Το γράμμα Κ… είναι το κτύπημα ενός ήχου… και είναι ο Κύκλος Ζωής που διανύουμε στο Γήινο χώρο.
Το γράμμα «Κ»… βρίσκει εφαρμογή στον χώρο της αστρονομίας…. όπου ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού «Canis Major»… βρίσκεται και το «άστρο Κάπα».
Η λέξις ΚΛΟΝΗΣΗ… ονομάζεται η αυξομείωση της απόστασης του άξονα της Γαίας, από τον άξονα της εκλειπτικής, κατά 9″… εκατέρωθεν μιας θέσης με περίοδο… 18 και 2/3 χρόνια. Εξαιτίας όμως της μετάπτωσης ο Πολικός αστέρας είναι διαφορετικός με την πάροδο των χιλιετιών. Σε 12.000 χρόνια από σήμερα… πολικός αστέρας θα είναι… ο Βέγας.
Επίσης… επηρεάζει και την κίνηση των Ισημερινών σημείων, γι αυτό ονομάζεται και Μετάπτωση των Ισημεριών. Η κλόνηση ανακαλύφθηκε από τον… Bradley το 1728. Αποτέλεσμα της κλόνησης είναι, ο πόλος του ισημερινού, αντί να διαγράφει περιφέρεια κύκλου με κέντρο τον πόλο της εκλειπτικής, εξαιτίας του φαινομένου της μετάπτωσης, να διαγράφει τελικώς μια κυματοειδή καμπύλη.
Η λέξις ΚΑΜΠΥΛΗ… μας δείχνει ότι Ύλη… κάμπτεται… όπως πράγματι είναι. Η καμπύλη φωτός στην Αστρονομία και ειδικότερα στη Φωτομετρία… είναι μία γραφική παράσταση της εντάσεως του φωτός ενός ουράνιου σώματος ή περιοχής, ως συναρτήσεως του χρόνου. Το φως συνήθως αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ζώνη συχνοτήτων, κάτι που προκύπτει με τη χρήση φίλτρων. Οι καμπύλες του φωτός μπορεί να είναι περιοδικές… όπως στην περίπτωση των περισσότερων μεταβλητών αστέρων ή μη περιοδικές… όπως είναι η καμπύλη φωτός ενός κατακλυσμικού μεταβλητού, ενός καινοφανούς ή ενός υπερκαινοφανούς Αστέρα. Στο Ηλιακό μας Σύστημα, μία καμπύλη φωτός… μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βρεθεί η περίοδος περιστροφής ενός αστεροειδούς ή φυσικού δορυφόρου. Από τη Γαία τέτοια μικρά σώματα φαίνονται ως απλά φωτεινά σημεία ακόμα και με την ισχυρότερη μεγέθυνση που μπορεί να επιτευχθεί με τηλεσκόπιο. Μπορεί όμως να μετρηθεί το φως που μας στέλνει το σώμα… ως συνάρτηση του χρόνου (η καμπύλη φωτός). Ελέγχοντας για τυχόν περιοδικές αυξομειώσεις του ύψους της καμπύλης μπορούμε να μετρήσουμε την περίοδο περιστροφής του ουράνιου σώματος, υποθέτοντας ότι κάποιες πλευρές του σώματος έχουν πιο ανοικτό ή πιο σκούρο χρώμα από άλλες κατά μέσο όρο. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι ξεκάθαρο εάν υπάρχουν ένα ή δύο μέγιστα στην καμπύλη φωτός ανά περίοδο περιστροφής, όπως στην περίπτωση μικρών αστεροειδών, που γενικώς έχουν ακανόνιστο σχήμα, οπότε δύο παράγοντες, το άλβεδο και η έκταση της φαινόμενης πλευράς του αστεροειδούς τη συγκεκριμένη στιγμή, προκαλούν μεταβολές στην καταγραφόμενη ένταση του φωτός.
