Ο Ζεύς Κατέρχεται με Πανίσχυρες Δυνάμεις Κατά Τυφώνα και Ερπετοειδών
Μετά την απόκρουση των ερπετοειδών στο διάστημα ο Ζεύς επανήλθε στην Γή με επίλεκτες Ολύμπιες δυνάμεις, με υποδιοικητές τον Ερμή και τον Αιγίπανα, και κάνοντας καταδρομική επίθεση στο Κωρύκιο άντρο απελευθέρωσε τους αιχμαλώτους Ολυμπίους και ανέκτησε τα όπλα τους και το αδαμάντινο δρεπάνι του. Κατόπιν τούτου, ο Τυφών κυριεύθηκε από απερίγραπτο μένος και ως αντίποινα προκάλεσε τρομερούς σεισμούς και άλλες καταστροφές στην Γή, ιδίως στην Μικρά Ασία, εξοντώνοντας πλήθος ανθρώπων.
Ωστόσο, επειδή ο Ζεύς δεν ήταν ακόμη έτοιμος να τον αντιμετωπίση, επανήλθε στον ουρανό για να ετοιμάση την τελική αντεπίθεσή του στους Τυφωνείους. Ετοιμάζοντας δε αυτή, οργάνωσε την άμυνα των διαστημικών δυνάμεών του κατά τυχόν αντεπιθέσεως των ερπετοειδών: Σειρές επιλέκτων διαστημικών φαλαγγών παρατάχθηκαν πέριξ των διαστημικών/ουρανίων πυλών του ουρανίου Ολύμπου, ενώ πλήθος άλλων Ολυμπίων δυνάμεων υπό την διοίκηση των Ωρών διασφάλισαν όλες τις υπόλοιπες διαστημικές/χωροχρονικές πύλες.
Στον γαλαξία μας η Ολυμπία άμυνα οργανώθηκε με κεντρικά ερείσματα τους αστερισμούς του Βοώτη, του Τοξότη και του Κηφέως, ενώ στο ηλιακό σύστημά μας με κεντρικό έρεισμα την Αφροδίτη.Αλλά και παντού αλλού στα διαστημικά μέτωπα του πολέμου οι Ολύμπιοι οργάνωσαν αδιάσπαστη άμυνα και ετοιμάσθηκαν πλήρως για την επερχομένη νικηφόρο αντεπίθεση, ενώ στις κεντρικές Ταρτάρειες πύλες οι Εκατόγχειρες συνέχιζαν ακλόνητες την ανάσχεση των Ταρταρείων δυνάμεων.
Αφού λοιπόν ετοιμάσθηκαν τα πάντα, ο Ζεύς κατήλθε με πανίσχυρες δυνάμεις στους Αρίμους και επιτέθηκε με ακατάσχετη ορμή στον Τυφώνα, ενώ συγχρόνως επιτέθηκαν παντού και οι διαστημικές Ολύμπιες δυνάμεις.
Καθώς δε μάχονταν μεταξύ τους οι δύο αντίπαλοι αρχηγοί, «καύμα απ’αμφοτέρους κατείχε τον ιοειδή πόντο» και κόχλαζε ολόκληρη η ξηρά, η θάλασσα και η ατμόσφαιρα της Γής, από την βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό του Διός και από το πύρ και τους θυελλώδεις ανέμους που εξαπέλυε ο Τυφών.
Και από την ορμή των δύο αθανάτων «μεγάλα κύματα μαίνονταν πανταχόθεν εις όλες τις ακτές» και «άρχισε ασβεστος σεισμός», από τον έτρεμε ολόκληρη η Γή, μέχρι και τον εσώτατο Άδη. Αλλά «όταν κορυφώθηκε η ορμή του», ο Ζεύς κατέβαλε τον Τυφώνα και τον έτρεψε εις φυγή πρός την Συρία.Ούτως, η μάχη των Αρίμων ήταν, όπως αναφέρει ρητώς ο Πίνδαρος, η αποφασιστική μάχη του πολέμου, ο Μαραθών, η Σαλαμίς και οι Πλαταιές συγχρόνως της Τυφωνομαχίας.
Καταδιώκοντας ο Ζεύς τον Τυφώνα, τον πρόλαβε στην περιοχή του Ορόντη και εξόντωσε πολλούς ερπετοειδείς, τόσο εκ των υποχωρούντων μαζί με τον Τυφώνα, όσο και της περιοχής.Το ίδιο δε συνέβη και στην περιοχή της Νύσας, όπου η Σερβωνίς λίμνη γέμισε από πλήθος ερπετοειδών πτωμάτων-εκ του οποίου προήλθε η εκδοχή ότι καταποντίσθηκε εκεί ο Τυφών.
