Η Εξέγερση και η Εμπλοκή των Ψυχών στη Γη
Από τις υπαγορεύσεις του Edgar Cayce
Συλλογή επεξεργασία από το Ζάχο Σκαφίδα
Η Εξέγερσή μας σαν Ψυχές
Αλλά τότε τι πρόβλημα εμφανίστηκε? Αν ήμαστε τέλειοι κατά τη δημιουργία μας, πώς καταλήξαμε να είμαστε ατελείς τώρα? Αν η ύπαρξή μας ήταν στην αρχή ολοκληρωτικά μια έκφραση της θεϊκής αγάπης, γιατί σήμερα στη ζωή μας παρατηρούμε τ’ αντίθετο της αγάπης!
Αν ο Θεός είναι αληθινά μέσα μας, αν ο καθένας μας έχει μια βαθιά, προσωπική σχέση μαζί Του, γιατί μερικές φορές μοιάζει ν’ απουσιάζει εντελώς από τις καθημερινές μας εμπειρίες.
Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα έγκειται στην ελεύθερη θέληση του ανθρώπου με την οποία προίκισε τον καθένα μας ο Θεός κατά τη δημιουργία μας. 0 Θεός δε μας επιβάλλει τον Εαυτό Του. Αν το έκανε αυτό, θα γινόμαστε απλά αυτόματα και δε θα μπορούσαμε να γίνουμε οι σύντροφοι και οι αναδημιουργοί Του, όπως προοριζόμαστε να γίνουμε. Έχουμε όλοι την ελευθερία να κάνουμε τις δικές μας επιλογές.
Μέσα από τη χρήση της θέλησής μας έχουμε τη δυνατότητα να ενεργήσουμε σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο, εκφράζοντας μόνο αγάπη, ή αντίθετα να εκφράσουμε εκείνα τα στοιχεία που είναι ανίερα και χαρακτηρίζονται από έλλειψη αγάπης. Όπως λένε οι υπαγορεύσεις, «η θέληση μπορεί να γίνει ένα με ΑΥΤΟΝ, ή μπορεί να λειτουργεί μόνο για τον εαυτό μας…» [262-81]
Εφόσον μας έχουν δοθεί αυτές οι εναλλακτικές δυνατότητες, μερικοί από μας επέλεξαν να ενεργούν μ’ έναν τρόπο που είναι έξω από το σχέδιο του Θεού. Αυτή η αρχική πράξη εξέγερσης δε συνέβη στη γη, γιατί έγινε πολύ πριν υπάρξει το υλικό σύμπαν. Αντίθετα, ήταν μια πράξη πνευματικής εξέγερσης με την οποία διαλέξαμε να εκφράσουμε στο πνεύμα πράγματα που δεν ήταν σύμφωνα με τη θεϊκή αγάπη.
Ποια ακριβώς μορφή πήρε η εξέγερσή μας? Το υλικό του Κέυση αναφέρει πολύ καθαρά: «ο εαυτός είναι το μοναδικό αμάρτημα; δηλ. ο εγωισμός – κι όλα τα επακόλουθά του – δεν είναι παρά μια τροποποίηση αυτής της έκφρασης του εαυτού». [1362-1]
Απομακρυνθήκαμε από την αγάπη και την ενότητα μ’ όλες τις άλλες ψυχές, δηλ. την κατάσταση που δημιουργηθήκαμε για να βιώσουμε, και διαλέξαμε μια πορεία ικανοποίησης κι εξύψωσης του εαυτού. Η ελεύθερη θέλησή μας, και η δύναμη που είχαμε σαν συνδημιουργοί του Θεού, μάς έδινε την ικανότητα ή να συμμετέχουμε στη συμπαντική αγάπη για όλους, ή να χτίσουμε τα δικά μας προσωπικά εγώ. Εκείνοι που εξεγέρθηκαν διάλεξαν ν’ ακολουθήσουν το δεύτερο δρόμο.
