Οι Εκπληκτικές Φτερούγες του Λευτέρη
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα γραφικό μικρό χωριό, στους πρόποδες μιας μαγευτικής οροσειράς, ζούσε ο Λευτέρης, ένας νόστιμος και γερός άντρας που όμως οι δυσκολίες της ζωής του φυλάκιζαν το νου. Πόσο θα ήθελε να βγάλει δυο φτερούγες και να ξεφύγει από όλα.
Ο Λευτέρης διέθετε μια ακόρεστη δίψα για περιπέτεια και μια καρδιά που λαχταρούσε να εξερευνήσει το άγνωστο. Μέρα με τη μέρα, κοίταζε με λαχτάρα τον πανύψηλο βράχο που έβλεπε στο χωριό και αναρωτιόταν τι βρισκόταν πέρα από την άκρη του.
Ο Λευτέρης αποφάσισε
Ένα ηλιόλουστο πρωί, καθώς το χωριό ξύπνησε με τη συμφωνία του τραγουδιού των πουλιών, ο Λευτέρης αποφάσισε. Θα ήταν αυτός που θα ανακάλυπτε τα μυστικά που ήταν κρυμμένα στην άκρη του γκρεμού. Με αποφασιστικό πνεύμα, μάζεψε μια μικρή τσάντα γεμάτη προμήθειες και ξεκίνησε τη μεγάλη του περιπέτεια.
Καθώς ο Λευτέρης ανέβαινε το απότομο μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του γκρεμού, η καρδιά του έτρεχε με ανυπομονησία. Ο άνεμος ψιθύρισε αρχαίες ιστορίες, παρακινώντας τον να προχωρήσει. Τελικά, μετά από μια ζωή προσμονής, στάθηκε στον γκρεμό, με θέα την απέραντη έκταση του αγνώστου.
Πήδηξε από τον γκρεμό.
Εκείνη τη στιγμή, μια τρελή ιδέα πέρασε στο μυαλό του Λευτέρη. Θυμήθηκε ένα παραμύθι που είχε ακούσει στην παιδική του ηλικία – έναν μύθο ενός πουλιού που έδινε φτερά σε όσους τολμούσαν να πιστέψουν. Επίσης, θυμήθηκε τον Ίκαρο που με τη βοήθεια του Δαίδαλου κόλλησαν φτερά στα κορμιά τους και πέταξαν.
Χωρίς δισταγμό, ο Λευτέρης πήρε μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια του και πήδηξε από τον γκρεμό.
Έπεφτε ασταμάτητα. Έπαιρνε στροφές και τούμπες στον αέρα. Δεν μπορούσε να δει καθαρά. Τα πνευμόνια του είχαν γεμίσει ορεινό αέρα και η ανάσα του δεν έβγαινε. Ένιωθε τα ρούχα του και το σώμα του να ξεσκίζονται, την καρδιά του έτοιμη να σπάσει, να σταματήσει. Αντιλαμβανόταν πως ερχόταν το τέλος του.
Υπέροχες φτερούγες ξεδιπλώθηκαν
Ξαφνικά, αντί να συνεχίσει να πέφτει αβοήθητος και με φόρα προς το έδαφος, συνέβη μια θαυματουργή μεταμόρφωση. Στα χέρια του φύτρωσαν φτερά και ένα ζευγάρι υπέροχες φτερούγες ξεδιπλώθηκαν από την πλάτη. Το σώμα του, κάποτε δεμένο στη γη, ήταν τώρα ελεύθερο να πετάξει στα ύψη στους ουρανούς.
Ο Λευτέρης ξεφύσηξε έκπληκτος καθώς γλιστρούσε αβίαστα στον ουρανό. Ο κόσμος από κάτω του φαινόταν σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, με χωράφια με ζωηρά χρώματα και ποτάμια να διαπερνούν το τοπίο. Θαύμασε πώς ο κόσμος φαινόταν τόσο διαφορετικός από αυτή τη νέα προοπτική.
Καθώς τολμούσε περισσότερο στους αχαρτογράφητους ουρανούς, ο Λευτέρης αντιμετώπισε μια μυριάδα από θαυμαστά αξιοθέατα. Πέταξε μέσα από χνουδωτά σύννεφα που γαργαλούσαν τα φτερά του και τη μύτη του, προκαλώντας τον να γελάει με απόλυτη απόλαυση.
Έβλεπε κοπάδια πουλιών, όλα έκπληκτα από την ικανότητά του να πετάει στα ύψη δίπλα τους. Τον καλωσόρισαν στην εναέρια κοινότητά τους με ανοιχτά φτερά.
Διέσχισε βουνά και θάλασσες
Οι μέρες έλιωναν σε νύχτες και οι νύχτες σε μέρες καθώς ο Λευτέρης ταξίδευε σε ουρανούς που δεν είχαν δει ποτέ ανθρώπινα μάτια.
Διέσχισε βουνά ντυμένα στην ομίχλη, ξεπέρασε τα σμαραγδένια δάση που έσφυζαν από ζωή και ανέβηκε πάνω από λαμπερές θάλασσες που απλώνονταν ατελείωτα στον ορίζοντα. Κάθε στιγμή ήταν μια συναρπαστική συμφωνία χρωμάτων, ήχων και αισθήσεων.
Οι κάτοικοι του χωριού του Λευτέρη, που κάποτε είχαν αμφισβητήσει τα όνειρά του, σύντομα άκουσαν ιστορίες για έναν άνδρα που είχε πετάξει. Η είδηση εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά και σύντομα χωρικοί από πολύ μακριά συνέρρευσαν στην άκρη του γκρεμού, ελπίζοντας να πάρουν μια γεύση από αυτό το εκπληκτικό θέαμα.
Οι φτερούγες του Λευτέρη
Οι φτερούγες του Λευτέρη έγιναν σημείο έμπνευσης για όσους είχαν ξεχάσει τη μαγεία των ονείρων. Από εκείνη τη μέρα και μετά, το χωριό στους πρόποδες του βουνού γέμισε από κόσμο που τόλμησε να πιστέψει στο αδύνατο. Θα κοιτούσαν τον γκρεμό με ανανεωμένη ελπίδα, γνωρίζοντας ότι υπήρχε ένας κόσμος πέρα από τον δικό τους που περίμενε να εξερευνηθεί.
Όσο για τον Λευτέρη, συνέχισε τις περιπέτειές του στα ύψη, για πάντα ευγνώμων για το δώρο που του είχαν κάνει τα φτερά του. Ανακάλυψε ότι η αληθινή ομορφιά της πτήσης δεν ήταν μόνο στην ικανότητα να διασχίζει τους ουρανούς, αλλά στην ελευθερία που του έδινε να εξερευνήσει τα απεριόριστα βάθη της δικής του φαντασίας.
Διαβάστε επίσης: Αναζητώντας το Νόημα της Ζωής
Ο Νίκος Καζαντζάκης
Και έτσι, με τεντωμένα τα φτερά, ο Λευτέρης έγινε ένας ζωντανός θρύλος – σύμβολο της δύναμης των ονείρων και των εξαιρετικών δυνατοτήτων που βρίσκονται λίγο πιο πέρα από την άκρη του γκρεμού όπου τελείωναν οι δυσκολίες.
Όπως είχε και ο Νίκος Καζαντζάκης “σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει.”
diadrastika / Image by Sergey Nivens from depositphotos.com
