Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, απομένουν δύο χρόνια για να παρέλθει η δεύτερη χιλιετία, οπότε, ίσως, είναι σκόπιμο να εξετάσουμε και να συγκρίνουμε από ουφολογικής σκοπιάς τα γεγονότα της δεκαετίας του ’80 και της δεκαετίας που διανύουμε.
Ένα σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από αυτή τη μελέτη και σύγκριση, είναι το γεγονός, ότι το «τείχος της σιωπής» (όπως ευφυέστατα είχε αποκαλέσει ο πρύτανης των ουφολόγων την απροθυμία των μαρτύρων να αποκαλύψουν τις εμπειρίες τους σχετικά με τα ΑΤΙΑ και τους εξωγήινους), έχει υποχωρήσει αισθητά κι αυτό όπως είναι αυτονόητο, διευκολύνει σημαντικά και την έρευνα στον ελληνικό χώρο.
Σε αυτό το γεγονός που δεν είναι τυχαίο, συμβάλλει σημαντικά ο προβληματισμός που θέτουν σχετικά με αυτό το θέμα, τα διάφορα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, με ρεπορτάζ ή άρθρα, που είναι άλλοτε θετικά ή, ακόμα και σε σπάνιες περιπτώσεις, αρνητικά.
Διαβάστε επίσης: Η εξωγήινη εισβολή έχει ήδη γίνει στα κρυφά, ισχυρίζεται η Λώρα Αϊζενχάουερ
Η πληροφόρηση που παρέχεται σήμερα δεν έχει προηγούμενο, και είναι αξιοσημείωτο ότι την περασμένη χρονιά σχεδόν κάθε μήνα υπήρχαν διάφορα σχετικά άρθρα τόσο σε εφημερίδες όσο και σε περιοδικά. Αλλά και η συμβολή του ηλεκτρονικού τύπου είναι σημαντική, επειδή δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους Έλληνες ερευνητές να ενημερώνουν σωστά και αντικειμενικά το κοινό για το φαινόμενο των UFO’s, αλλά και να προβαίνουν ακόμα και σε δημόσιο διάλογο με επιστήμονες που είναι αρνητές αυτού του φαινομένου. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι το θέμα «πουλάει», όπως λέγεται στη δημοσιογραφική πιάτσα, και οι εκπομπές που το προβάλλουν «πιάνουν» υψηλά ποσοστά τηλεθέασης.
Όλα αυτά έχουν το θετικό ότι οι μάρτυρες σήμερα έχουν τη δυνατότητα να καταθέσουν τις μαρτυρίες τους σε ερευνητές, χωρίς να φοβούνται ότι θα τους κοροϊδέψουν ή ότι θα τους θεωρήσουν φαντασιόπληκτους. Είναι αξιοσημείωτο ότι ορισμένοι μάρτυρες έχουν το θάρρος να περιγράψουν τις εμπειρίες τους προσωπικά στα ΜΜΕ και κυρίως στην τηλεόραση, κάτι που ήταν τελείως αδιανόητο στη δεκαετία του ’80. Αυτό, όπως είναι αυτονόητο, προκαλεί μια θετική επίδραση, για το φαινόμενο των UFOs στο υποσυνείδητο των ανθρώπων, με συνέπεια ν’ αλλάζουν θέση απέναντι σε αυτό το θέμα. Είναι ενδεικτικό ότι ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι παραγωγές ταινιών επιστημονικής φαντασίας, καθώς και τα διάφορα βιβλία που σχετίζονται με τα UFO και τους εξωγήινους.
