά ήταν ένα Κρόνιο περιβάλλον. Στην περιοχή Αίγες (Έδεσσα) έχουμε ένα επίσης Κρόνιο περιβάλλον και αρκετά νομίσματα της τότε εποχής φέρουν αίγες (το σύμβολο του Αιγόκερω)
ΥΔΡΟΧΟΟΣ: Η γεωδαιτική αντιστοιχία είναι στην περιοχή μεταξυ Δωδώνης, Βορείου τμήματος της Κέρκυρας και Αχερουσίας. Είναι ουσιαστικά η ένωση ενός μαντείου (Δωδωνης) με την είσοδο του Κάτω Κόσμου. Η Αχερουσία περιοχή του Αχέροντα ποταμου σύμφωνα με την παράδοση είχε θεϊκή καταγωγή. Προκάλεσε όμως την οργή του Δία, δίνοντας στους Τιτάνες νερό να ξεδιψάσουν (η πανανθρώπινη και αλτρουιστική φύση του Υδροχοου)κατά την Τιτανομαχία. Έτσι ο Δίας τον καταδίκασε να μείνει αιώνια κάτω από τη γη και μαύρισε και πίκρανε τα νερά του. Ο Αχέροντας ήταν το ποτάμι που έπρεπε να διασχίσουν οι ψυχές ξεκινώντας για το βασίλειο του Πλούτωνα. Ο ποταμός στη διαδρομή του μέσα από μια έκταση πολύ ανώμαλη (η εκκεντρικότητα του Υδροχόου), εξαφανίζεται εδώ κι εκεί μέσα σε βαθιές αβύσσους και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια πιο πέρα, φτάνοντας κοντά στις εκβολές του, κοντά στην αρχαία πόλη Εφύρα, όπου σχηματίζει τέλμα με βαριές αναθυμιάσεις. Εκεί λέει η λαϊκή παράδοση βρισκόταν μια είσοδος του υποχθονίου κόσμου. (Το σύνορο του Άνω Κόσμου με τον Κάτω Κόσμο) Στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, ένας τόπος λατρείας των θεών του κάτω κόσμου, αλλά κι ένας τόπος, όπου οι ζωντανοί μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς.
ΙΧΘΕΙΣ : Οι Ιχθείς εάν και δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία συμβολιζόντουσαν γεωδαιτικα από την ευρύτερη περιοχή του μαντείου της Δωδώνης. Ας μην ξεχνάμε πως οι Ιχθείς είναι το ζώδιο της νοητικής υπερβατικότητας . Το μαντείο στην αρχή ήταν υπαίθριο, με μια βελανιδιά (ιερή φηγός), που γύρω είχε έναν περίβολο από χάλκινους λέβητες πάνω σε τρίποδες οι οποίοι με τους ήχους που έκαναν όταν χτυπούσαν μεταξύ τους αλλά και σε συνδυασμό με το θρόισμα των φύλλων του δέντρου και άλλους ήχους (περιστέρια, πηγή κτλ.) έδιναν τους χρησμούς, τούς οποίους ερμήνευαν οι ιερείς. Οι ιερείς δεν έπλεναν ποτέ τα πόδια τους (εξοριζοντας τελειως δηλαδη της Ποσειδωνιες ιδιοτητες των Ιχθυων) και σέρνονταν στο χώμα για να έχουν επαφή με τη γη.
Στις ρίζες της βελανιδιάς, στην αρχή πιστευόταν ότι κατοικούσε η Γαία αλλά με το Δωδεκάθεο αντικαταστάθηκε από το Δία και τη γυναίκα του Διώνη. Λεγόταν και Νάιος Δίας από το αρχαιοελληνικό «ναίω»=κατοικώ, γι’ αυτό και οι αγώνες που διεξάγονταν προς τιμή του κάθε 4 χρόνια στο κοντινό στάδιο λέγονταν Νάια.
