Πως οι Ρώσοι σκότωσαν εξωγήινο με υπερφυσικές δυνάμεις από την Τουνγκούσκα
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Τουνγκούσκα 30 Ιουνίου 1908 (17 Ιουνίου με το παλαιό ημερολόγιο). Ήταν 7:14 π.μ. Ένα όμορφο πρωινό. Ξαφνικά, από τα βόρεια, ο ουρανός άνοιξε στα δύο και φάνηκε φωτιά πάνω από το δάσος. Το άνοιγμα μεγάλωσε και όλη η βόρεια πλευρά καλύφθηκε με φωτιά. Μια πολύ ισχυρή έκρηξη ακούστηκε και ακολούθησε ένας πολύ δυνατός κυλιόμενος κρότος όμοιος με αυτόν που κάνουν βράχια που πέφτουν. Η ακατοίκητη περιοχή κοντά στον ομώνυμο ποταμό σείστηκε. Ο ήχος συνοδεύθηκε από ένα ωστικό κύμα που ισοπέδωσε 1000 τ. χλμ δάσους, ενώ δένδρα σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση κυριολεκτικά καψαλίστηκαν. Ξύλινα σπίτια γκρεμίστηκαν, άνθρωποι πετάχτηκαν στον αέρα και έπεσαν κάτω, ενώ έσπασαν παράθυρα σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Συνεργεία διάσωσης έτρεξαν στην περιοχή να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες σε όσους τις χρειάζονταν. Ανάμεσα σε συντρίμμια πεσμένων και τσουρουφλισμένων δέντρων εντόπισαν ένα μικρό αγόρι. Το πρώτο που τους έκανε εντύπωση ήταν τα ρούχα του, καθώς δεν ήταν τα συνηθισμένα, ούτε φαίνονταν να προέρχονται από κάποια άλλη χώρα. Όμως, εκείνη τη στιγμή δεν τους ενδιέφερε. Έπρεπε να βοηθήσουν το παιδί που φαινόταν ζαλισμένο και έπιανε το κεφάλι του, σα να υπέφερε από ένα βαρύ πονοκέφαλο. Έκλαιγε και κραύγαζε σαν άγριο ζώο. Όμως, δεν είχε τραυματιστεί, δεν είχε ούτε μία αμυχή επάνω του. Ωστόσο, το πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώθηκε πως δεν πρέπει να ήταν από αυτόν τον κόσμο.
Δεν ήταν μόνο τα ρούχα. Ήταν η ίδια η φυσιολογία του και το γεγονός ότι η βιολογία του δεν έμοιαζε καθόλου με την ανθρώπινη, ενώ και η λειτουργία των κυττάρων και οργανικών συστημάτων του ήταν διαφορετική έως και άγνωστη. Το δε, εντυπωσιακότερο όλων ήταν πως η πυκνότητά του σώματός του ήταν πάρα πολύ κοντά σε αυτήν του αέρα! Δεν ήξερε να μιλήσει ρώσικα ή κάποια άλλη γήινη γλώσσα, ωστόσο φαινόταν να επικοινωνεί με ένα τρόπο που δεν ήταν ακριβώς τηλεπάθεια, αλλά θα μπορούσε να την αποκαλέσει κάποιος ως τέτοια. Επίσης, παρά τον όγκο του και το ύψος του που ήταν 1,36 μ. ζύγιζε μόλις 7,5 κιλά. Με βάση τις ανθρώπινες αναλογίες και τα χαρακτηριστικά του, υπολόγιζαν να ήταν γύρω στα 9 με 10 χρονών. Αλλά, δεν μπορούσαν να υπολογίσουν την πραγματική του ηλικία.
Το αγόρι, που το ονόμασαν Υποκείμενο Alexeyev, έκλεισαν σε ένα μυστικό ίδρυμα μελέτης. Ευτυχώς, έτρωγε από όλα τα είδη που υπήρχαν στη Γη και με κάθε μέθοδο μαγειρέματος. Ωστόσο, μεγάλωνε με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς από τους ανθρώπους, πιο αργούς. Μετά από περίπου 30 χρόνια, ο Alexeyev αντί να μοιάζει στην ηλικία με έναν άντρα περίπου σαράντα χρονών, έδειχνε κατά πολύ νεότερος. Δεν τον έκανε κανείς για περισσότερο από 18, ή το πολύ-πολύ 20 χρονών.
