Πινακίδα του Δισπηλιού. Η αρχαιότερη γραφή στον κόσμο, από τα χρόνια της Ατλαντίδας
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
1932: Ανακαλύφθηκε τυχαία ο λιμναίος οικισμός στο Δισπηλιό της Καστοριάς, από τον καθηγητή Αντώνιο Κεραμόπουλο. 1993: Στις ανασκαφές που διεύθυνε ο αρχαιολόγος και καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Γιώργος Χουρμουζιάδης, ήδη από τον δεύτερο χρόνο συστηματικών εργασιών βρέθηκε στον βυθό ένα κομμάτι ξύλου που έγινε γνωστό ως η Πινακίδα του Δισπηλιού.
Μπορείτε να μπείτε στη θέση του ανθρώπου που το έπιασε στα χέρια του, για πρώτη φορά, μέσα στο νερό, στο βυθό, μόλις διέκρινε κάποια σχέδια επάνω του; Καθάρισε πρόχειρα την επιφάνεια από τις λάσπες για να διαπιστώσει πραγματικά ότι υπήρχαν εκεί κάτι σαν σχήματα. Άραγε, θα μπορούσαν να είναι συνειδητά χαραγμένα από κάποιον κάτοικο της λίμνης που χρονολογείται ανάμεσα στο 5600 π.Χ. και 4000 π.Χ.; “Ίσως”, να σκέφτηκε. Αν ήταν έτσι, αυτό θα σήμαινε πάρα πολλά. Αλλά δεν ήταν αυτή η δουλειά του, να εικάσει. Φώναξε αμέσως αμέσως τον υπεύθυνο ανασκαφών.
Τα ανάγλυφα σήματα στο κομμάτι ξύλου, κίνησαν αμέσως το ενδιαφέρον όλης της ανασκαφικής ομάδας, όταν το έμαθε, αλλά πάνω από όλους του κ. Χουρμουζιάδη. Σε συνέντευξή του στη Χαρά Κιοσσέ, στο Βήμα, 1/8/1999, υποστήριξε ότι αποτελούν «μια προσπάθεια επικοινωνίας του νεολιθικού ανθρώπου που ελπίζουμε κάποτε να ερμηνεύσουμε». Σύμφωνα με την ίδια συνέντευξη, η χρονολόγηση του ευρήματος που έμεινε γνωστό ως Πινακίδα του Δισπηλιού, έγινε με τη μέθοδο του Άνθρακα 14 και έδειξε ότι η ηλικία του, πρέπει να είναι γύρω στο 5260 π.Χ. Και, από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Aπό τα χρόνια της Ατλαντίδας
Ο δαιμόνιος και διεθνούς φήμης Έλληνας δημοσιογράφος αρχαιολογικών ευρημάτων, Yanni Tripallis, έψαξε και βρήκε τον άνθρωπο της ανασκαφής που πρώτος έπιασε στα χέρια του την Πινακίδα του Δισπηλιού και, αφού συμφώνησε μαζί του, τον έφερε σε επαφή με την Eftichia Ronda μία γυναίκα της Σύγχρονης Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, η οποία ήταν υπνωτίστρια και μέντιουμ. Μπορούσε να διαβάζει πράγματα, αντικείμενα και να διηγείται την ιστορία τους με σχεδόν κάθε λεπτομέρεια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο δημοσιογράφος αξιοποιούσε την καλοσύνη της, ούτε ήταν η πρώτη φορά που ό,τι έλεγε/μάντευε η γυναίκα ήταν αξιόπιστο, σχεδόν κατά 100%, αφού πάντα την επιβεβαίωναν οι σταδιακές ανακαλύψεις γύρω από ένα αντικείμενο το οποίο ακουμπούσε. Τι κατάφερνε με αυτό ο δημοσιογράφος; Έγραφε και δημοσίευε πριν από οποιονδήποτε μία αρχαιολογική είδηση για την οποία, ακόμα καλά-καλά, δεν είχε γίνει επίσημη έκθεση. Όλοι οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι έρχονταν δεύτεροι και τρίτοι, με μεγάλη διαφορά, οπότε ο ίδιος κέρδιζε πάντα την μεγαλύτερη αμοιβή από τον εκδότη, αφού είχε πρώτος την καλύτερη και πιο εμπεριστατωμένη είδηση. Ποτέ δεν τον απογοήτευσε αυτή η μέθοδος με την κυρία Eftichia.
Όταν η κυρία Ronda άγγιξε τον άντρα που έπιασε στα χέρια του την Πινακίδα του Δισπηλιού, μέσα από την θολούρα του νερού διέκρινε πολύ καλά το ξύλο και την επιφάνεια του. Τα ανάγλυφα σε αυτήν ήταν ξεκάθαρα. Μάλιστα, μέσω αυτόματης γραφής (ή με άλλο τρόπο που δεν ενδιέφερε τον δημοσιογράφο να μάθει) η γυναίκα σχεδίασε ολοκάθαρα τα σήματα σε χαρτί και του τα έδωσε.