Μια πλευρά της ελεύθερης θέλησης την οποία πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ο νόμος του αιτίου και του αποτελέσματος. Κάθε επιλογή που κάνουμε, είτε μ’ αυτήν ακολουθούμε το δρόμο που σχεδίασε για μας ο Δημιουργός είτε μας οδηγεί σε κάποια άλλη κατεύθυνση, είναι ένα αίτιο κι έχει ένα αποτέλεσμα. Αυτός είναι ο νόμος, όχι με την έννοια ενός αυθαίρετα επιβεβλημένου κανονισμού, αλλά απλά με την έννοια ότι είναι ένα μέρος του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η επιλογή.
Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε τ’ αποτέλεσμα της επιλογής μας να εξεγερθούμε πρέπει να έχουμε υπόψη μας κι έναν άλλο συμπαντικό νόμο: το όμοιο γεννά το όμοιο. Η απόφαση που βασίζεται στην αγάπη δε θα παράγει δυσαρμονικά αποτελέσματα ούτε και μια εγωιστική απόφαση θα παράγει θετικά αποτελέσματα. Αυτό εκφράζεται στην Αγία Γραφή, τόσο στην Παλαιό όσο και στην Καινή Διαθήκη: «Για εκείνον που σπέρνει τη δικαιοσύνη θα υπάρξει μια σίγουρη ανταμοιβή. Όπως η δικαιοσύνη τείνει προς τη ζωή, έτσι κι αυτός που επιδιώκει το κακό θα οδηγηθεί στο θάνατό του». [Παροιμίες 11:18-19]
«Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται. Εκείνο που θα σπείρη ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίση…» [Προς Γαλάτας 6:7]
Μέσα στο πνεύμα της εξέγερσης διαλέξαμε τον εαυτό μας. Τ’ αποτέλεσμα ήταν ότι πάψαμε να βλέπουμε την ένωση της αγάπης που ο Δημιουργός μας είχε σχεδιάσει για μας. Διαλέξαμε το διαχωρισμό. Τ’ αποτέλεσμα ήταν ότι βιώσαμε μια αίσθηση διαχωρισμού από το Θεό, την πηγή της απέραντης σοφίας, δύναμης κι αγάπης. Αν είχε συμβεί οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα αυτό θα ήταν μια παραβίαση της ελεύθερης θέλησής μας.
Μ’ αυτό τον τρόπο το κακό εισήλθε στην εμπειρία μας. Το κακό είναι ταυτόχρονα η πράξη και τ’ αποτέλεσμα της επιλογής μας ν’ ακολουθήσουμε το πνεύμα της εξέγερσης ενάντια στις επιθυμίες του Θεού. Διαλέξαμε να ενεργήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο, κι αφού κατά τη δημιουργία μάς είχε δοθεί δύναμη συνδημιουργών αυτό που διαλέξαμε να εκφράσουμε δημιουργήθηκε, υπήρξε. Έτσι εμφανίστηκαν εκείνες οι συνθήκες και οι εμπειρίες που ήταν δυσαρμονικές ως προς τη συμπαντική αγάπη που έπρεπε κανονικά ν’ απολαμβάνουμε σαν σύντροφοι του Δημιουργού.
EDGAR CAYCE Ο ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ (1877-1945)
Η αφύπνιση ενός κρυφού χαρίσματος (Έντγκαρ Κέισι )
Η Εμπλοκή μας στη Γη
Η εξέγερσή μας και η αίσθηση του διαχωρισμού από το Θεό, την οποία προκάλεσε, ήταν στην αρχή στο πνευματικό επίπεδο γιατί δεν είχαμε εμπλακεί ακόμη στον υλικό κόσμο. Η γη και το υπόλοιπο υλικό σύμπαν δημιουργήθηκαν σαν μια εκδήλωση της θεϊκής δημιουργικής δύναμης. Αρχικά η γη και το περιβάλλον της δεν προορίζονταν αναγκαστικά να κατοικηθούν από τον άνθρωπο. Ήταν απλά ο τρισδιάστατος χώρος που είχε προκόψει από τη δημιουργική δραστηριότητα του πνεύματος του Θεού. Σαν ένας τέτοιος χώρος ήταν τέλειος με το δικό του τρόπο.