Στο τέλος του 5ου αιώνα χτίστηκε ένας μικρός ναός, όπου φυλάγονταν τα αφιερώματα των προσκυνητών. Οι προσκυνητές έδιναν την ερώτησή τους γραμμένη σε ένα έλασμα (φύλλο μαλακού μετάλλου – μολύβδου), αλλά η απάντηση συνήθως τους δίνονταν προφορικά. Στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., ο περίβολος με τους λέβητες αντικαταστάθηκε από έναν πιο ευρύχωρο χαμηλό πέτρινο περίβολο. Εφόσον εκεί κατοικούσε ο Δίας και το σύνολο έμοιαζε με σπίτι, ο χώρος ονομάστηκε Ιερά οικία. (Δίας έξαρση στον 4ο οίκο-Καρκίνος = οικία , οι ρίζες)
Άλλα όμως Αρχαίο- ζωδιακά περίεργα που ίσως να μην είναι συμπτώσεις:
Αθηνά VS Ποσειδώνα–
Γνωρίζαμε την κόντρα μεταξύ Άρη και Αθηνάς αλλά στην σημερινή εποχή αδιαφορούμε ή εθελοτυφλούμε για την «κόντρα» μεταξύ Αθηνάς (λογική και Σοφία) και Ποσειδώνα (ουτοπία-τρελα και φοβίες).
Αν θεωρήσουμε πως ούτε η Αθήνα αλλά ούτε και ο Ποσειδώνας υπήρξαν και τα δούμε ως αρχέτυπα θα καταλάβουμε πως οι μεγάλοι Ήρωες (Οδυσσέας, Περσέας κλπ) εξετελεσαν το σκοπό τους, εκπλήρωσαν το κάρμα τους λογω του ότι η Αθηνά (Σοφία –λογική) είχε πρυτανεύσει.
Ο Ποσειδώνας είναι η ανασφάλεια, το λάθος και η μη πραγματικότητα. Αρκεί να αναλογιστείτε τα «παιδιά» του κατά την Ελληνική Μυθολογία
Α) Ανταίος: Μυθικός γίγαντας, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Γης και βασιλιάς της Λιβύης. Σύμφωνα με την παράδοση ο Ανταίος προκαλούσε όποιον περνούσε από τη χώρα του να παλέψουν και πάντα νικούσε, όντας αήττητος από την επαφή του με τη Γη. Τη δύναμη αυτή του Ανταίου αντιμετώπισε ο Ηρακλής και τον νίκησε σηκώνοντάς τον από το έδαφος. Ο μύθος δηλώνει αφενός τη δύναμη του ριζωμένου στην πατρίδα ανθρώπου και αφετέρου την πάλη του γηγενούς στοιχείου του ευρύτερου ελληνικού χώρου με τους Δωριείς αποίκους.
Β) Ο γνωστός από την Οδύσσεια (ι 187-555) Κύκλωπας, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Νύμφης Θοώσης, κόρης του Φόρκυς. Σύμφωνα με την Οδύσσεια ο Πολύφημος κατοικούσε μέσα σε ένα σπήλαιο στο νησί Θρινακία και ζούσε από τα πρόβατά του, αλλά ήταν φοβερός γίγαντας και ο αγριότερος από τους Κύκλωπες. Αιχμαλώτισε στη σπηλιά του τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, τους οποίους άρχισε να τρώει τον ένα μετά τον άλλο, 6 συνολικά ώσπου ο Οδυσσέας τον τύφλωσε με ένα πυρωμένο παλούκι και δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ψαχουλεύοντας αυτόν και τους συντρόφους του που απέμειναν, οι οποίοι απέδρασαν κρεμασμένοι από τις κοιλιές των (επίσης γιγάντιων) προβάτων του. Την τύφλωση του γιου του εκδικήθηκε ο Ποσειδώνας πολλαπλά με τις τρικυμίες που επεφύλαξε στον Οδυσσέα και τους άνδρες του κατά τις επόμενες περιπλανήσεις τους.
