Ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα Αναβαθμίζει το DNA. Η προσωπική εμπειρία μιας γυναίκας που μπήκε κρυφά στο σκεπασμένο αρχαίο ιερό
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Τα πόδια της την οδήγησαν στο σημείο όπου στέκεται ένας από τους σημαντικότερους και επιβλητικότερους ναούς της αρχαιότητας, ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα, στις Βάσσες. Δεν ήξερε γιατί. Σαν κάτι μέσα της να υπαγόρευε να κατευθυνθεί ως εκεί. Ήταν σκεπασμένος με ένα ειδικό στέγαστρο που της θύμισε την εξωτερική εμφάνιση ενός τσίρκου, εγκατεστημένου στο πουθενά ενός γυμνού και βραχώδους τοπίου.
Ο αρχαίος ναός είχε κουκουλωθεί από το 1987 με εντολή του Υπουργείου Πολιτισμού για να προστατεύεται από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες ωσότου ολοκληρωθούν εργασίες για την αποκατάσταση του μνημείου που, αρχιτέκτονάς του θεωρείται ο Ικτίνος. Έκανε μια βόλτα γύρω του. Δεν υπήρχε πουθενά κάποιος φύλακας ή εργάτες που θα έφερναν σε πέρας αυτό που ανέλαβαν. Σε κάποιο σημείο του βρήκε πως είχαν χαλαρώσει οι πάσσαλοι που στερέωναν το χοντρό αδιάβροχο πανί. Η τρύπα που είχε δημιουργηθεί, μάλλον την χώραγε. Αποφάσισε να μπει μέσα.
Με λίγη προσπάθεια, αφού σύρθηκε στο έδαφος, τελικά, κατάφερε να βρεθεί στο εσωτερικό του ναού. Έβγαλε τα παπούτσια και ξυπόλυτη άρχισε να τριγυρίζει ανάμεσα στις σκαλωσιές – που, όμως, ήταν σαν μην υπήρχαν. Με κάποιο μαγικό τρόπο είχαν γίνει αόρατες. Ένιωσε δέος. Ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα σε όλο του το μεγαλείο. Ήταν όλα τόσο επιβλητικά, οι κίονες, ο αέρας, το θαμπό φως, το τοιχίο, τα περάσματα, ο χώρος ολόκληρος. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν το φως του ήλιου που έμοιαζε να εισχωρούσε σαν μέσα από βιτρό και έκανε την ατμόσφαιρα να αναδύεται ως ιερή ή αν ήταν από την φαντασία της. Για κάποιο λόγο που, επίσης, δεν μπορούσε να καταλάβει, ένιωθε υπέροχα και γαλήνια. Αισθανόταν πως βρισκόταν σε μια άλλη διάσταση. Αισθανόταν πως βρισκόταν σε ένα παράλληλο σύμπαν που με τον τρόπο του, επικοινωνούσε μαζί της.
Έμεινε αρκετές ώρες εκεί να δέχεται μια άπειρη θετική ενέργεια η οποία σα να ερχόταν από τα ουράνια και ταυτόχρονα μέσα από την αθώα γη. Δεν είχε αισθανθεί ποτέ τόσο όμορφα. Κάποτε, είχε ακούσει πως ο ναός δεν έχει το συνηθισμένο προσανατολισμό που διέπουν άλλους ναούς, προς την Ανατολή, αλλά ήταν ευθυγραμμισμένος στον άξονα Βορά-Νότου. Φυσικά, δεν μπορούσε να ξέρει αν αυτό ήταν αλήθεια, ούτε αν έπαιζε κάποιο ρόλο στο πως δεχόταν τόσο ευχάριστα τις δονήσεις μιας θεϊκής αγκαλιάς.
Ώρες-ώρες νόμιζε πως ονειρευόταν και, ότι μέσα εκεί που βρισκόταν, λες και ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα βρισκόταν σε κάποιο βυθό, έβλεπε να κολυμπούν δελφίνια. Το ιερό ζώο του Απόλλωνα. Μάλιστα, σα να έβλεπε τον εαυτό της επάνω σε κάποιο από αυτά, καβάλα, να την ταξιδεύουν σε μέρη που δεν υπάρχουν, που δεν μπορούν να τα δουν ανθρώπινα μάτια αλλά, υπάρχουν γύρω μας και τα οποία μπορούσαν να την κάνουν ευτυχισμένη και χαρούμενη. (Διαβάστε επίσης: Το Δελφίνι στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία)
Είχε αρχίσει να νυχτώνει και αποφάσισε να φύγει, να γυρίσει πίσω, στο σπίτι. Την έψαχνε όλο το χωριό. Πήγε κι άλλες φορές. Πολλές. Το έσκαγε. Τρύπωνε από το ίδιο σημείο μέσα στο ναό. Πάντα ένιωθε το ίδιο και καλύτερα. Δεν χόρταινε να βρίσκεται εκεί. Ευτυχώς, δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος. Ήταν σα να βρισκόταν σε μια ιδιωτική πισίνα ενέργειας. Αλλά, μια μέρα, οι συγγενείς την βούτηξαν γιατί έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα.
Ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα θα την έχανε για λίγο καιρό. Είχε σκοπό να επιστρέψει. Τώρα, είχε έρθει η ώρα να κάνει τις τακτικές εξετάσεις που επαναλάμβανε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Είχε κάποιες κληρονομικές διαταραχές στο DNA της που χαρακτηριζόταν από εύθραυστα μαλλιά και νοητική ανεπάρκεια. Ήταν και κάτι άλλα που δεν τα καταλάβαινε και δεν είχε καμία σημασία να τα καταλάβει. Της είχαν πει πως ήταν άρρωστη. Αλλά η συμπεριφορά της είχε αλλάξει τελευταία και δεν έμοιαζε όπως παλιά, ένιωθε πολύ πιο φυσιολογική και πολύ πιο υγιής από ποτέ.
Για την ακρίβεια οι εξετάσεις της έδειξαν πως πραγματικά ήταν υγιέστατη. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Δεν υπήρχαν επιστημονικοί όροι. Ένας κορυφαίος γιατρός είπε στους συγγενείς της πως ο άνθρωπός τους ήταν σα να είχε υποβληθεί σε μία νέα τεχνολογία από το 2012, η οποία ονομάζεται CRISPR και επιτρέπει σε οποιονδήποτε έχει εκπαίδευση στη μοριακή βιολογία να αλλάξει τα γονίδια οποιουδήποτε είδους με ακρίβεια, προκαλώντας βλάβη στο DNA σε ένα συγκεκριμένο σημείο και στη συνέχεια αλλαγή των μηχανισμών επιδιόρθωσης του DNA για την εισαγωγή νέων γονιδίων.
Οι συγγενείς δεν καταλάβαιναν. Ο γιατρός προσπάθησε να το πει όσο πιο απλά γινόταν: “Έχει διορθωθεί και αναβαθμιστεί όλος ο γενετικός κώδικας, το DNA. Είναι ένα θαύμα”, είπε στο τέλος. Μόνο που η γυναίκα που επισκεπτόταν κρυφά το στεγασμένο ιερό στις Βάσσες, ήξερε πως ήταν ο Ναός Επικούριου Απόλλωνα που αναβάθμισε το DNA της.
*Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Σπύρου Μακρή, με προσωρινό τίτλο “Αθώα Γη”. Μαγευτικές φωτογραφίες από το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, κάτω από το στέγαστρο μπορείτε να δείτε εδώ.
diadrastika / Image by Stefan Keller from Pixabay