Απ’εκεί δε ο Τυφών υπεχώρησε πρός τα βόρεια και έφθασε στον Καύκασο, ο οποίος έχει σημαντικές υποχθόνιες πύλες και λόγω τούτου ήταν και είναι ένα εκ των κυρίων κέντρων των ερπετοειδών στο πλανήτη μας.Εκεί οι Τυφώνειοι υπέστησαν νέα σφαγή, αλλά ο Τυφών κατόρθωσε να παραδώση υλο-ενεργειακό γόνο του στους εγχωρίους δρακοντοειδείς, και αυτοί δημιούργησαν εκ τούτου στα εκεί υπόγεια γενετικά εργαστήρια τους τον φοβερό αθάνατο δράκοντας της Κολχίδος.Και από τον Καύκασο ο Τυφών συνέχισε την φυγή του διαμέσου της Μικράς Ασίας, όπου ακολούθησαν νέες σφαγές των ερπετοειδών στην Κατακεκαυμένη και την περιοχή της Ύδης-Σάρδεων.
Από την Μικρά Ασία ο Τυφών πέρασε στην Θράκη, όπου προσπάθησε να ανασυνταχθή και να αντεπιτεθή πέριξ του Αίμου, αλλά ματαίως: Οι ακατανίκητοι κεραυνοί του Διός υπερίσχυσαν και πάλι και οι Τυφώνειοι υπέστησαν απερίγραπτη σφαγή-εκ του οποίου προήλθε η εκδοχή ότι χύθηκε στον Αίμο πολύ αίμα του Τυφώνος και εκ τούτου ονομάσθηκε ούτως το όρος.
Στην συνέχεια δε ο Τυφών τράπηκε εις άτακτη φυγή πρός την Ιταλία και έφθασε στις Πιθηκούσσες, όπου οι ερπετοειδείς κατεσφάγησαν και πάλι.Και απ’εκεί ο Τυφών κατέφυγε, μαζί με τα άθλια υπολείμματα των άλλοτε κραταιών γηίνων δυνάμεών του, στην Αίτνα, προσπαθώντας να διαφύγη διαμέσου αυτής και μίας κάτωθεν της εσωχθόνιας Ταρτάρειας πύλης στον Τάρταρο-υποσύμπαν.Αλλά ο Ζεύς τον πρόλαβε και τον συνέτριψε ολοσχερώς δια της βροντής, της αστραπής και του κεραυνού του, ενώ κατεκάησαν και όλοι οι ερπετοειδείς που ευρίσκονταν εκεί.
Και καθώς ο Τυφών έπεσε κατακεραυνωμένος, «φλόγες ανέβλυσαν στα φαράγγια του βραχώδους όρους της Αίτνας, όπου είχε πληγεί αυτός» και «εις μεγάλη έκταση καιγόταν η πελώρια γαία, με απεριγράπτους ατμούς».Και τέλος, όπως προκύπτει από την αναφορά του Πινδάρου ότι από την ήττα του ο Τυφών κείται φυλακισμένος «στον δεινό Τάρταρο», δεμένος «μεταξύ των κατασκίων κορυφών της Αίτνας και της πεδιάδος», ο Ζεύς φυλάκισε τον κατασυντετριμμένο αρχιδαίμονα εις ένα είδος κοσμικής-χωροχρονικής φυλακής εντός του Ταρταρείου διαύλου που απολήγει στο υπέδαφος της Αίτνας, όπου κείται έκτοτε ημιθανής.
Επειδή όμως η αποφασιστική ήττα του έγινε στους Αρίμους, δημιουργήθηκε μεταγενέστερα η Ομηρική εκδοχή ότι φυλακίσθηκε στο υπέδαφος των Αρίμων.
Συγχρόνως δε με την συντριβή του Τυφώνος στον πλανήτη μας, οι Ολύμπιοι συνέτριψαν τους ερπετοειδείς και εις όλα τα διαστημικά μέτωπα του πολέμου, ανακτώντας όλους τους καταληφθέντες πλανήτες τους και κυριεύοντας πολλούς πλανήτες των ερπετοειδών.