Γ) ΒΟΥΣΙΡΙΣ, παῖς Ποσειδῶνος καὶ Ἀνίππης τῆς Νείλου, τοὺς παριόντας ὑπούλῳ φιλοξενίᾳ κατέθυε· μετῆλθε δ´ αὐτὸν ἡ τῶν τετελευτηκότων νέμεσις· Ἡρακλῆς γὰρ ἐπιτεθεὶς τῷ ῥοπάλῳ διεχρήσατο·
Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές (Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Οδυσσέα κ. ά.), που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ’ ομοίωσίν των, είμεθα ηρωϊκές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αυτοθεραπευθούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς.
Πώς όμως θα δοθή η μάχη αυτή, κατά των ψυχικών ασθενειών, γιά να καταστεί αυτοθεραπεία (περίπτωση Ηρακλέους, Περσέως, Οδυσσέως) και να μή καταλήξει σε αυτοκαταστροφή (περίπτωση Βελλεροφόντου);
Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της – το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο – αφ’ ενός την προστατεύει και αφ’ ετέρου την καθιστά άκρως επιθετική, διότι στον Ομηρικό της Ύμνο περιγράφονται τα εξής τρομερά γεγονότα, τα οποία έπονται της γεννήσεώς της :
“…. η θεά Αθηνά με πανοπλία, χρυσή, πολεμική, με βία ξεπηδά από την κεφαλή του πατέρα της Διός, σείοντας το οξύ της ακόντιο. και τότε φρικτά τραντάζεται ο ψηλός Όλυμπος απ’ την οργή της γλαυκομάτας και η γή τριγύρω βουΐζει τρομερά και ο πόντος γίνεται κατακόκκινος και ξεχύνεται ταραγμένος αιφνίδια, καθώς ακόμη και ο γιός του Υπερίονα, ο ήλιος, σταματά τους γοργόποδους ίππους. Η τρομερή αναταραχή σταματά μόνον όταν η γλαυκομάτα πετά τα όπλα της τα θεϊκά και τότε χαίρεται ο πολύνοος Ζεύς”.
Ως λέγει ο Όμηρος:
“….γήθησε δέ μητίετα Ζεύς”.
Από την πρώτη στιγμή της εμφανίσεώς της Αθηνάς στον υλικό κόσμο τονίζεται η τρομερή της οργή, καθώς εξέρχεται από την κεφαλή του πατέρα της, του Διός/νού. (Αναφερθήτε στό τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα και Αρχέτυπα των Ελλήνων, γιά τις λεπτομέρεις των νοητικών διεργασιών, οι οποίες προηγούνται της γεννήσεως της).
Γιά να καταστή άξια η διάνοια να φορέσει την ολόχρυση πανοπλία της Αθηνάς και να προξενήσει το πανικό στά ορατά στοιχεία της φύσεως (γή, πόντο, αέρα/Όλυμπο, πύρ/ήλιο με τους “ωκύποδας ίππους”, με τα γρήγορα άλογα), είναι απαραίτητο ο νούς του έμφρονος και ελλόγου όντος να κατέχη συνολικά όλες τις προηγηθείσες ιδιότητες θεαινών και τέκνων του Διός.
Γνωρίζομε από τον Ησίοδο (“Θεογονία” στ. 886 – 943), ότι η μητέρα της Αθηνάς, η θεά Μήτις, είναι η πρώτη νόμιμη σύζυγος του Διός/νού. Αυτή συλλαμβάνει και κυοφορεί την Αθηνά. Η κυοφορία όμως δέν καταλήγει σε τοκετό, εάν προηγουμένως δέν γεννηθούν από οκτώ άλλες θεές, νομίμους συζύγους, είκοσι έξ θεία τέκνα.
Σύζυγοι και τέκνα του Διός/νού είναι οι θείες ιδιότητες, οι οποίες συγκροτούν την έννοια της σοφίας και βασίζονται σε διαφορετικές αρμοδιότητες της δικαιοσύνης. Όλες πρέπει να τις έχη αφομοιώσει η διάνοιά πρίν εξοπλισθή και κάνη την εμφάνισή της στό φυσικό σύμπαν. Η δράση της θεάς Αθηνάς είναι απολύτως μυστηριακή γιά τους απαίδευτους, διαυγεστάτη όμως και ευκρινής γιά τους επαΐοντες του κύκλου των εννέα συζύγων και είκοσι επτά τέκνων του Διός.