Ακόμα και σε αυτή την ηλικία, οι ειδικοί δεν μπορούσαν καθόλου να επικοινωνήσουν μαζί του. Ο Alexeyev αν και δεν μπορούσε να μιλήσει κάποια γλώσσα, καταλάβαινε σχεδόν τα πάντα όταν του μιλούσαν, αλλά οι ειδικοί επιστήμονες που τον μελετούσαν δεν μπορούσαν πάντα να αντιληφθούν τι σήμαιναν οι εικόνες που τους έστελνε στο μυαλό τους. Κανείς δεν είχε καταφέρει να σπάσει τον κώδικα και να μεταφράσει τα τηλεπαθητικά λεγόμενά του. Έτσι κανείς δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ την ιστορία του, ποιος ήταν, από που ήρθε και πως βρέθηκε εκεί που τον βρήκαν.
Μια μέρα, τον Αύγουστο του 1939, αφού είχαν εγκριθεί τα σχετικά κονδύλια, έφτασε στο ίδρυμα ένας επιστήμονας με εξειδίκευση στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και ακτινοβολίες. Το όνομά του ήταν Myatlev Lavrentiy Anatolievich και είχε σκοπό να ξεκινήσει κάποια πειράματα επάνω στον – κατά τα φαινόμενα – εξωγήινο Alexeyev, προκειμένου να μάθουν διάφορα και, κυρίως, να βρουν έναν τρόπο επικοινωνίας. Ο Alexeyev είχε πλήρη αντίληψη του τι επρόκειτο να κάνουν και δεν φαινόταν να συμφωνεί ιδιαίτερα. Στο πρόσωπό του φαινόταν έντονη η ανησυχία, κυρίως, γιατί δεν ήξερε τι επρόκειτο να του συμβεί.
Ο Anatolievich συνέδεσε τον εξωγήινο με διάφορα καλώδια και ηλεκτρόδια, εξωτερικά στο σώμα του πάνω από διάφορα ζωτικά όργανα και ένα πλέγμα στο κεφάλι προκειμένου να πάρουν διάφορες μετρήσεις από τις αντιδράσεις του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα το έκαναν αυτό. Εκείνο, όμως, που άλλαξε τελείως απρόσμενα τη συμπεριφορά του Υποκειμένου ήταν ένας ακατανόητος, γι’ αυτόν, παλμός που δέχτηκε και τον τάραξε, τον θύμωσε και τον εξόργισε με τρόπο που κανείς από τους επιστήμονες δεν περίμενε.
Ο Alexeyev πετάχτηκε επάνω σαν άγριο ζώο και με υπερφυσική δύναμη που κανείς ως τώρα δεν είχε καταμετρήσει, τίναξε τον Anatolievich στον τοίχο. Ήταν τόσο σφοδρή η εκτίναξη που ο τοίχος απέκτησε ένα τεράστιο βαθούλωμα και ρωγμές επεκτάθηκαν σε κάθε άκρη του. Ο Anatolievich έπεσε νεκρός με σχεδόν όλα του τα κόκκαλα σπασμένα, όπως διαπιστώθηκε αργότερα.
Ο εξωγήινος με μια κίνηση ξερίζωσε την πόρτα, βγήκε από το δωμάτιο και όποιον άνθρωπο έβρισκε μπροστά του τον σκότωνε με ένα δυνατό σπρώξιμο στους τοίχους. Συναγερμός ήχησε παντού και όλοι έτρεχαν να προλάβουν το κακό που τους είχε βρει, για να μη γίνει χειρότερο. Κάποια στιγμή βρήκε την έξοδο. Μόλις βγήκε στον καθαρό αέρα, τρία στρατιωτικά οχήματα που έτρεχαν με ταχύτητα στο μέρος του, φρενάρισαν απότομα σχεδόν μπροστά του, σηκώνοντας σκόνη από καμένα λάστιχα. Οι άντρες που επέβαιναν άρχισαν να τον πυροβολούν. Ο εξωγήινος Alexeyev δεν έπαθε τίποτα, αλλά αυτό τον εξόργισε ακόμα περισσότερο και με μια κίνηση σήκωσε το ένα όχημα με ιδιαίτερη ευκολία και το πέταξε πέντε μέτρα ψηλά στον αέρα και δεκαπέντε μακριά. Νεκροί όλοι οι στρατιώτες.