Διαβάστε επίσης: Η Συγκάλυψη της Ύπαρξης των Εξωγήινων Τελειώνει. Είναι Ήδη Εδώ, για μένα
Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στη δεκαετία του ’80 και του ’90 είναι οι απαγωγές, οι οποίες στη δεκαετία που διανύουμε έχουν αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Είναι αξιοσημείωτο ότι στα άτομα που έχουν απαχθεί τίθεται φραγμός μνήμης και παραστάσεις θρησκευτικού τύπου, δηλαδή παραστάσεις στις οποίες το άτομο που έχει απαχθεί νομίζει ότι συνάντησε το Θεό, αγγέλους ή αγίους. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες που η μνήμη είναι «μπλοκαρισμένη» (είτε από υποβολές και μηχανισμούς τρίτων, είτε από λόγους υποσυνείδητης αυτοάμυνας για τη διατήρηση της νοητικής ισορροπίας), η χαλάρωση και η προσπάθεια αναδρομικής ύπνωσης αποτελούν ένα μέσο «απελευθέρωσης», η επιτυχία της οποίας βέβαια κλιμακώνεται από περίπτωση σε περίπτωση και οπωσδήποτε απαιτεί επιμονή και επανάληψη.
Έχω παρατηρήσει ότι μετά τις απαγωγές τα άτομα που έχουν απαχθεί κάνουν μια πρωτόγνωρη στροφή σε μεταφυσικούς προβληματισμούς. Αισθάνεται κανείς άλλος άνθρωπος και νιώθει ιδιαίτερη συγκίνηση με το διάβασμα της Βίβλου, καθώς επίσης και βιβλίων που έχουν σχέση με την αναζήτηση απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ψυχής. Μπορεί ακόμα να αλλάξει και τρόπο ζωής, να διαβάζει βιβλία που αφορούν την αρχαία Ελλάδα ή αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και να αφιερώνει αρκετές ώρες κάθε μέρα σε αυτό το σκοπό.
Το σημείο όμως που πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί και να τονιστεί, είναι το σπάνιο και συνάμα παράδοξο γεγονός ότι στο τέλος της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90, συνέβησαν τα πιο σημαντικά – με τα σημερινά δεδομένα – γεγονότα. Αλλη μια αξιόλογη διαφορά συνίσταται στο γεγονός ότι στη δεκαετία του ’80 υπήρξε ποσοτική διαφορά, δηλαδή υπήρξαν περισσότερες θεάσεις ΑΤΙΑ, ενώ στη δεκαετία του ’90 η διαψορά είναι ποιοτική.
Διαβάστε επίσης: Βρετανίδα αστροναύτης: «Οι εξωγήινοι υπάρχουν και μπορεί να ζουν ανάμεσά μας»
Το ’80 «έκλεισε» μ’ ένα μεγάλο κύμα (FLAP) θεάσεων, για πρώτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο έχουμε τόσες πολλές θεάσεις, σε όλη την Ελλάδα. Την ίδια επίσης χρονιά συνέβη το πιο σημαντικό ουφολογικό γεγονός της δεκαετίας στις 08.15 το πρωί της Πέμπτης 29 Ιουλίου 1989, στο χωριό Χρυσόπετρα του Κιλκίς. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της 11χρονης Εύης Σωτηροπούλου, «ένα τεράστιο άσπρο σύννεφο κατέβηκε», όπου μέσα του διακρινόταν το περίγραμμα ενός υπερφυσικά μεγάλου όντος, ανθρώπινης μορφής, που ξεπερνούσε σε ύψος το σπίτι.
Ήταν ψηλό τρία-τέσσερα μέτρα, είχε χέρια, ενώ έμοιαζε να έχει «διαλυμένα πόδια». Την «προσγείωση» συνόδευε ένας εκκωψαντικός θόρυβος -κάτι σαν έκρηξη, που άκουσαν και άλλοι στο χωριό και σείστηκε το σπίτι. Αυτό το πλάσμα άφησε και τα ίχνη του, δύο αποτυπώματα με 1,10 μήκος και 0,60 πλάτος, σε βάθος δυόμισι εκατοστών, μέσα στο έδαφος. Σημειωτέον ότι το περιστατικό άρχισε με μια ισχυρή έκρηξη.
Στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90 συνέβη το περιστατικό της Αταλάντης, στις 02/09- Εκείνο το βράδυ, εκατοντάδες μάρτυρες είδαν 12 ή 13 ΑΤΙΑ, το ένα πίσω από το άλλο να «διασχίζουν» τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, από τη Μακεδονία μέχρι και την Πελοπόννησο, όπου έκαναν στροφή και ακολούθησαν αντίστροφη πορεία. Όμως καθώς πλησίαζαν στη Λαμία, ένα από αυτά που φλεγόταν προσγειώθηκε στην περιοχή της Αταλάντης, όπου σύντομα κατέβηκαν και άλλα δύο, προφανώς για λόγους ασφαλείας.
Το περιστατικό αυτό παρακολούθησε από απόσταση 600 μέτρων η οικογένεια Καρατράντου, και η κα Καρατράντου είπε τα εξής: «Είχε βγει το φεγγάρι και μπορούσα να τα δω καθαρά. Εκεί που
προσγειώθηκαν, σχημάτισαν κύκλο και φώτιζαν έντονα την περιοχή γύρω από το μεγάλο. Έμοιαζε να έχουν σχηματίσει ένα τείχος που εμπόδιζε τη φωτιά να εξαπλωθεί. Πιο εκεί υπήρχαν καλαμιές που μπορούσαν να μεταδώσουν τη φωτιά στα πεύκα. Απ’ ό,τι φάνηκε το πρωί, κάτι είχαν ρίξει, γιατί ο τόπος ήταν υγρός και η καλαμιά κολλούσε. Στεκόμασταν και παρακολουθούσαμε. Ο άντρας μου φοβήθηκε ότι μπορεί να έρχονταν προς το μέρος μας. Αρπαξε το δίκαννο και κίνησε προς το μέρος τους για να τα βλέπει καλύτερα.
Μπροστά από το φλέγόμενο αντικείμενο φάνηκαν να περνούν κάποιες σκιές, αλλά δεν μπορούσες να διακρίνεις αν ήταν άνθρωποι ή κάτι άλλο. Κάτι κάνανε μέσα στο φωτεινό κύκλο που είχαν σχηματίσει γύρω από το μεγάλο αντικείμενο. Τα αντικείμενα παρέμειναν εκεί από τις 10 περίπου το βράδυ της Κυριακής έως τις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας. Το πρωί υπήρχε μόνο λίγος καπνός και ο αδελφός μου, που πήγε στην περιοχή που είχε πέσει το μεγάλο, βρήκε κάποια εξαρτήματα μηχανισμού και ένα σπογγώδες υλικό.
Δίπλα στο σημείο πτώσης ήταν ένα πεύκο με τον κορμό καμένο χαμηλά. Ο αδελφός μου έπιασε το πεύκο και στο κορμί του εμφανίστηκαν μικρές φουσκάλες σαν να είχε καεί. Στην περιοχή της προσγείωσης υπήρχαν κυκλικά τρύπες στο έδαφος που έμοιαζαν να έγιναν από τρυπάνι, με βουναλάκια χώματος γύρω από το χείλος της κάθε τρύπας. Ένα εξάρτημα που βρήκε ο αδελφός μου και το παρέδωσε στις Αρχές, είχε χαραγμένο πάνω του ένα σήμα. Έναν κύκλο με δυο διαμετρικά αντίθετες κεραίες, που είχε μέσα του ένα σχήμα σαν κεραυνό».
