Το «Διαστημικό Τρίγωνο των Βερμούδων» που επίσημα ονομάζεται South Atlantic Anomaly
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Καθώς η διαστημική αεροναυπηγική συνεχίζει να απογειώνεται τεχνολογικά, οι αστροναύτες καλούνται και αυτοί να αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερους πιθανούς και άγνωστους κινδύνους. Ένα από τα πιο παράξενα φαινόμενα που μπορεί να συναντήσουν έχει το παρατσούκλι «Τρίγωνο των Βερμούδων του Διαστήματος». Επίσημα ονομάζεται South Atlantic Anomaly (SAA) και στα ελληνικά: Νότια Ατλαντική Ανωμαλία. Τι συμβαίνει, λοιπόν, εκεί και το συσχετίζουν με την γνωστό Τρίγωνο των Βερμούδων; Εξαφανίζονται διαστημόπλοια; Ποια θα μπορούσε να είναι η σχέση του με την Στύγα και την Πύλη των Θεών – αν υπάρχει; (Διαβάστε επίσης: Η ΣΤΥΓΑ ως ΔΙΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ)
Η SAA έχει περίπου το μέγεθος των ΗΠΑ, βρίσκεται σε απόσταση 300 χιλιομέτρων από τις ακτές της Βραζιλίας και χοντρικά 200 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη. Αυτή η ανωμαλία στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια σχήμα, είναι άμορφη. Η παρονομασία του δεν είναι τυχαία και οφείλεται στο ότι η περιοχή φιλοξενεί μεγάλους κινδύνους, για όσους βρεθούν εκεί μέσα, όπως περίπου συμβαίνει με το πασίγνωστο μυστηριώδες Τρίγωνο των Βερμούδων στον Ατλαντικό. Εκεί δεν φαίνεται να υπάρχει εξωπραγματικό, υπερφυσικό ή υπερβατικό. Οι επιστήμονες αναγνωρίζουν την ύπαρξή του και ότι τα αποτελέσματά του μπορούν – όχι μόνο – να προβλεφθούν αλλά ακόμη και να διαμορφωθούν. Όμως, εξακολουθεί να υπάρχει μια δυσάρεστη κατάσταση. Ποια είναι αυτή και τι ακριβώς συμβαίνει;
Ο Δρ Riccardo Campana, ερευνητής στο Ιταλικό Εθνικό Ινστιτούτο Αστροφυσικής, εξηγεί πώς παρουσιάζει σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή στην Daily Star Online: «Η ιονίζουσα ακτινοβολία υψηλής ενέργειας δεν είναι υγιής, διότι μπορεί να βλάψει το DNA και να προκαλέσει μεταλλάξεις και καρκίνο. Φυσικά, αποτελεί πρόβλημα μόνο εάν πηγαίνετε στο διάστημα. Οι κάτοικοι της επιφάνειας είναι απολύτως ασφαλείς από την SAA». Επίσης, ότι «Όσον αφορά την ανθρώπινη διαστημική πτήση, από το 1972 κανένας άνθρωπος δεν έχει αποδράσει πέρα από το υψόμετρο των περίπου 600 χλμ. Συνεπώς οι τρέχουσες διαστημικές πτήσεις βρίσκονται κυρίως κάτω από τις ζώνες ακτινοβολίας».
«Οι σεληνιακές αποστολές Apollo προγραμματίστηκαν με μια τροχιά που ελαχιστοποίησε το χρόνο διέλευσης των ζωνών ακτινοβολίας, γι’ αυτό δεν ήταν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα», εξήγησε. «Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός πετά σε υψόμετρο 400 χλμ., όπου η SAA είναι μάλλον αδύναμη και διασχίζεται μόνο λίγες φορές την ημέρα και για λίγα μόνο λεπτά».
Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος και o εκπρόσωπος του Τηλεσκοπίου Hubble, o Dr. Mathias Jäger επεκτείνεται στην αιτία και στον κίνδυνο που παρουσιάζει η περιοχή και αποκαλύπτει επίσης στην Daily Star Online: «Ο λόγος για την ανωμαλία βρίσκεται στις ζώνες ακτινοβολίας Van Allen».