Στη συνέχεια, ο Alexeyev άρχισε να χρησιμοποιεί τα χέρια του και το σώμα του με ένα περίεργο τρόπο σαν για να κολυμπήσει, λίγο μετά έδωσε ένα σάλτο και ανυψώθηκε μισό μέτρο από το έδαφος, αιωρήθηκε. Ένας επιστήμονας που τον παρακολουθούσε έντρομος από ένα παράθυρο με κάγκελα κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε. Λόγω του ότι σώμα του Alexeyev είχε πυκνότητα πολύ κοντά σε εκείνη του αέρα, μπορούσε με κάποιο τρόπο να την μειώσει ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να μπορεί να επιπλέει όπως ένα ξύλο στην επιφάνεια νερού. Δεν αποκλείεται κιόλας να μπορούσε να ανεβάζει την θερμοκρασία του αέρα παντού μέσα του, ώστε να δημιουργεί άνωση, σαν αερόστατο. Κάπως έτσι το Υποκείμενο Alexeyev μπορούσε να πετάει και, μάλιστα, σα να κολυμπάει στον αέρα σε στυλ πεταλούδα, αλλά με ιδιαίτερη ευελιξία στη σπονδυλική στήλη, σαν ψάρι. Έπεσε, έτρεξε, ξαναδοκίμασε. Ανυψώθηκε λίγο περισσότερο, “κολύμπησε” στον αέρα για 5-6 μέτρα και έπεσε πάλι. Επειδή δεν το είχε ξανακάνει ποτέ από τότε που τον έπιασαν, δυσκολευόταν πολύ να πετάξει περισσότερο από δύο μέτρα ύψος και κουραζόταν πολύ εύκολα. Έτσι, κάθε φορά που πατούσε στο έδαφος προσπαθούσε ξανά και ξανά.
Πολύ γρήγορα είχε βγει από την εξωτερική περιμετρική περίφραξη του ιδρύματος και έτρεχε και πέταγε στο δάσος κάθε φορά και λίγο καλύτερα. Του έριχναν με πραγματικά πυρά, χειροβομβίδες, όλμους, μα τίποτα από όλα αυτά δεν τον σκότωνε, ούτε καν τον τραυμάτιζε. Μόνο τον αποσυντόνιζαν για λίγο μα επανερχόταν.
Το νέο της δραπέτευσης και των αποτελεσμάτων της είχε φτάσει αστραπιαία σε πολύ υψηλούς αξιωματούχους του στρατού. Τότε δόθηκε μια εντολή με την οποία ήλπιζαν ότι το Υποκείμενο θα καταστρεφόταν μια και καλή. Μέχρι να ετοιμαστούν πρακτικά αυτά τα ζητήματα, ο Alexeyev μπορούσε να πετάει με σχετική ευκολία πάνω από το δάσος και δεν κουραζόταν τόσο τακτικά ώστε να τρέχει και στο έδαφος.
Μετά από μερικές ώρες, ο Alexeyev πετούσε γύρω στα τριάντα μέτρα πάνω από τις ψηλότερες κορυφές των δέντρων και σε λιγότερα από 30 λεπτά θα έφτανε πάνω από μία πόλη που απλωνόταν μπροστά του, μετά το δάσος. Τότε είδε ένα αεροπλάνο να πλησιάζει. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα δεν πρόλαβε να νιώσει κάτι. Η άνωθεν εντολή ήταν να τον πλήξουν στον αέρα με μια βόμβα 50 τόνων TNT, γιατί πίστευαν ότι το σώμα του δεν θα μπορούσε να αντέξει τη δύναμη τέτοιας έκρηξης. Είχαν δίκιο. Ακόμα και μήνες μετά, κανείς δεν έδωσε λογαριασμό στους πολίτες για αυτή την έκρηξη κοντά στην πόλη τους ενώ μόνο φήμες που διαψεύστηκαν κυκλοφόρησαν για το όλο συμβάν.
*Συρραφή αστικών θρύλων, νεομυθολογικών στοιχείων και άλλων φημών, σε μία ενιαία ιστορία, γύρω από το μοναδικό αληθινό γεγονός, το λεγόμενο περιστατικό της Τουνκούσκα για το οποία, επιπλέον, χρησιμοποίησα κάποια στοιχεία από wikipedia.org.
diadrastika / Image by Dennis Larsen from Pixabay