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός συνέβη στις 14/08/95, στον Αγιο Στέφανο Αττικής και η σχετική μαρτυρία προέρχεται από το Θεόδωρο Παπαρώτση, ο οποίος είπε ότι μετά από έναν γδούπο που άκουσε, είδε μπροστά του ένα ον, «που ήταν ανθρωποειδές, τα πόδια του ήταν πολύ μεγάλα, έφθαναν περίπου μέχρι τη μέση του στήθους μου, το δε τρίχωμα που είχε στα πόδια του ήταν πυκνό. Το πρόσωπό του ήταν λευκό προς το ροζ, τα μάτια του γαλανά, το σώμα του δεν είχε λαιμό και το κεφάλι του έμοιαζε σαν κολλημένο στο μικρό του σώμα. Το ύψος του ήταν περίπου 2,5 μέτρα και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον παρατηρήσω καλύτερα.
Νομίζω ότι φορούσε κάτι εφαρμοστό, που έμοιαζε με χλαμύδα, που έφθανε μέχρι το μηρό του. Το άκουσα να μου ψιθυρίζει κάτι, προφανώς στη δική του διάλεκτο, και το ρώτησα τί ήθελε. Εκείνο μου έκανε με τα χέρια του το σχήμα της δεξαμενής. Του απάντησα ότι εδώ δεν υπάρχει δεξαμενή και ότι υπάρχει επάνω στο λόφο του Αγίου Δημητρίου. Τότε μου διευκρίνισε ότι ψάχνει τη δεξαμενή που είναι στην Παναγία. Κατάλαβα τότε ότι αναζητούσε τη δεξαμενή που υπάρχει στην Κοινότητα της Άνοιξης και του υπέδειξα ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει για να φθάσει εκεί. Ξαφνικά όμως το έχασα από μπροστά μου σαν να αποϋλοποιήθηκε».
Το τρίτο συμβάν έγινε ανήμερα του Πάσχα του 1996, στις 23-55, στο χωριό Ποταμός της Κέρκυρας και μάρτυρές του υπήρξαν οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού. Εκείνο το βράδυ, το ζεύγος Κώστας και Μαρίνα Περούλη πήγαινε στο σπίτι του, στις παρυφές του παραπάνω χωριού. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός, απλώς επικρατούσε άπνοια και ψιχάλιζε, χωρίς τίποτα να προμηνύει την επέλαση των ΑΤΙΑ και τα γεγονότα που επακολούθησαν. Καθώς πλησίαζαν στο σπίτι τους άκουσαν ένα δυνατό βουητό, που έμοιαζε σαν τουρμπίνα αεροπλάνου. Επειδή θεώρησαν ότι ήταν θύελλα, που θα έπληττε την περιοχή επιτάχυναν το βήμα τους και σύντομα έφθασαν στην αυλή της οικίας τους.
Εκεί κατάπληκτοι παρατήρησαν τη γάτα τους να κάνει απότομες και σπασμωδικές κινήσεις και έντρομη να φεύγει από την αυλή, παρ’ όλο που είχε γεννήσει πρόσφατα. Αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη ότι συνέβαινε κάτι το αφύσικο, αφού είναι γνωστή αγάπη των κατοικίδιων ζώων στα μικρά τους και ότι ποτέ δεν τα εγκαταλείπουν.
Αυτό το γεγονός ήταν και η πρώτη ζωντανή μαρτυρία για την παρουσία των ΑΤΙΑ, γιατί όπως γνωρίζουμε σήμερα, τα ζώα αντιδρούν ακριβώς με αυτό τον τρόπο στην παρουσία των ΑΤΙΑ. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο πολύ ιονισμένη και η ταραχή του ζεύγους Περούλη τόσο μεγάλη που δεν μπορούσαν να τοποθετήσουν το κλειδί στην κλειδαριά και να ανοίξουν. Τότε παρατήρησαν τέσσερα αντικείμενα σε σχήμα σφαίρας με κόκκινο χρώμα, τα οποία περνούσαν πάνω από την περιοχή σε ύψος αρχικά περίπου διακόσια μέτρα το οποίο σταδιακά μειώθηκε στα εκατό πενήντα για να επανέλθει πάλι σύντομα στα διακόσια μέτρα και να απομακρυνθούν τελικά με μεγάλη ταχύτητα.
