«Ο Θεός γεννά αενάως τον άνθρωπο και ο άνθρωπος τον Θεό. Ο κόσμος, πάλι, όντας τέλειος, κατέχει μια ενδιάμεση θέση, αφού πλάθεται και από τους δύο στο διηνεκές, από τον Θεό συνειδητά, από τον άνθρωπο χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Επομένως ο άνθρωπος θεάται τον κόσμο για να θυμάται ότι είναι Θεός, ενώ ο Θεός ότι είναι άνθρωπος. Γιατί ο Θεός είναι ο άνθρωπος που θυμάται. Γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να γίνεται αιωνίως τέλειος Θεός και του Θεού να γίνεται τέλειος άνθρωπος. Αυτό είναι η ύπαρξη και η κυκλικότητα της ύπαρξης».
«Γεννᾷ γὰρ ἀενάως ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὁ δὲ ἄνθρωπος τὸν Θεὸν.
Ὁ δὲ κόσμος, τέλειος ὤν, ἐν τῷ μεταξὺ κεῖται, ὑπ’ ἀμφοτέρων ἐς τὸ διηνεκὲς πλασσόμενος, ὑπό μὲν Θεοῦ μετ’ ὲπιγνώσεως, ὑπὸ δὲ ἀνθρώπου ἀνεπιγνώστως. Τοιγαροῦν ὁ ἄνθρωπος θεᾶται τὸν κόσμον ἵνα ἐνθυμῆται ὅτι Θεός ἐστι, ὁ δὲ Θεὸς ἄνθρωπος. Θεὸς γὰρ ὁ τῆς μνημοσύνης ἄνθρωπος. Φύσις γὰρ τοῦ ανθρώπου ἀεὶ τέλειον Θεὸν γίγνεσθαι, τοῦ δὲ Θεοῦ τέλειον ἄνθρωπον. Τοῦτο τὸ εἶναι καὶ τοῦ εἶναι τὸ κυκλοτερές».
Διαβάστε επίσης: Ο Δημιουργός του Σύμπαντος και των Ανθρώπων
Ερμής ο Τρισμέγιστος, τεμάχιο άτιτλης πραγματείας από παπύρινο κώδικα του 4ου μ.Χ. αιώνα (Αίγυπτος). Στο πίσω μέρος του κώδικα αθροίσματα από λογαριασμούς αγοράς αγαθών. Το ερμητικό κείμενο πιθανότατα είναι πολύ αρχαιότερο από τη χρονολογία του κώδικα.
Εδώ έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη παραλλαγή της ερμητικής παράδοσης. Θεός και άνθρωπος είναι το ίδιο ον, ο βόρειος και ο νότιος μαγνητικός πόλος της ίδιας ύπαρξης σε ρόλους εναλλασσόμενους.
Ο εύτακτος κόσμος της ύλης είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από τις δύο πλευρές της ίδιας οντότητας (Θεός, Άνθρωπος), για να θυμούνται, κοιτώντας την τελειότητα και την ενότητά του, την δική τους ενότητα και τελειότητα, να ενθυμούνται ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Η λειτουργία της μνήμης πλησιάζει αυτή των ορφικών κειμένων, μόνο που εδώ δεν αποτελεί υπενθύμιση μόνο της θειότητας του ανθρώπου, αλλά και της «ανθρωπότητας» του Θεού, έννοιες που για τον Ερμή ταυτίζονται.
Σε πλατωνικούς όρους ο Θεός είναι η αρχέτυπη ιδέα του ανθρώπου και το αντίστροφο.
Σε μια ερμηνεία γιούνγκειου τύπου ο Θεός είναι η ιδεατή προβολή της ανθρώπινης τελειότητας στο βασίλειο του υπερβατικού, το ιδανικό προς το οποίο τείνει αενάως ο άνθρωπος, μολονότι το έχει επιτύχει ήδη εντός του στο βάθος του ασυνείδητου.
Ανακαλύπτοντας τον Θεό, ο άνθρωπος ανακαλύπτει την δική του τελειότητα όχι μόνο στην υπερκόσμια σφαίρα, με θεολογικούς όρους, αλλά και στο αρχέτυπο βασίλειο της βαθιάς ψυχής του, με όρους ψυχολογίας του βάθους. Όπως εκεί ψηλά, έτσι και εδώ μέσα.
heterophoton / Image by Enrique Meseguer from Pixabay