Η λέξις ΚΑΘΑΡΣΙΣ… είναι πολύ σημαντική για τον Άνθρωπο. Όταν εννοούμε Κάθαρση Ψυχής…. εννοούμε την αποβολή όλων εκείνων των βλαβερών στοιχείων του οργανισμού μας, ένας καθαρισμός πρώτα του σώματος μας και κατόπιν ένας ψυχικός εξαγνισμός. Έτσι αφού κάνουμε την κάθαρση της Ψυχής μας… επενεργούμε ψυχοθεραπευτικά, αφού καθαρίζουμε σαν «φάρμακο» τα πάθη μας, που αποτελούν για την Ψυχή ότι περίπου οι βλαβεροί χυμοί για το σώμα. Έτσι ξαλαφρώνει η Ψυχή μας και τα όποια συναισθήματα του φόβου… αποβάλλονται και ότι επιβλαβές και καταθλιπτικό υπάρχει μέσα μας… μετουσιώνεται σε διαθέσεις ήρεμες και ανώδυνες… δημιουργώντας έτσι ένα αίσθημα ανακούφισης και ευφορίας. Έτσι όχι μόνο συνεπιφέρει ένα ηθικό καθαρμό μέσα μας η πράξη της κάθαρσης… αλλα μας φέρει και μια εξάγνιση και κατ’ ακολουθίαν ανύψωση του εσωτερικού μας κόσμου… στους Κόσμους προς τη Σφαίρα της Ανώτερης Θεότητας, όπου εκγυμνάζεται το Πνεύμα μας και αρτιώνεται ο συναισθηματικός μας κόσμος.
Η λέξις ΚΟΣΜΟΣ…έχει το γράμμα Κ… όπου κρούει τα σήματα… το γράμμα Ο… στο γήινο χώρο… το γράμμα Σ… δια παλίνδρομης κίνησης…. το γράμμα Μ… δια Μυήσεως…. το γράμμα Ο… στο γήινο χώρο… και το γράμμα Σ… και πάλι δια παλινδρομήσεως εσαεί. ΚΟΣΜΟΣ εννοούμε αυτό που βλέπουμε… το Σύμπαν που μας περιβάλλει. Όμως και την ανθρωπότητα, μεταφορικά τη λέμε… Kόσμο, όταν λέμε για παράδειγμα… «τι θα πει ο κόσμος». Κόσμο λέμε και τη Γαία. Λέμε «η Γη είναι… ο δικός μας κόσμος». Η λέξις Κόσμος… έχει πολλές σημασίες και είναι λογικό να την χρησιμοποιούμε συνέχεια. Λέμε για τον μικρόκοσμο, για τον Mακρόκοσμο, αστειευόμαστε με τους αδιάφορους λέγοντας… «αυτός είναι στον κόσμο του».
Έχει για εμάς πολλές έννοιες… αλλά όμως τι ακριβώς σημαίνει; Όπως ακριβώς και ο διάκοσμος, η διακόσμηση. Αυτή η τόσο προφανής αλήθεια που μας διαφεύγει. Αλλά ποια μπορεί να είναι αυτή η αλήθεια; Πώς ο κόσμος είναι ένα ωραίο στολίδι;… είναι μια απέραντη ομορφιά;… και είναι ένα μυστήριο παιχνίδι των θεών… για ευχαρίστηση και ηδονή… όλων των αισθήσεων; Οι Πρόγονοί μας… όταν ονόμασαν το Ορατό και το Αόρατο Σύμπαν… Κόσμο… του έδωσαν μια απέραντη ανθρωποκεντρική έννοια. Θεώρησαν λοιπόν ότι είναι τόσο όμορφο, τόσο καλοκουρδισμένο, τόσο φωτεινό και τόσο εντυπωσιακό, που είναι ο Κόσμος… είναι ένα όμορφο στολίδι… ένα αριστούργημα του Μεγάλου Τεχνίτη. Ο Κόσμος των φιλοσόφων είναι ένας εύτακτος, προβλέψιμος κόσμος, στον οποίο τα πράγματα συμπεριφέρονται σύμφωνα, με τη φύση τους. Ο Ελληνικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει αυτό τον εύτακτο κόσμο… ήταν ακριβώς ο όρος «κόσμος», από τον οποίο προέρχονται λέξεις… όπως «κοσμολογία» ή «κοσμικός»… οι οποίες συναντώνται σε πολλές άλλες γλώσσες. Ο ιδιότροπος κόσμος των θεϊκών παρεμβάσεων παραμερίστηκε… δίνοντας τη θέση του στην τάξη και την κανονικότητα. Έτσι ο Κόσμος αντικατέστησε το Χάος. Η διάκριση μεταξύ του φυσικού και του υπερφυσικού άρχισε να αναδύεται και τα αίτια… στο βαθμό που ερευνώνται με φιλοσοφικό τρόπο… και αναζητούνται πλέον στη φύση των πραγμάτων.