Όμως το πέρασμά τους πάνω από το χωριό Ποταμός προκάλεσε πολλές και ποικίλες καταστροφές – ιδιαίτερα στο σημείο που κατέβηκαν στα 150 μέτρα – που μόνο μια σφοδρή θύελλα μπορεί να προκαλέσει. Αποκόπηκαν αρκετά κλαδιά από πολλά δέντρα, ξεριζώθηκαν δέντρα, διαλύθηκαν στέγες σπιτιών. Είναι αξιοσημείωτο ότι με αυτό το φαινόμενο ασχολήθηκαν και τα τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης γεγονός που αποδείχνει τη σοβαρότητα του φαινομένου.
Οι καιροί αλλάζουν και ο κόσμος βλέπει με μεγαλύτερη πια σοβαρότητα όλα αυτά τα περιστατικά, τα οποία όπως είδατε, ποικίλουν και στην Ελλάδα. Ήδη η μελέτη που γίνεται για όλα αυτά είναι τεράστια και φυσικά συχνά καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα, τα οποία έχουν αρχίσει να βρίσκουν το δρόμο τους προς τη δημοσιότητα.
ΥΠΟΓΕΙΑ ΒΑΣΗ ΕΞΟΓΗΙΝΩΝ
Η ώρα ήταν περίπου 3-30 π.μ. της 12ης Οκτωβρίου 1980, όταν το επίμονο κάλεσμα του τηλεφώνου ξύπνησε τον Ντόνοβαν Μάστερς, κάτοικο της περιοχής Ν. Καρολίνας, τον οποίο παρότρυνε ένας φίλος του να ντυθεί, να εξέλθει από το σπίτι του και να παρατηρήσει ένα περίεργο ιπτάμενο φως, το οποίο κατευθυνόταν προς την περιοχή του. Ο Ντόνοβαν σηκώθηκε από το κρεβάτι, ντύθηκε βιαστι- Β κά και εξήλθε από το σπίτι του. Καθώς ερευνούσε τον ουρανό, παρατήρησε ένα παράξενο αντικείμενο, το οποίο κατευθυνόταν προς το σπίτι του. Επειδή το αντικείμενο ήταν μικρό σε μέγεθος και πετούσε πολύ χαμηλά ανάμεσα στα δένδρα, αποφάσισε να μετακινηθεί και να αλλάξει θέση για να το παρατηρήσει καλύτερα. Καθώς οδηγούσε, παρακολουθούσε συνέχεια το αντικείμενο που συνεχώς μεγάλωνε.
Όταν ο Ντόνοβαν έφθασε σε ένα κοντινό σταυροδρόμι, σταμάτησε το αυτοκίνητο, βγήκε έξω, και παρατηρούσε το αντικείμενο που συνεχώς μεγάλωνε και κατευθυνόταν προς το μέρος του. Μετά από ελάχιστα λεπτά, το ιπτάμενο φως σταμάτησε ακριβώς απέναντι του, και όπως παρατήρησε, ήταν ένα λευκό και φωτεινό αντικείμενο στο μέγεθος ενός μεγάλου γκρέιπ-φρουτ και έμοιαζε σα να κρεμόταν από τον ουρανό. Καθώς το παρατηρούσε τον κατέκλυσε ένα συναίσθημα ασφάλειας και ζεστασιάς και ένιωσε σα να διαπερνούσαν το κορμί του μικρές ηλεκτρικές εκκενώσεις, οι οποίες περνούσαν από το κεφάλι του κατά κύματα, διέσχιζαν όλο το σώμα του και εξέρχονταν από τις άκρες των δακτύλων των ποδιών του.