Μερικοί από μας, σαν ψυχές, συναντήσαμε αυτή την αναπτυσσόμενη γη και προσελκυστήκαμε απ’ αυτήν. Καθώς είμαστε συνδημιουργοί με το Θεό είχαμε την ικανότητα να δημιουργούμε με το νου μας. Δηλαδή, οι σκέψεις μας ήταν προικισμένες με πραγματικότητα και δύναμη και μπορούσαμε να τις χρησιμοποιούμε για να τροποποιούμε το φυσικό μας περιβάλλον.
Μέσα από τη δύναμη των νοητικών εικόνων μας και των φυσικών τους εκδηλώσεων, οι οποίες στις υπαγορεύσεις του Κέυση ονομάζονται «νοητικές φόρμες» (σκεπτομορφές), μερικοί από μας προβάλαμε τον εαυτό μας μέσα στην αναπτυσσόμενη γη και επηρεάσαμε την εξέλιξή της με τρόπους που δεν ήταν σύμφωνοι με το σχέδιο του Θεού. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η εμπλοκή με τη γη ήταν από μόνη της κακή. Επιλέγοντας όμως να βιώσουμε και να χρησιμοποιήσουμε τη γη με τρόπους που προωθούσαν τους στόχους του εαυτού κι όχι του Θεού, συνεχίσαμε την εξέγερσή μας και τη φέραμε σε υλική εκδήλωση.
Με τον καιρό, μερικοί από μας προσελκυστήκαμε τόσο πολύ από τις δραστηριότητές μας μέσα στη σάρκα ώστε αρχίσαμε να ξεχνάμε την αληθινή μας φύση σαν πνευματικά όντα και παιδιά του Θεού. Διαλέξαμε να δώσουμε πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα στις γήινες εμπειρίες μας, και στον περιορισμένο εαυτό μας, παρά στη σχέση μας με τον Πατέρα. Τ’ αποτέλεσμα ήταν ότι χάσαμε την επίγνωση του θεϊκού πνεύματος μέσα μας, και μπλέξαμε με τον υλικό κόσμο στο βαθμό που δεν μπορούσαμε πια ν’ αποτραβηχτούμε απ’ αυτόν.
Ο δρόμος της εξέγερσης δεν επιλέχθηκε απ’ όλες τις ψυχές που είχαν δημιουργηθεί από το Θεό. Παρέμειναν και κάποιες, ίσως η μεγάλη πλειοψηφία, που συνέχισαν να ενεργούν μόνο με τον τρόπο που ήταν εναρμονισμένος με τα σχέδια του Δημιουργού τους. Οι ψυχές αυτές συνέχισαν ν’ αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν πνευματικά όντα, συντρόφους και συνδημιουργούς με τον Πατέρα. Και στις εμπειρίες τους σ’ όλο το σύμπαν εκδήλωναν μόνο την αγάπη που είχαν δημιουργηθεί για να εκφράζουν.
Μερικές απ’ αυτές τις ψυχές προσελκύστηκαν στη γη όπου ανακάλυψαν ότι πολλές άλλες ψυχές είχαν ξεχάσει την πνευματική τους κληρονομιά και είχαν παγιδευτεί στον υλικό κόσμο. Ανάμεσα σ’ αυτές τις ψυχές που δεν είχαν εξεγερθεί υπήρχαν και μερικές που διάλεξαν να εισέλθουν στη γη για να βοηθήσουν τις παραστρατημένες ψυχές, για να τους υπενθυμίσουν την ενότητά τους με το Θεό και να τους δείξουν πώς να ξεπεράσουν την εμπλοκή τους με τη γη.
Μια απ’ αυτές τις ψυχές-σωτήρες ήταν το ον που εμείς γνωρίζουμε σαν Αδάμ. Η βιβλική ιστορία της δημιουργίας του από το χώμα της γης αφηγείται το σχηματισμό του σώματος στο οποίο θα κατοικούσε αυτή η ψυχή στον τρισδιάστατο κόσμο. Αντίθετα από τα διαστρεβλωμένα σώματα που είχαν δημιουργήσει οι παραστρατημένες ψυχές, το σώμα του Αδάμ – κι εκείνων που τον συνόδευαν – είχε δημιουργηθεί σ’ αρμονία με το θεϊκό πλάνο. Το σώμα αυτό ήταν ένα ταιριαστό όργανο για τη σωματική τελειοποίηση της ανθρώπινης φυλής κι ο σωστός φορέας για την επιστροφή μας στον Πατέρα.
