Με βάση τον Πλάτωνα, πριν από 10.000 χρόνια υπήρχε ένα μεγάλο νησί το οποίο στη σύγχρονη εποχή μας, πολλοί ερευνητές υπολογίζουν τον μυθικό τόπο κάπου στη μέση του Ατλαντικού. Λέγεται πως ήταν μια τεράστια έκταση γης, πλούσια σε ορυκτά, όπου το κέντρο της περιβαλλόταν από κύκλους νερού, παλάτια, ναούς και ιερό για τον Ποσειδώνα, με κήπους. Όμως, ένας πόλεμος τα κατέστρεψε όλα αυτά. Δεν έμεινε τίποτα. Σύμφωνα, όμως, με ένα θρύλο, σώθηκε μόνο ένα δαχτυλίδι, που έμεινε γνωστό ως «Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας». (Διαβάστε επίσης: Ποιοί και πως κατέστρεψαν την Ατλαντίδα [σύνθεση μύθων])
Σύμφωνα με ένα θρύλο, ένας ιερέας από την Ατλαντίδα επέζησε και διέφυγε στην Αίγυπτο. Σε ένα από τα ροζιασμένα του δάχτυλα φορούσε το λεγόμενο «Δακτυλίδι του Λούξορ» ή «Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας». Δεν είναι γνωστό το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο, αλλά φαίνεται ότι υπήρξαν κάποια αντίγραφα. Ένα από αυτά που ήταν φτιαγμένο από πηλό του Ασουάν βρέθηκε σε ένα αιγυπτιακό τάφο, το 1860. Μπορείτε να δείτε μερικές ρεπλίκες κάνοντας κλικ εδώ.
Άλλοι, δεν πιστεύουν αυτή την ιστορία και θεωρούν ότι, αν και φαινόταν διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλα στυλ, το «Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας» ήταν ενδεικτικό της αιγυπτιακής κουλτούρας. Η σχεδίασή του ακολουθεί συγκεκριμένα μέτρα και σχέδια. Αποτελείται από δύο ισοσκελή τρίγωνα, 3 μακριές γραμμές και 6 κοντές γραμμές, 2 τρύπες και μια ευθεία αυλάκωση που τα ενώνει. Ο σχεδιασμός ακολουθεί μια συγκεκριμένη μέτρηση που βασίζεται στις αναλογίες της Ιερής Γεωμετρίας. Έγινε διάσημο επειδή λέγεται ότι βοηθά κυρίως σε τρεις τομείς: Προστασία, Θεραπεία (εξισορρόπηση ενέργειας) και Διαίσθηση.
«Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας» και μυστικιστικές ικανότητες
Σύμφωνα με τον André de Belizal, ειδικό στην ραδιαισθησία, το 1922, το «Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας» δόθηκε στον Howard Carter ως φυλαχτό που θα τον προστάτευε από την «κατάρα της μούμιας του Τουταγχαμών», από την οποία και επέζησε. Όταν αργότερα πέθανε ο Χάουαρντ, το δαχτυλίδι έπεσε στα χέρια του Αντρέ, για να διερευνηθεί περαιτέρω για τις μυστικιστικές ικανότητές του, στη δεκαετία του ’70.
Ο De Belizal ήταν ασκούμενος της ραβδοσκοπίας – στη μελέτη των δονητικών πεδίων μέσα στο ανθρώπινο σώμα – που του επέτρεψε την πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με τα κινούμενα ή άψυχα αντικείμενα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο De Belizal πραγματοποίησε δοκιμές κραδασμών στο δαχτυλίδι χρησιμοποιώντας ειδικά βαθμονομημένα όργανα για να αποκωδικοποιήσει την συντονισμένη ενέργεια. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα γεωμετρικά σχήματα δημιούργησαν ένα πεδίο ισχύος της ενέργειας που συνίστατο σε μικροσκοπικές δονήσεις. Την ενέργεια αυτή ονόμασε “Κύματα του Λούξορ” και την θεώρησε ως προστατευτική ασπίδα για όποιον το φορούσε. Επίσης, υποτίθεται ότι αύξησε τις διαισθητικές δυνάμεις και βοήθησε στην ανάπτυξη τηλεπαθητικών και ψυχικών ικανοτήτων. Με απλά λόγια, το δαχτυλίδι ή τα σχέδια που το κοσμούν, δημιουργεί μια ζώνη προστασίας από κάθε φυσική ή ενεργειακή βλάβη. Παρέχει επίσης θεραπευτική δύναμη και ξυπνάει τη διαίσθηση μας και ανοίγει νέους ορίζοντες για νέες γνώσεις, σύμφωνα με περιγραφές από το βιβλίο του R. de Lafforest: “Ces maisons qui tuent“.
Το «Δαχτυλίδι της Ατλαντίδας» μπορεί εύκολα να το αναζητήσει οποιοσδήποτε στο διαδίκτυο όπου πωλείται ως talisman (φυλαχτό), αλλά και σε κοσμηματοπωλεία, συνήθως τουριστικά. Ωστόσο, είναι πολλοί, κυρίως επιστήμονες, που αμφισβητούν τις ιδιότητες που υποτίθεται ότι προσφέρει, περί προστασίας, διαίσθησης, θεραπείας ή όποιου άλλου είδους. Παράλληλα, ελάχιστα είναι γνωστά, για τον τρόπο που βρέθηκε στα χέρια του Howard Carter, ενώ δεν είναι λίγοι που αμφισβητούν και αυτή την ιστορία. (Διαβάστε επίσης: Όσα φανέρωσαν οι Αιγύπτιοι Ιερείς στον Σόλωνα για την Ελλάδα και την Ατλαντίδα)
diadrastika / Image by Stefan Keller from Pixabay