Καθώς παρατήρησε με τις άκρες των ματιών του, τον πλησίαζαν δύο ακόμα φωτεινά αντικείμενα τα οποία ήταν μικρότερα από τα πρώτα, είχαν κόκκινα και λευκά φώτα και η κίνησή τους έμοιαζε με κέρμα που πέφτει στο πάτωμα. Το ένα από τα δύο αντικείμενα, το οποίο βρισκόταν δεξιά του, πέταξε και κάθισε στην κορυφή του μεγάλου αντικειμένου, και όπως παρατήρησε, κανένα από αυτά τα τρία αντικείμενα δεν έβγαζε ήχο. Τότε σκέφτηκε ότι έπρεπε να τα φωτογραφήσει, μετέβη στο σπίτι του, πήρε τη φωτογραφική μηχανή του και γρήγορα επέστρεψε στο μέρος όπου ήταν τα τρία αντικείμενα, τα οποία όμως είχαν εξαφανιστεί.
Μετά από μερικούς μήνες, το Φλεβάρη του 1981, η γυναίκα του που είχε μεταβεί σε μια κοντινή πόλη, είχε μια απρόσμενη συνάντηση στο δρόμο, όπου την πλησίασε ένας περίεργος άνδρας, ντυμένος στα μαύρα, και διεξήχθη η παρακάτω συζήτηση.
– Είστε η σύζυγος του Ντόνοβαν Μάστερς;
-Ναι.
– Μήπως σας έχει αποκαλύψει ποτέ ότι, όπως πιστεύει, προέρχεται από άλλο πλανήτη;
– Ναι, μου έχει μιλήσει. Αλλά εσείς πώς το γνωρίζετε;
– Αυτό δεν αφορά εσάς. Μήπως νομίζετε ότι ο άνδρας σας είναι τρελός;
– Όχι βέβαια, αλλά πιθανόν να συμβαίνει κάτι άλλο. Μετά από αυτό το διάλογο, ο ΜΙΒ της αποκάλυψε πολλά στοιχεία για τον άνδρα της, που φυσιολογικά μόνο εκείνος έπρεπε να γνωρίζει και η συζήτησή τους τελείωσε με την παρακάτω δήλωση του ΜΙΒ: «Ο σύζυγός σας δεν είναι τρελός. Το κακό είναι ότι πολλά από τα πλάσματα του κόσμου σας δεν μπορούν να κατανοήσουν την ευφυΐα του. Παρακαλώ να του πείτε ότι θα μάθει τα πάντα όταν η ώρα είναι κατάλληλη γι’ αυτόν». Μετά την αποχαιρέτισε, έφυγε και από τότε δεν τον είδε ποτέ.
Όταν η σύζυγος του Ντόνοβαν επέστρεψε στο σπίτι, διηγήθηκε στον άνδρα της τη συνάντησή της με το «μυστηριώδη ξένο» και όσα ελέχθησαν σε αυτή τη συνάντηση. Ο Ντόνοβαν ένιωσε να τον κατακλύζουν ανάμικτα συναισθήματα, τα οποία προέρχονταν από την απορία του πως γνώριζε τόσα πολλά γι’ αυτόν ο «μυστηριώδης ξένος» και για την επιβεβαίωση της πεποίθησής του ότι προέρχεται από άλλο κόσμο από μια άλλη απαγωγή.