Οι Φιλόσοφοι που εισήγαγαν αυτούς τους νέους τρόπους σκέψης… ονομάστηκαν από τον Αριστοτέλη… φυσικοί ή φυσιολόγοι, ακριβώς λόγω του ενδιαφέροντος τους για τη φύση. Ο Θείος Πλάτων περιέγραψε τον Κόσμο… ως το χειροτέχνημα ενός θείου τεχνίτη… του Δημιουργού. Ο Δημιουργός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι ένας αγαθός τεχνίτης, ένας έλλογος θεός (η ίδια η προσωποποίηση του λόγου), ο οποίος αγωνίζεται ενάντια στους εγγενείς περιορισμούς των υλικών με τα οποία πρέπει να εργαστεί για να κατασκευάσει έναν κόσμο όσο καλό. όμορφο και διανοητικά ικανοποιητικό είναι δυνατόν. Ο Δημιουργός παραλαμβάνει το πρωταρχικό χάος… γεμάτο με τα αδιαμόρφωτα υλικά από τα οποία θα κατασκευαστεί ο κόσμος και επιβάλλει τη τάξη σύμφωνα με ένα ορθολογικό σχέδιο. Δεν πρόκειται εδώ για δημιουργία εκ του μηδενός…. διότι οι πρώτες ύλες υπάρχουν ήδη και παρουσιάζουν ιδιότητες… τις οποίες ο Δημιουργός δεν ελέγχει… ούτε και ο Δημιουργός είναι παντοδύναμος, διότι περιορίζεται αναγκαστικά από τα υλικά με τα οποία πρέπει να εργαστεί. Παρ’ όλα αυτά όμως ο Πλάτων… σαφώς σκοπεύει να περιγράψει τον Δημιουργό ως ένα υπερφυσικό Ον…. ξεχωριστό από τον Κόσμο που κατασκεύασε και ευρισκόμενο εκτός αυτού του Κόσμου. Ίσως να αποτελεί ένα άλλο ζήτημα εάν ήταν στην πρόθεση του Πλάτωνα… ώστε οι αναγνώστες του… να εκλάβουν τον Δημιουργό κυριολεκτικά… το ζήτημα σίγουρα έχει πλέον συζητηθεί πάρα πολύ και πιθανώς θα παραμείνει ίσως άλυτο. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι… η επιθυμία του Πλάτωνα, να δηλώσει ότι ο Κόσμος είναι το προϊόν έλλογου σχεδιασμού. και ότι η τάξη του κόσμου είναι έλλογη τάξη…. επιβεβλημένη απέξω πάνω σε δύστροπα υλικά. Ο Δημιουργός δεν είναι μόνο ένας έλλογος τεχνίτης, αλλά και ένας μαθηματικός, αφού κατασκευάζει τον Κόσμο στη βάση γεωμετρικών αρχών.
Ο Πλάτων παρέλαβε από τον Εμπεδοκλή τα τέσσερα ριζώματα ή στοιχεία: ΓΗ, ΥΔΩΡ, ΑΗΡ και ΠΥΡ. Υπό την επιρροή των Πυθαγορείων, όμως, τα ανήγαγε σε κάτι πιο θεμελιώδες-τρίγωνα. Έτσι διατύπωσε κατ’ αυτό τον τρόπο… έναν «γεωμετρικό ατομισμό». Τα τρίγωνα αυτά, αφού είναι δισδιάστατα σχήματα, είναι φυσικά άυλα… με κατάλληλους συνδυασμούς, όμως μπορούν να γίνουν τρισδιάστατα σωματίδια, όπου διαφορετικό τριγωνικό σχήμα αντιστοιχεί σε διαφορετικό στοιχείο.
Γνωρίζουμε ότι ήταν ήδη γνωστό την εποχή του Πλάτωνα… ότι υπάρχουν πέντε… και μόνο πέντε, κανονικά γεωμετρικά στερεά (συμμετρικά στερεά σώματα που σχηματίζονται από ίδιες επίπεδες επιφάνειες): α)το τετράεδρο (τέσσερα ισόπλευρα τρίγωνα), β) ο κύβος (έξι τετράγωνα), γ) το οκτάεδρο (οκτώ ισόπλευρα τρίγωνα), δ) το δωδεκάεδρο (δώδεκα πεντάγωνα) και το ε) εικοσάεδρο (είκοσι ισόπλευρα τρίγωνα).
Ο Πλάτων έτσι… συσχέτισε κάθε στοιχείο μ’ ένα από αυτά τα στερεά: τη φωτιά με το τετράεδρο (το μικρότερο, οξύτερο και πλέον κινητικό κανονικό στερεό), τον αέρα με το οκτάεδρο, το νερό με το εικοσάεδρο και τη γη με το πλέον σταθερό κανονικό στερεό, τον κύβο. Ο Πλάτων απέδωσε, επίσης, μια συγκεκριμένη λειτουργία στο δωδεκάεδρο (το κανονικό στερεό που μοιάζει περισσότερο με σφαίρα), συσχετίζοντάς το με τον Κόσμο… ως ολότητα.
ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)
IOANNIS STOGIANNOS / Image by elsar77 from depositphotos.com