«Αυτά τα δύο σύννεφα που θυμίζουν ντόνατς περιβάλλουν τη Γη και παγιδεύουν τα φορτισμένα σωματίδια που ρέουν από τον Ήλιο και στρέφονται προς τη Γη από τα βάθη του διαστήματος ως κοσμικές ακτίνες». Αυτό είναι μέρος της κοσμικής ασπίδας μας ενάντια σε δυνητικά επιβλαβή σωματίδια.
«Αλλά ακριβώς έξω από την ακτή της Βραζιλίας, που εκτείνεται σε μια περιοχή μεγαλύτερη από τις ΗΠΑ, το μαγνητικό πεδίο της Γης είναι πιο αδύναμο και το εσωτερικό ντόνατ βυθίζεται ακόμη και κάτω από την τροχιά του Hubble σε μόλις 200 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Γης».
Όταν οι ζώνες ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1950, οι επιστήμονες υποψιάζονταν ότι η SAA θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιο κίνδυνο για τα hi tech kit των διαστημοπλοίων. Και καθώς βέβαια, τα ηλεκτρονικά συστήματα γίνονται πιο περίπλοκα, τα προβλήματα έχουν αυξηθεί.
Ο Δρ Jäger εξηγεί γιατί: «Αυτή η ζώνη περιέχει ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας, πρωτόνια και ατομικούς πυρήνες». «Αυτά τα σωματίδια είναι τόσο πυκνά συσκευασμένα ώστε σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να υπάρξουν 3000 “χτυπήματα” σε μια περιοχή με το μέγεθος ενός δακτύλου. Ένα από αυτά τα ενεργητικά αδέσποτα σωματίδια μπορεί εύκολα να διαχυθεί μέσω του Hubble, να αλλάξει την έννοια ενός ηλεκτρονικού μηνύματος και να προκαλέσει όλεθρο».
«Έτσι, για τη δική του προστασία, μερικά από τα εσωτερικά ηλεκτρονικά του Hubble πρέπει να κλείσουν όταν περνούν από την SAA». Και αυτό δεν επηρεάζει μόνο τα μηχανήματα. Όταν οι αστροναύτες κάνουν διαστημικούς περιπάτους στην περιοχή ανωμαλίας, έχουν αναφέρει ιδιόρρυθμα “πεφταστέρια” καθώς οι λωρίδες του φωτός τρεμοπαίζουν στο οπτικό τους πεδίο:
«Πριν γίνω αστροναύτης, είχα διαβάσει ιστορίες αστροναυτών που είχαν δει λευκές λάμψεις από την ακτινοβολία ενώ πέταξαν στο διάστημα», λέει ο Terry Virts, πρώην αστροναύτης της Nasa. Στη συνέχεια, κατά την πέμπτη νύχτα της πρώτης πτήσης του – μια αποστολή του 2010 με το διαστημικό λεωφορείο Endeavour – μόλις είχε πάει στο κρεβάτι μας διηγείται: «Έκλεισα τα μάτια μου και… μπουμ! Αυτή η γιγάντια λευκή, εκτυφλωτική λάμψη συνέβη στα μάτια μου – και δεν άκουσα τίποτα».
Η SAA βρίσκεται αρκετά κοντά στο λεγόμενο Τρίγωνο των Βερμούδων και η φαντασία μας δεν μπορεί να αντισταθεί και να μην διατυπώσει μία εντελώς διαφορετική εκτίμηση στην οποία θα μπορούσε να είναι μέρος μίας πραγματικότητας: Όπως το Τρίγωνο των Βερμούδων σχετίζεται με την Πύλη Καθόδου και Ανόδου των Θεών, αλλά και με την Στύγα, που ενώνει την Γη με τον Ουρανό (διάστημα) και ιδιαιτέρως με τον Σείριο, ενδεχομένως, τότε και η SAA θα μπορούσε να αποτελεί ένα τμήμα τους, ένα φυσικό κομμάτι τους που, στο πέρασμα των χιλιετηρίδων παρασύρθηκε χιλιόμετρα παρακάτω, σιγά-σιγά. Ίσως, μάλιστα, αυτός είναι και ο λόγος που δεν έρχονται πια οι «θεοί», γιατί «έσπασε» ο «ανελκυστήρας» μεταφοράς από και προς τον ουρανό. (Διαβάστε επίσης: Οι Έλληνες του Σείριου και πως «έκλεισε» η Στύγα-Πύλη)
diadrastika / Image by Tomislav Jakupec from Pixabay