Με τον καιρό, όμως, κι αυτή η δεύτερη ομάδα ψυχών παραστράτησε. Γι’ άλλη μια φορά, η εμπλοκή με τα πράγματα της σάρκας άρχισε να γίνεται πιο σημαντική από το πνεύμα του Θεού μέσα μας. Έγιναν και πάλι επιλογές που μας έκαναν να πάψουμε να βλέπουμε τη σχέση μας με το Θεό και μας δημιούργησαν μια αίσθηση διαχωρισμού απ’ Αυτόν. Και γι’ άλλη μια φορά οι ψυχές που είχαν δημιουργηθεί για να εκφράζουν την αγάπη του Θεού, και να διατηρούν μια συνεχή επίγνωση του πνεύματός Του, παγιδεύτηκαν μέσα στον υλικό κόσμο.
Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να εμφανιστεί ο Ιησούς ο Ναζωραίος με τον οποίο ο Θεός μάς έδειξε ότι μια ανθρώπινη ζωή μπορεί να είναι ένα τέλειο παράδειγμα θεϊκής αγάπης. Σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του Κέυση η ίδια ψυχή που ενσαρκώθηκε σαν Αδάμ ήταν εκείνη που, μετά από πολλούς αιώνες και πολλές ενδιάμεσες ενσαρκώσεις, ξανάφτασε στην τελειότητα σαν Ιησούς. Έτσι αυτή η ψυχή μάς έδειξε το δρόμο της επιστροφής στον Πατέρα, εκπληρώνοντας τον αρχικό σκοπό για τον οποίο είχε εισέλθει αρχικά στη γη πριν από τόσα πολλά χρόνια.
Μέχρι ένα σημείο η ιστορία της δημιουργίας και της πτώσης μας, έτσι όπως δίνεται από τις υπαγορεύσεις του Κέυση, είναι παράλληλη μ’ εκείνη που αφηγείται η Γένεση — το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Και οι δύο πηγές μιλούν για την αρχική δημιουργία τού ανθρώπου σαν μια τέλεια ψυχή, φτιαγμένη «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του Θεού. [Γένεση 1:26] Και οι δύο μιλούν για το γεγονός ότι η ψυχή ήρθε να κατοικήσει στη γη μέσα σ’ ένα υλικό σώμα και για το γεγονός ότι στον άνθρωπο δόθηκε κυριαρχία πάνω σ’ όλη τη γη. Και οι δύο πηγές αναφέρουν ότι ο άνθρωπος απομακρύνθηκε τελικά από το Θεό, χρησιμοποίησε τις δυνάμεις του μ’ εγωιστικούς τρόπους κι έτσι προκάλεσε πόνο και ταλαιπωρία στη γη.
Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ιστορία της δημιουργίας όπως παρουσιάζεται στις υπαγορεύσεις του Κέυση και στην κυριολεκτική ερμηνεία που δίνουν πολλοί στη Γένεση. Το υλικό του Κέυση αναφέρει σαφώς ότι δεν τιμωρούμαστε για κάποιο παραστράτημα που έκανε ένας από τους προγόνους μας πριν από χιλιάδες γενιές. Κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στη γη σήμερα, βρίσκεται εδώ επειδή αυτός, σαν ατομική ψυχή, διάλεξε να είναι εδώ.
Κάθε ψυχή που αισθάνεται αποκομμένη από το Θεό βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση επειδή η ίδια έχει επιλέξει να ξεχάσει την αρχική της επίγνωση της θεϊκής παρουσίας. Και κάθε ψυχή που αντιμετωπίζει, μερικές φορές, δυσάρεστες καταστάσεις στη ζωή πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη έχει διαλέξει η ίδια να βουλιάξει μέσα στον υλικό κόσμο. Βιώνουμε τις συνέπειες της κακής χρήσης που έχουμε κάνει εμείς οι ίδιοι στην ελεύθερη θέλησή μας, κι όχι τις συνέπειες των σφαλμάτων κάποιου άλλου.
skafidaszaxos και conspiracyfeeds / Image by Stefan Keller from Pixabay
