Το Φωτεινό Αντικείμενο στην Κοζάνη
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
Μια φορά κι έναν καιρό, στη μαγευτική πόλη της Κοζάνης, ένα ιδιότυπο φαινόμενο είχε τραβήξει την προσοχή των κατοίκων της. Ένα φωτεινό αντικείμενο, που λαμπύριζε με μια απόκοσμη λάμψη, εμφανιζόταν κάθε νύχτα χωρίς φεγγάρι μετά τα μεσάνυχτα. Χόρευε αιωρούμενο, πέντε έως δέκα μέτρα από το έδαφος. Σύντομο, έγινε αντικείμενο θαυμασμού αλλά και ίντριγκας για τους κατοίκους της πόλης.
Μεταξύ των περίεργων θεατών ήταν μια νεαρή γυναίκα που ονομαζόταν Λυδία. Είχε πάντα μια ακόρεστη δίψα για γνώση και ένα ακλόνητο πάθος για να ξετυλίγει μυστήρια. Η θέα του αινιγματικού αντικειμένου άναψε μια σπίθα μέσα της, αναγκάζοντάς την να εμβαθύνει στα μυστικά του.
Η Λυδία αφοσιώθηκε στη μελέτη του φαινομένου. Πέρασε αμέτρητες νύχτες παρατηρώντας το φωτεινό αντικείμενο, τεκμηριώνοντας σχολαστικά τη συμπεριφορά και τα μοτίβα του. Όμως, παρά τις προσπάθειές της, οι απαντήσεις παρέμειναν άπιαστες, αφήνοντάς της περισσότερες ερωτήσεις από πριν.
Μια αίσθηση ανησυχίας
Μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, μετά τα μεσάνυχτα, η Λυδία αποφάσισε να τολμήσει να βρεθεί πιο κοντά στο αντικείμενο. Μπήκε στο σκοτάδι, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά από ενθουσιασμό και τρόμο. Καθώς το πλησίαζε, μια αίσθηση ανησυχίας την κυρίευσε, αλλά η αποφασιστικότητά της την ώθησε μπροστά να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει το μυστικό.
Διαβάστε επίσης: Το Απόκρυφο Μυστικό μιας Σφίγγας
Ξαφνικά, μια ριπή ανέμου ψιθύρισε μέσα από τα δέντρα, κουβαλώντας μαζί της μια φωνή γεμάτη μανία. Ήταν η φωνή του αρχαίου πνεύματος του θυμού. Ξαφνιασμένη, η Λυδία πάγωσε, αβέβαιη τι να κάνει. Αλλά αντί να υποχωρήσει, βρέθηκε παρασυρμένη περισσότερο στο μυστήριο, με τη φωνή να της γνέφει να πλησιάσει ακόμα πιο κοντά να αποκαλύψει την αλήθεια.
Με οδηγό την οργή της φωνής, η Λυδία ανακάλυψε έναν αρχαίο μύθο που πέρασε από γενεές. Μιλούσε για μια ξεχασμένη θεότητα, εξορισμένη πριν από αιώνες για τη φλογερή της μανία. Ο μύθος έλεγε ότι αυτή η θεότητα είχε αφήσει πίσω της ένα φωτεινό αντικείμενο ως ένδειξη της παρουσίας της, ένα φάρο της πιθανής επιστροφής της.
Η περιέργεια της Λυδίας τώρα αυξήθηκε κατακόρυφα. Ξεκίνησε, λοιπόν, μια αναζήτηση για να αποκαλύψει την αληθινή ταυτότητα της θεότητας. Συμβουλεύτηκε αρχαία κείμενα, προσπαθούσε να αποκρυπτογραφεί σύμβολα και αναζήτησε τη ερμηνεία των σοφών. Σε κάθε βήμα ένιωθε την παρουσία μιας οργής να την καθοδηγεί, να την προτρέπει να ξεθάψει την ιστορία της θεότητας.