32 = 9, οι σύζυγοι και 33 = 27, τα τέκνα
έχουν άθροισμα 32 + 33 = 62 ή 9 + 27 = 36.
Οι αριθμοί δέν αφήνουν αμφιβολίες γιά την ίδια πάντα αριθμοσοφική γνώση των προγόνων μας, την συσχετισμένη με την πανταχού παρούσα ισχύ της Τετρακτύος, του αριθμού 36, εν συνδυασμώ μετά του Ζωδιακού Κύκλου των 36 δεκανών (10ο κεφάλαιο του βιβλίου ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Θεοί, Σύμβολα, Αρχέτυπα των Ελλήνων).
Η μητέρα της Αθηνάς είναι η Μήτις/φρόνησις, η πρώτη και πλέον απαραίτητος ιδιότης, βάσις γιά την εφαρμογήν της δικαιοσύνης από τον νού/Δία. Συνεπώς ο λόγος, που ο Ζεύς καταπίνει την πρώτη του σύζυγο είναι η αλληγορική έκφρασις της αφομοιώσεως της φρονήσεως, η οποία απαιτεί μακρά περίοδο κυοφορίας. Κατά το διάστημα αυτό προστίθενται οι απαραίτητες άλλες ιδιότητες/σύζυγοι/τέκνα μέχρι την ολοκλήρωση της κυοφορίας και γέννηση της Αθηνάς/σοφίας, όχι πλέον από την μητέρα της, φρόνηση, αλλά από τον πατέρα της νού.
Μέ την πρώτη εμφάνιση της Αθηνάς/σοφίας στό φυσικό πεδίο, το σύμπαν φθάνει σε παροξυσμό αναταραχής, εξ αιτίας της τρομερής της οργής, κατά τον Όμηρο. Ποιός είναι ο λόγος της οργής της Αθηνάς/σοφίας;
Ο νούς του ελλόγου όντος, το οποίον συνέλαβε μέσω της φρονήσεως και εκυοφόρησε τα τριάντα έξ βήματα της δικαιοσύνης, φθάνει την στιγμή της γεννήσεως εις την συνειδητοποίησι της μεγάλης γνώσεως. “Εξαίφνης”, με το κτύπημα της σφύρας του Ηφαίστου/φάους ηλίου/φυσικού φωτός στην κεφαλή του Διός/νού, ο νούς του θνητού, καθ’ ομοίωσίν του Διός, “βλέπει” και νοεί, ως η Αθηνά, τα τεκταινόμενα των ομοίων του θνητών. Αντιλαμβανόμενος την ασυδοσίαν και την εγωπάθειά των φλογίζεται τότε ο νούς του ελλόγου όντος και εξοργίζεται. Διότι αντιλαμβάνεται την επερχόμενη καταστροφή του φυσικού σύμπαντος, που το φιλοξενεί και οφείλει να λάβη μέτρα αμυντικά (κράνος και ασπίδα), καθώς και όπλο επιθετικό (ακόντιο) γιά να επιβιώση.
Η πρώτη αξίωσις του έμφρονος και ελλόγου όντος είναι το δικαίωμά του στην υγεία, την ψυχοσωματική και την ψυχονοητική. Αυτή σήμερα απειλείται και ως μονάς/άτομο και ως σύνολο/ανθρωπότης. Δέν εξαιρούνται δέ ούτε τα βασίλεια των ζώων, λόγω της χρήσεως των μεταλλαγμένων τροφών και των φυτών, λόγω των φυτοφαρμάκων και όχι μόνον.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν “εξαίφνης” αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξίς της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας της θα σώσωμε, τόσο την υγεία μας, όσο και την υγεία του πλανήτου μας από τον όλεθρο των σεισμών και των καταποντισμών, εξ αιτίας της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών των κρατούντων…..
Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τάς εξής προληπτικάς ιδιότητας κατά των ασθενειών:
Τό κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμιαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους. Συμβουλεύει να μή το εγκαταλείπωμε ποτέ, ώστε να μή βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού. Με κράνος στην κεφαλή, ο ύπνος είναι αδύνατος.
Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, ώστε να μή αποδεχόμεθα εκφοβισμούς πάσης φύσεως και πλανώμενα τα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα
σ π λ ά χ – ν α) να απορρυθμίζωνται από το συμ – π α θ η – τικό και το παρα – συμ – π α θ η – τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχήν μας. Οι φοβίες/π ά θ η ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στό σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στά ποσειδώνεια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου.
Τό ακόντιο, “…. σείσασ’ οξύν άκοντα”. Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δέν θα επιτρέψωμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων.
“Τό ακόντιο, ο ά κ ω ν ήτο είδος ακοντίου, βραχύτερον και ελαφρότερον δόρατος ή έγχους και εχρησίμευε ιδία εις αθλητικά παιχνίδια ή εις το κυνήγιον”.
“Τό ά κ ο ς ήτο ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό”.
Η αυτή ρίζα α κ – , του ά κ – ο ν τ ο ς και του ά κ – ε ο ς, μπορεί αφ’ ενός να τραυματίση και να προξενήση τον πόνο και τον θάνατο, αλλά και ταυτοχρόνως να θεραπεύση. Η Ελληνική Γλώσσα, διά της ομοιοπαθητικής, δηλώνει τα εξής με το α κ ό ν τ ι ο της Αθηνάς:
Μέ αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται γιά πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσωμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αυτοθεραπευθούμε διά της σοφίας της, που είναι η σοφία του όφεως. Ο όφις είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολον επί του αγάλματός της, της Παρθένου Αθηνάς, του φιλοτεχνηθέντος υπό του Φειδίου εντός του Παρθενώνος εις τον Ιερόν Βράχον της Ακροπόλεως.
Σ Ο Φ Ι Α = Ο Φ Ι Σ + Α (θηνάς)
Τά δέ σύμβολα του Απόλλωνος, το τόξο και η λύρα, είναι το μέν τόξο το όπλο με το οποίο θα σκοπεύσωμε με ακρίβεια τα πάθη/τέρατα της ψυχής, (τήν δράκαινα Πυθώ), και να τα φονεύσωμε, η δέ επτάχορδη λύρα είναι το θείο όργανο με το οποίο θα επουλώσωμε τις πληγές μας, εναρμονίζοντας τους επτά χιτώνες μας με τις επτά χορδές της.
Τά αρχαία μας σύμβολα, καθώς και οι αντίστοιχες παραινέσεις μπορούν να υποδείξουν στον ικέτη του Απόλλωνος και της Αθηνάς, των δύο Παιωνίων θεών, τον τρόπο της αυτοθεραπείας από τα τέρατα, τα πάθη της ψυχής μας.
Τό παρόν μικρό άρθρο συνδέει το δεύτερο βιβλίο της σειράς “ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ – Θεοί, Σύμβολα και Αρχέτυπα των Ελλήνων” με το τρίτο “ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Κένταυροι, Αμαζόνες, Μέδουσα, τα της ψυχής πάθη, εις τον ναόν του Ασκληπιού της Επιδαύρου”.
Ερμης –Πλουτωνας
Στη ραψωδία κ´ της «Οδύσσειας», όπου περιγράφεται η περιπέτεια του Οδυσσέα και η μεταμόρφωση των συντρόφων του σε χοίρους στο νησί της Κίρκης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι ο Όμηρος μεταφέρει πληροφορίες, από τις οποίες προκύπτει, ότι υπήρχε γνώση της γενετικής από πανάρχαιες ακόμα εποχές. Συγκεκριμένα:
• Το όνομα Κίρκη δεν είναι κάποιο τυχαίο, αλλά τα γράμματα που το αποτελούν συναντώνται και στη λέξη Κηρύκειο (*1).
