Ερμής Τρισμέγιστος: Ο σκοπός για τον επίγειο άνθρωπο με την διπλή φύση του μέσα από την εξέλιξή του
Σύμφωνα με τον Ερμή Τρισμέγιστο οι άνθρωποι που ασχολούνται αποκλειστικά με τον υλικό κόσμο και την καθημερινότητα, έχουν γεννηθεί για να εκπληρώνουν έναν και μόνο σκοπό.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν θεωρούνται κατώτεροι, λόγω της θνησιμότητας τους, αφού συνεχώς ενσαρκώνονται στον υλικό κόσμο, αλλά λόγω της θνησιμότητας αυτής είναι και οι καταλληλότεροι για την εκπλήρωση του σκοπού αυτού που έχουν, το να φροντίζουν τα επίγεια πράγματα και τα ουράνια, γι’αυτό διαμορφώθηκαν ο κόσμος από διπλή ύλη, ώστε παντού να υπάρχει η ζωή και να υπάρχει κάποιος που να μπορεί να δει όλη την δημιουργία του Θεού, από την κατώτερη φύση έως την ανώτερη.
Ο πρώτος Θεός είναι ο κύριος της αιωνιότητας, ο δεύτερος θεός είναι ο κόσμος, και ο τρίτος θεός είναι ο άνθρωπος.
Ο Θεός είναι ο δημιουργός του κόσμου καθώς και όλων όσων ενυπάρχουν σε αυτόν.
Ο Θεός συγκυβερνάει τα πάντα μαζί με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι κυβερνήτης του κόσμου που έχει δημιουργηθεί από το Θεό.
Αν λοιπόν ο άνθρωπος εκπληρώσει τα καθήκοντα του που έχει αναλάβει, δηλαδή την υποχρέωση για φροντίδα, τότε πετυχαίνει να αποτελεί ο ίδιος και ο κόσμος στολίδι ο ένας για τον άλλον.
Έτσι ο “κόσμος” δείχνει να έχει πάρει αυτή την διπλή φύση του ανθρώπου.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος γνώρισε τον ίδιο του τον εαυτό, γνώρισε και τον κόσμο κι έτσι θυμήθηκε ποια είναι η δική του εικόνα και αναγνώρισε ποια πρέπει να χρησιμοποιήσει ποια πρέπει να υπηρετήσει.
Αποδίδει ο άνθρωπος λοιπόν μεγάλες ευχαριστίες και εγκώμια στο Θεό, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την εικόνα του και δεν αγνοεί ότι ο ίδιος αποτελεί τη δεύτερη εικόνα του Θεού ο οποίος Θεός έχει δύο εικόνες: τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος λοιπόν, το ένα μέρος του αποτελείται από ψυχή και νου, πνεύμα και λογική ως ανώτερα στοιχεία, μπορεί να χαρακτηριστεί θεός και να εισέλθει στον ουρανό.
Το άλλο μέρος του ανθρώπου, είναι υλικό, κοσμικό, αποτελείται από φωτιά και γη, νερό και αέρα, έτσι ως θνητός, παραμένει στη γη για να μη μπορεί να παρατήσει όλα τα επίγεια που ανατέθηκαν στη δική του φροντίδα.
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος διαμορφώθηκε ιδεατά κατά ένα μέρος θεός και κατά ένα μέρος θνητός, ενωμένος σε ένα σώμα.
Για τον άνθρωπο με διπλή φύση αποτελεί κανόνα πρώτα η ευσέβεια και στη συνέχεια η αγαθότητα.
Αυτή η αγαθότητα επιφέρεται αν ενέχει την δύναμη της περιφρόνησης απέναντι στον πόθο για όλα τα ακατάλληλα πράγματα.
Όλα όσα κυριεύονται από τον γήϊνο σωματικό πόθο δεν ανήκουν σε κανένα μέρος της θεϊκής γνώσης και δικαιολογημένα ονομάζονται ως επίκτητα πάθη, όλα αυτά δηλαδή που αποκτώνται κατά την διάρκεια της ζωής μας.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, όλα τα υλικά αγαθά είναι ξένα για τον άνθρωπο, ακόμα και από το σώμα του, για να μπορεί να περιφρονεί και ο ίδιος όλα όσα ποθεί, συμπεριλαμβανομένου και του σώματος, καθώς αυτό γεννά μέσα μας την διαφθορά του πόθου.
Ακολουθώντας λοιπόν την πορεία της λογικής που διαπνέει την ψυχή, ο άνθρωπος πρέπει να φτάσει στο σημείο εκείνο όπου χάρη στη θέαση της θεϊκότητας , θα αποκτήσει την ικανότητα να περιφρονεί και να αδιαφορεί για το θνητό του μέρος, με το οποίο έχει συνδεθεί μόνο λόγω της ανάγκης να φροντίζει τον κατώτερο κόσμο.
Για να αποτελεί ο άνθρωπος πλήρες ον, έτσι τον έχει διαμορφώσει ο Θεός, ώστε να αποτελείται ώστε να αποτελείται και στα δύο του μέρη από τέσσερα στοιχεία.
Στο θνητό του μέρος , αποτελείται από τα χέρια, τα πόδια, δύο από το καθένα, και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του σώματος φροντίζει για τον κατώτερο κόσμο , τον επίγειο.
Στο θεϊκό του μέρος αποτελείται εξίσου από τέσσερα στοιχεία, την ψυχή, τον νου, την ανάμνηση, και τη φρόνηση, με τη λογική των οποίων μπόρεσε να να αναγνωρίσει και να διακρίνει το θεϊκό κόσμο.
Αυτό τον οδηγεί λόγω της ερευνητικής του περιέργειας στην αναζήτηση των αντιθέσεων, των ιδιοτήτων, των επιδράσεων, και των ποσοτήτων όλων των πραγμάτων, εμποδίζεται , όμως, από τη μεγάλη και βαριά κακία του σώματος, και δεν μπορεί να διακρίνει με τον σωστό τρόπο όλες αυτές τις αιτίες των πραγμάτων που είναι και οι αληθινές αιτίες τους.
Ανταμείβεται λοιπόν ο άνθρωπος σύμφωνα με αυτά που θα προσφέρει στην βούληση του Θεού, όπως ανταμείφθηκαν και οι πρόγονοι μας, (Χρυσόν Γένος των Ανθρώπων).
Δηλαδή, αφού αποστρατευτούμε και απαλλαχτούμε από την φροντίδα και επιτήρηση του επίγειου κόσμου, αφού απαλλαγούμε από τα δεσμά της θνητής μας φύσης, να μας παραδώσει αγνούς και καθαγιασμένους στην ανώτερη μας φύση, τη θεϊκή.
Aυτή λοιπόν είναι η ανταμοιβή για όσους είναι ευσεβείς προς τον Θεό και φροντίζουν για τα επίγεια.
Γιατί αντιθέτως για όσους ανθρώπους έζησαν ασεβή ζωή, απαγορεύεται να επιστρέψουν στον ουρανό, και τους επιφυλάσσεται μια επαναφορά στη ζωή μέσα σε άλλα σώματα, που τους αξίζουν έως και ανάξια να διαθέτουν ανθρώπινη ψυχή.
morfeas sky
oneirosky και Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Image by Stefan Keller from Pixabay