Ο Ντόνοβαν μαζί με τρεις φίλους του κατέληξαν σε μια υπόγεια βάση για τους εξωγήινους. Όπως θυμάται, είχε το περίεργο συναίσθημα ότι ο χρόνος κυλούσε σε αργή κίνηση, σα να τον είχαν ναρκώσει. Τους τοποθέτησαν και τους έδεσαν χειροπόδαρα πάνω σε μια κυλιόμενη ταινία, η οποία ενεργοποιήθηκε και καθώς αυτή εκινείτο τα σώματά τους περνούσαν από κύβους έντονου ψωτός. Αυτοί οι κύβοι φωτός, που μάλλον ήταν συσκευές ανίχνευσης με λέιζερ, ήταν πράσινοι ή μπλε και κάθε κύβος είχε έναν χειριστή ρομπότ που είχε το ίδιο χρώμα με τον εκάστοτε κύβο. Τα ρομπότ ήταν ανθρωπόμορφα, αλλά χωρίς κανένα εξωτερικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Στο πρώτο δωμάτιο κατά μήκος του τοίχου, βρίσκονταν βαρέλια που περιείχαν κάποια ουσία, η οποία ανέδιδε μια πολύ οξεία οσμή, και το ένα βαρέλι ήταν τοποθετημένο πάνω στο άλλο. Ξαφνικά βρέθηκαν σε μια διαφορετική ταινία ή στο τέλος της πρώτης, γιατί καθώς η κυλιόμενη ταινία εκινείτο γύρω από μια κυκλική κονσόλα σταμάτησε. Εκεί ήταν δυο όντα ανθρωπόμορφα από τα οποία το ένα πήρε κάτι που έμοιαζε με ξυράφι και του ξύρισε μια περιοχή, στο κάτω δεξί τμήμα της ράχης, ακριβώς κάτω από τη μέση του η οποία αιμορραγούσε κάμποση ώρα.
Θυμάται ότι σκεπτόταν συνέχεια τί σήμαιναν όλα τα παραπάνω γεγονότα. Τότε επικοινώνησε μαζί του τηλεπαθητικά ένας από τους εξωγήινους, ο οποίος του διευκρίνισε ότι μόλις του εμφυτεύτηκε ο κυβερνητικός αριθμός ελέγχου του, ο οποίος είναι το 04. Με αρκετό εκνευρισμό γύρισε προς μια ένστολη γυναίκα στην οποία φώναξε: « Δεν έχετε το δικαίωμα να μου το κάνετε αυτό». Τότε έτρεξε πίσω στην κονσόλα όπου και του επετράπη να φύγει. Οι δύο άνδρες που ήταν στην κονσόλα, μάζευαν βιαστικά διάφορα υλικά, μάλλον για να φύγουν.
Ο άνδρας που του είχε εμφυτεύσει τον αριθμό κρατούσε μια λίστα, η οποία μόλις είχε εξέλθει από το κομπιούτερ. Τότε μαζί με τους φίλους του προσπάθησαν να κυνηγήσουν αυτόν και το άλλο ανθρωποειδές, αλλά πρόφθασαν να αποδράσουν μέσα από μια διπλή πόρτα. Μετά διέφυγε από τη βάση, χωρίς να θυμάται πως το κατόρθωσε. Από τότε τον βασανίζουν έντονα διάφορα όνειρα στα οποία έχει συναντήσεις και επικοινωνίες με όντα που μοιάζουν εξώκοσμα και μη ανθρώπινα. Ακόμα τον βασανίζουν έντονες αϋπνίες, αλλά και ο φόβος ότι κάτι το αρνητικό θα του συμβεί αν αποκοιμηθεί.
Σε μια άλλη απαγωγή του, θυμάται ότι περπατούσε σε έναν κυκλικό διάδρομο και όταν συνάντησε μια ανοικτή πόρτα μπήκε μέσα και αντίκρισε μια γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη πάνω σε ένα ιατρικό κρεβάτι. Αυτή η γυναίκα ήταν περιτριγυρισμένη από γκρίζους εξωγήινους, οι οποίοι είχαν ύψος 3,50 μέτρα μέχρι 4 πόδια και φορούσαν κολλητή φόρμα εργασίας, η οποία εφάρμοζε πάνω τους σα δεύτερο δέρμα. Τότε του είπαν τηλεπαθητικά ότι δεν πρέπει να εισέλθει άλλη φορά στο δωμάτιο ή να προσπαθήσει να επικοινωνήσει πάλι με την Κρίστα, όπως ονομαζόταν η γυναίκα που ήταν πάνω στο ιατρικό τραπέζι. Μετά τον συνοδέυσαν έξω στο διάδρομο όπου ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν γύρω του και λιποθύμησε. Παρ’ όλο που προσπάθησε αρκετές φορές να θυμηθεί τί συνέβη μετά, σε αυτή την απαγωγή του, δεν μπόρεσε να θυμηθεί.