• Το όνομα του γιού της Κίρκης και του Οδυσσέα είναι Τηλέγονος [τήλε (= από μακρυά) και γόνος]. (σπερματεγχυση;;;;)
• Όταν ο Όμηρος περιγράφει κάποιο πρόσωπο, συνήθως εκτός από το όνομα χρησιμοποιεί κι ένα η περισσότερα επίθετα, που το προσδιορίζουν καλύτερα. Τα επίθετα που χρησιμοποιεί για την Κίρκη είναι: πολυφάρμακος (κ 276), πότνια (σεβαστή: κ 549), καλλιπλοκάμοιος (κ 220) και εϋπλόκαμος (κ 136 και λ 8). Το πολυφάρμακος και το πότνια μπορούν εύκολα να εξηγηθούν, γιατί, όπως αναφέρει ο ποιητής, ήταν θεά (αδελφή του Αιήτη, κόρη του Ήλιου και της κόρης του Ωκεανού Περσηίδας ή κατ’ άλλους της Εκάτης). Για να επιμένει όμως ο Όμηρος, που πάντα ακριβολογεί, σε τρία σημεία μάλιστα στην περιγραφή, ότι η Κίρκη είχε καλούς πλοκάμους, πρέπει να είναι πολύ σημαντικό, κι ασφαλώς δεν πρέπει να αναφέρεται στην κόμμωσή της.
• Το αντίδοτο στον Οδυσσέα δεν το έδωσε η θεά Αθηνά, που πάντα τον προστάτευε, αλλά ο -κάτοχος του κηρυκείου- Ερμής.
• Η Κίρκη είχε τέσσερις θεραπαινίδες («αμφιπόλους»: κ 348-349), όσες και οι βάσεις του DNA. (*2)
• Ο αριθμός των τεσσάρων θεραπαινίδων θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίος, αλλά ο Όμηρος μας δίνει έντεχνα κι άλλον έναν εκπληκτικό αριθμό, ο οποίος δεν φαίνεται να είναι τυχαίος. Όταν οι σύντροφοι του Οδυσσέα πήγαν στο ανάκτορο της Κίρκης, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Στην μία αρχηγός ήταν ο Ευρύλοχος και στην άλλη ο Οδυσσέας. Μαζί του ο κάθε αρχηγός πήρε 22 άνδρες (κ 203-209). Ο Όμηρος μας περιγράφει λοιπόν δύο ομάδες των 22, κι αν προσθέσουμε και τους αρχηγούς, προκύπτουν δύο ομάδες των 23. Σας θυμίζει τίποτε αυτός ο αριθμός; Είναι ο αριθμός των χρωμοσωμάτων στον πυρήνα των ανθρωπίνων κυττάρων!
Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίο έχουν διασωθεί πληροφορίες πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης δια μέσου των χιλιετιών με την βοήθεια της Μυθολογίας. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν σε κανέναν άνθρωπο τόσα χρόνια να σκεφθεί, γιατί επισημαίνει ο Όμηρος τον αριθμό των 2 × 23. Μόνο τώρα μετά την αποκωδικοποίηση του DNA, και με σοβαρή κι επισταμένη μελέτη των κειμένων μπορούν να εξαχθούν τέτοια συμπεράσματα.
(*1) Αν παρατηρήσουμε το κηρύκειο του Ερμή (δίχως να είναι καθ’ αυτό θεός της Ιατρικής, επιστατούσε στην υγεία των ανθρώπων και στην ανάγκη τούς πρόσφερνε αποτελεσματική συνδρομή κατά των ασθενειών) θα δούμε το πλέξιμο των δυο φιδιών γύρω από την ράβδο που μοιάζει με το σχήμα του DNA. Η ομοιότητά του κηρυκείου του Ερμή με το έμβλημα του Ασκληπιού είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση του κηρύκειου ως συμβόλου των γιατρών και της Ιατρικής Επιστήμης γενικότερα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ιερή Γεωγραφία της Ελλάδας- Νικόλαος Λίτσας
Τα άγνωστα μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων- Θεοφάνης Μανίας
Ιστοσελίδες:
http://ellinon-pnevma.blogspot.com/
http://www.promitheasblog.com/
astrolabor μέσω conspiracyfeeds / Image by Darkmoon_Art from Pixabay