Σε έναν κρυμμένο θάλαμο
Τελικά, μετά από ακούραστη έρευνα, η Λυδία βρέθηκε πάνω σε έναν κρυμμένο θάλαμο κάτω από τα αρχαία ερείπια της πόλης. Η αίθουσα αποκάλυψε μια τοιχογραφία που απεικόνιζε την τραγική ιστορία της θεότητας. Μιλούσε για ανεκπλήρωτη αγάπη, προδοσία και μια απελπισμένη πράξη εκδίκησης που την οδήγησε στην εξορία.
Με νέα σαφήνεια, η Λυδία συνειδητοποίησε ότι το φωτεινό αντικείμενο δεν ήταν προάγγελος καταστροφής ούτε εχθρός των ανθρώπων αλλά κραυγή λύτρωσης. Κατάλαβε ότι η οργή, αν και οδηγούμενη από θυμό, λαχταρούσε για συγχώρεση και μια ευκαιρία να επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος.
Διαβάστε επίσης: Ο Κυριότερος Εχθρός του Ανθρώπου
Οπλισμένη με αυτή τη γνώση, η Λυδία επέστρεψε στο φωτεινό αντικείμενο. Άπλωσε το τρεμάμενο χέρι της και ψιθύρισε λόγια συμπόνιας και κατανόησης. Το αντικείμενο έλαβε μια διαφορετική λάμψη που μεταμορφώθηκε σε ένα ζεστό, καταπραϋντικό φως.
Το φωτεινό αντικείμενο άνοιξε μια πύλη
Εκείνη τη στιγμή, η οργή της φωνής είχε μαλακώσει και αγκαλιάσει μια αίσθηση γαλήνης. Ευχαρίστησε τη Λυδία για την ακλόνητη αποφασιστικότητά της και άνοιξε μια Πύλη. Ξαφνικά, μεταφέρθηκαν τόσο η Λυδία όσο και το φωτεινό αντικείμενο σε ένα βασίλειο όπου η συγχώρεση και η λύτρωση άκμαζαν.
Ήταν ένας κόσμος που έμοιαζε με τον δικό της, αλλά ήταν τελείως διαφορετικός στις λεπτομέρειες. Σαν καθρέφτης, σαν ολόγραμμα, σαν εκεί τα πράγματα να είναι πιο πραγματικά και αληθινά από την πραγματικότητα που η Λυδία ζούσε από τότε που γεννήθηκε.
Διαβάστε επίσης: Ο Καθρέφτης που Αντανακλά τα Αόρατα Όνειρα
Από εκείνη την ημέρα και μετά, το φωτεινό αντικείμενο χάθηκε. Και η Λυδία, αλλαγμένη για πάντα από τη συνάντησή της με την οργισμένη φωνή, συνέχισε το ταξίδι της ξετυλίγοντας μυστήρια.
Η Πύλη άνοιξε πάλι και η Λυδία βρέθηκε στον κόσμο που ζούσε χρόνια τώρα. Μόνο που τώρα της φαίνονταν όλα πολύ ψεύτικα. Αν και οι αισθήσεις της είχαν αναπτυχθεί στο έπακρον, δεν είχε κανένα ερέθισμα ότι αυτές λειτουργούσαν όταν πέρασε την Πύλη.
Δεν είχε πια καμία απόδειξη ότι τα έζησε όλα αυτά. Το μόνο που της είχε μείνει ήταν να διαδίδει το μήνυμα της αρχαίας θεότητας – όπως το ερμήνευσε η ίδια – δηλαδή, οι άνθρωποι να αναζητήσουν τη δύναμη της συμπόνιας, της ενσυναίσθησης και της ικανότητας να επουλώνουν ακόμα και τις πιο βαθιές πληγές τους.
*Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από την Προσγείωση ΑΤΙΑ που Αναστάτωσε την Κοζάνη το 1938.
diadrastika / Image by Simone Holland from Pixabay