Ο Ντόνοβαν απήχθη για τελευταία φορά τη νύχτα της 31 Μαρτίου 1984 και μεταφέρθηκε σε ΑΤΙΑ και υπεβλήθη σε μια ακόμα ιατρική εξέταση. Το μόνο περιστατικό που θυμάται από αυτή την απαγωγή του, είναι ότι αντίκρισε στ’ αριστερά του έναν νέο ξανθό άνδρα, ο οποίος στεκόταν εκεί με δάκρυα στα μάτια. Μετά από κάμποση ώρα ο Ντόνοβαν άκουσε τηλεπαθητικά των αρχηγό των εξωγήινων να διατάζει το νεαρό άνδρα να φύγει. Μετά την τελευταία του απαγωγή, ο Ντόνοβαν παρατήρησε μετά από μερικές εβδομάδες ένα περίεργο μαύρο αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε παντού. Ο οδηγός του παρίστανε τον κυβερνητικό πράκτορα και τρομοκρατούσε τη γειτονιά.
Σε μια μικρή κοινωνία όπως είναι το Αίμπερτ της Ν. Καρολίνας οι κάτοικοι γνωρίζονται μεταξύ τους και μαθαίνουν αμέσως ό,τι συμβεί. Ο ΜΙΒ δεν πλησίασε ποτέ τον Ντόνοβαν, αλλά στάθμευε το αυτοκίνητό του απέναντι από το τροχόσπιτο του Ντόνοβαν, όπου τον περίμενε να εξέλθει από το σπίτι, οπότε τον παρακολουθούσε οπουδήποτε πήγαινε. Εκτός όμως από τον ΜΙΒ, άρχισαν να πετούν χαμηλά πάνω από το τροχόσπιτό του, μαύρα ελικόπτερα τα οποία δεν είχαν διακριτικά. Τους επόμενους μήνες άρχισε να αισθάνεται πολύ αδύναμος και να φοβάται για τη ζωή του.
Όπως έχει συμβεί και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, ο Ντόνοβαν στράφηκε προς το Θεό, ελπίζοντας ότι έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα γεγονότα που συνέβαιναν. Όπως πιστεύει ο Ντόνοβαν, οι γκρίζοι εξωγήινοι πρέπει να είναι διασταύρωση μεταξύ βιολογικών ιστών και ανώτερης ηλεκτρονικής τεχνολογίας ή στάμποργκ. Όσο αφορά τους εξωγήινους με ανθρώπινη μορφή πιστεύει ότι είμαστε απόγονοί τους πριν από χιλιάδες χρόνια. Αυτές οι εμπειρίες του Ντόνοβαν, καθώς και η εμμονή του να θυμηθεί τα διάφορα γεγονότα που συνέβησαν είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθεί ο γάμος του. Όμως αυτό το γεγονός δεν επηρέασε τον Ντόνοβαν, ο οποίος ζει τώρα μόνος και όπως δηλώνει νιώθει ευτυχισμένος.
@Σωκράτης Αικατερινίδης
Αναζητήστε τα βιβλία του “Εξωγήινα Όντα οτην Ελλάδα” όπου μιλά για τα σοβαρότερα περιστατικά θεάσεων UFO στον ελληνικό χώρο, συγκρίνοντας την εποχή μας με το κοντινό παρελθόν, τότε που αν κανείς έψαχνε ιπτάμενους δίσκους και εξωνήινους, όλοι τον κορόιδευαν.
Περιοδικό STRANGE n. 1 & n. 2 /Ιούνιος – Ιούλιος 1998
terrapapers.com / Image by Stefan Keller from Pixabay
