Ανέκδοτο: Παίρνει ένας τηλέφωνο τον φίλο του να τον φιλοξενήσει επειγόντως το βράδυ
– Έλα ρε φίλε, καλημέρα. Έρχομαι εκτάκτως στην Αθήνα για μία δουλειά. Έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Θα φτάσω εκεί αργά το βράδυ, μπορείς, σε παρακαλώ, να με φιλοξενήσεις για μία βραδιά;
– Φυσικά και μπορώ. Μην το συζητάς!
– Σε ευχαριστώ πολύ. Οπότε τα λέμε το βράδυ.
Το αεροπλάνο έφτασε αργά το βράδυ και ο ίδιος πιο αργά στο σπίτι του φίλου του. Θα κόντευε και 2 τα ξημερώματα. Χτυπάει όσο μπορούσε πιο διακριτικά το κουδούνι και ο φίλος του, του ανοίγει σχεδόν αμέσως. Ανεβαίνει επάνω στο διαμέρισμα, στις μύτες.
– Έλα πέρασε.
– Να είσαι καλά.
– Θα τα λέγαμε, να μου πεις τι συνέβη, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος.
– Ναι, βέβαια. Θα την πέσω για ύπνο και τα λέμε αύριο το πρωί.
– Που θες να κοιμηθείς; Να σε βάλω στο δωμάτιο με το μωρό;
“Ποιο μωρό;” αναρωτήθηκε ο φίλος του. “Πότε παντρεύτηκε, πότε έκανε παιδί;” Αλλά, δεν ήταν ώρα για τέτοιες κουβέντες. Θα τα έλεγαν το πρωί.
– Όχι, ρε φίλε. Να μην ανησυχήσω το μωρό. Θα κοιμηθώ εδώ στο σαλόνι.
– Είσαι σίγουρος;
– Ναι, δεν το συζητάμε.
– Ωραία θα σου στρώσω εδώ.
Όλα καλά, έπεσαν για ύπνο. Το πρωί σηκώθηκε ο φίλος μας – λίγο πιασμένος. Ήταν νωρίς, αλλά ήταν μία ευκαιρία να φτιάξει ένα πρωινό να ευχαριστήσει το φίλο του για την φιλοξενία. Πήγε στην κουζίνα να φτιάξει ένα καφέ αρχικά και – τι να δει!
Μια ψήλη ξανθιά, με σώμα κλεψύδρας, τέλειες αναλογίες, χωρίς να φοράει τίποτα, εκτός από ένα στρινγκ, η οποία ετοιμαζόταν να βάλει αυγά στο τηγάνι.
– Κα… καλημέρα…
Εκείνη γυρίζει με άνεση κι εκείνος ζαλίστηκε από την θέα του κορμιού της, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να κρύψει τίποτα από “εκείνα” που του πρόσφερε τόσο ελεύθερα να κοιτάζει σαν ηλίθιος.
– Καλημέρα, του αποκρίθηκε. Σε είδα το πρωί που κοιμόσουν στον καναπέ, είπε και του χαμογέλασε. Πλάκα είχες!
– Συ…Συγγνώμη ποια είσαι;
– Εγώ είμαι το μωρό, εσύ ποιος είσαι;
– Εγώ είμαι ο βλάκας που ήρθε χθες
diadrastika / Image by Binkski from depositphotos.com