Επίσης, οι Εκατόγχειρες αντεπιτέθηκαν στις Ταρτάρειες δυνάμεις εντός του ιδίου του Ταρτάρου και, αφού τις κατετρόπωσαν, επανήλθαν θριαμβευτές στο σύμπαν μας και διασφάλισαν οριστικά τις κεντρικές Ταρτάρειες πύλες.Ούτως, αυτός ο μέγας συμπαντικός πόλεμος κατέληξε εις καθολικό θρίαμβο των Ολυμπίων επί των ερπετοειδούς συνασπισμού: Η Ώρα του Τυφωνείου Δράκοντος είχε παρέλθει και η Ώρα του Διαίου Αετού είχε επανέλθει.
Μετά την νίκη τους οι Ολύμπιοι θεοί κατέλαβαν τους Αρίμους και σφράγισαν τον υποχθόνιο/Ταρτάρειο δίαυλό τους, αποτρέποντας οποιαδήποτε επανέξοδο υποχθονίων ή Ταρταρείων όντων απ’εκεί.Επίσης, αιχμαλώτισαν την Έχιδνα και τα τέκνα της, καθώς και τους δράκοντες της Τροίας και τον δράκοντα της Κολχίδος: Την πρώτη την περιόρισαν στο σπήλαιό της, εκεί ορίζοντάς της «να έχει τα ξακουστά δώματά της», φυλακίζοντάς την, δηλαδή, δια ενός είδους απαραβιάστων υλο-ενεργειακών εγκαταστάσεων.
Εκ των τέκνων δε της Έχιδνας και του Τυφώνος, ο Κέρβερος δόθηκε στον άρχοντα του Άδη, Πλούτωνα, ο οποίος τον έκανε φύλακα των πυλών του Άδη, ήτοι δεσμοφύλακα των εγκλείστων εκεί ψυχών.
Στα υπόλοιπα τέκνα όμως, όπως προκύπτει από τις αναφορές του Ησιόδου ότι η Λερναία Ύδρα και ο λέων της Νεμέας ανετράφησαν από την Ήρα, την αναφορά του Ομήρου ότι η Χίμαμαιρα ανετράφη από τον Αμισώδαρο και την αναφορά του Απολλοδώρου ότι η Φαιά ανετράφη από την ομώνυμή της γριά, οι Ολύμπιοι θεοί ανέστειλαν με κάποιον τρόπο την ανάπτυξή τους και τα κράτησαν περιορισμένα ως μελλοντικά βιολογικά όπλα.Ούτως, αυτά τα όντα έμελλε να επανενεργοποιηθούν και να εξαπολυθούν μετά από περίπου 30.000 έτη, κατά την εποχή των ηρώων.
Αλλά περί τούτων θα ομιλήσουμε αναλυτικά κατωτέρω.
Όσον αφορά τον Φόρκυν και την Κητώ, δεν αναφέρεται στις διασωθείσες πηγές τι τους συνέβη μετά την Τυφωνομαχία, αλλά προφανώς οι Ολύμπιοι θεοί περιόρισαν με κάποιον τρόπο και αυτούς, πιθανότατα κάπου στην θάλασσα. Εκ των τέκνων τους δε, ο Λάδων αιχμαλωτίσθηκε, δόθηκε στις θεές Εσπερίδες και έγινε φύλαξ των χρυσών μήλων τους, ενώ τα υπόλοιπα έμειναν με κάποιον τρόπο ελεύθερα και ενεργά.Αλλά περί τούτων θα ομιλήσουμε αναλυτικά κατωτέρω.
Παρά την πανωλεθρία τους όμως οι ερπετοειδείς δεν αφανίσθηκαν από τους Ολυμπίους. Το γιατί δε συνέβη τούτο είναι απροσδιόριστο και εντάσσεται στο γενικότερο αναπάντητο ερώτημα γιατί ο Υπέρτατος Θεός επιτρέπει την ύπαρξή τους. Πάντως, μετά την Τυφωνομαχία οι ερπετοειδείς περιορίσθηκαν εις μερικά μέρη του γαλαξία μας και κάποιων άλλων γαλαξιών, με κέντρο τους τον αστερισμό του Δράκοντος, ενώ οι γήινοι εξ αυτών κατέφυγαν στο εσωτερικό ή στα επιφανειακά ύδατα του πλανήτη μας.
Και ουδέποτε πια, οι ερπετοειδείς απετόλμησαν γενικό πόλεμο κατά των Ολυμπίων για την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά δρούν έκτοτε πολεμώντας μόνο τοπικά, υπονομεύοντας και χειραγωγώντας, ιδίως κατά των ανθρωπίνων φυλών του σύμπαντος.
ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ και siriusanews / Image by WikimediaImages from Pixabay