“Τα σχέδια είναι σαν γράμματα”, είπε. “Μπορεί και να ξεπερνούν το 10.000 π.Χ. Είναι κάτι σαν πρώιμη αλφάβητος, πολύ πριν από την Γραμμική Α και Β. Προσδιόρισα την ηλικία που γράφτηκε. Είναι γύρω στο 5368 π.Χ. Ο άνθρωπος που τα σκάλισε γνώριζε πολύ καλά τι έγραφε. Αυτό το τμήμα αποτελεί απόσπασμα από μία μεγαλύτερη πινακίδα. Τα υπόλοιπα κομμάτια βρίσκονται μέσα στη λίμνη. Πρέπει να ψάξετε καλύτερα για να τα βρείτε. Αυτό που γράφει αφορά έναν ήρωα και μια στρατιά ανθρώπων που έπεσε από τον ουρανό η οποία ήρθε από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Δεν μπορώ να δω άλλα. Το ξύλο διαβρώνεται. Η επιγραφή καταστράφηκε.”
Όταν η κυρία Eftichia Ronda συνήλθε από την υπερβατική επικοινωνία της, ο δημοσιογράφος την ευχαρίστησε, της έδωσε την αμοιβή της, την οποία εκείνη κατέθεσε σε ίδρυμα για παιδιά, όπως έκανε πάντα. Εκείνος έγραψε το άρθρο με έναν τρόπο που θα ενδιέφερε ακόμα και τον πιο αδιάφορο, βάζοντας όλα αυτά που ανέφερε η κυρία Ronda, πιστεύοντας ότι πολύ σύντομα όλα αυτά θα ανακαλυφθούν, όπως γινόταν πάντα εξάλλου. Έδωσε έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό τίτλο “Πινακίδα του Δισπηλιού: Η αρχαιότερη γραφή στον κόσμο, από τα χρόνια της Ατλαντίδας” και το έδωσε στον αρχισυντάκτη. Εκείνος, τον κοίταξε περίεργα – ήταν η πρώτη φορά που το έκανε – και έδωσε το μεγάλο κείμενο στον εκδότη, ο οποίος αφού το διάβασε, κάλεσε τον φημισμένο δημοσιογράφο στο γραφείο του.
“Είσαι σίγουρος για όλα αυτά που γράφεις μέσα εδώ;” τον ρώτησε δύσπιστα. “Φυσικά και είμαι. Όπως πάντα είμαι.” αποκρίθηκε ο δημοσιογράφος. Ο εκδότης έσκυψε μπροστά στο γραφείο του και άρχισε να του λέει:
“Ξέρεις ότι η Πινακίδα του Δισπηλιού, όπως την λες, δεν είναι καν πινακίδα; Είναι εντελώς καταχρηστικός ο όρος αυτός και προϊδεάζει τον κόσμο, τον αναγνώστη ότι κάποιο αντικείμενο έχει επάνω του γράμματα, έστω ιδεογράμματα ή ιερογλυφικά. Έχεις δει την φωτογραφία; Αυτή η επιφάνεια δεν μοιάζει να είναι προορισμένη για γραφή. Είναι απλά ένα κομμάτι ξύλο που έχει πάνω του κάποια σκαλίσματα. Θα έλεγα ορνιθοσκαλίσματα, αλλά δεν μου το επιτρέπει η θέση μου. Πως λες ότι είναι γραφή και μάλιστα η αρχαιότερη του κόσμου που μπορεί να φτάνει στα χρόνια της Ατλαντίδας; Που το στηρίζεις όλο αυτό; (Διαβάστε επίσης: Αρχαίος Πολιτισμός προηγμένος από την Ατλαντίδα και την Ελλάδα) Η Ατλαντίδα είναι μύθος και η χρονολόγηση με C14 για το εύρημα δεν έδειξε ούτε καν 5.500 π.Χ. Κι εσύ, έχεις ξεφύγει άλλες πέντε χιλιετίες επιπλέον – αν υποθέσουμε, φυσικά, ότι η μυθική Ατλαντίδα ήταν κάποτε πραγματικότητα. Πως ξέρεις ότι αυτά που έχει επάνω της χαραγμένα είναι κάποιο είδος γραφής και ότι δεν είναι σκαλίσματα που έγιναν τυχαία από χτυπήματα και ξυσίματα σε βράχια, όπως παρασυρόταν στο βυθό; Ξέρεις τι έχει βιώσει αυτό το κομμάτι ξύλου, στον βυθό της λίμνης 7.500 χρόνια, τώρα;
Αυτά τα γράμματα που σχεδίασες στο χαρτί, δεν αναφέρεις που τα βρήκες επάνω στην Πινακίδα του Δισπηλιού. Και, έστω ότι αυτά τα γρατζουνίσματα δεν έγιναν τυχαία. Έστω ότι πρόκειται για εντελώς συνειδητή προσπάθεια χάραξης ενός περιεχομένου που αφορά ένας είδος επικοινωνίας – ας το πούμε γραφή. Σε τι χρειαζόντουσαν τη γραφή μερικοί ψαράδες πριν από 7500 χρόνια, οι οποίοι ζούσαν σε έναν λιμναίο οικισμό, χωρίς κάποιο κέντρο εξουσίας που θα είχε ανάγκη τήρησης αρχείων; Και, μάλιστα, αντί να γράφουν για τις ψαριές τους, αναφέρονται σε αλεξιπτωτιστές που ήρθαν από μία άλλη ήπειρο; Πως τα σκέφτηκες όλα αυτά; Πως προέκυψαν;
Πως μπορείς να συνδέεις αυτά τα σήματα με την αποτύπωση της ελληνικής γλώσσας, τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε – έλεος – αν πρόκειται για γραφή; Αλλά κι αν είναι, δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμα. Πόσο μάλλον να είναι ελληνική; Και γιατί να είναι; Επειδή βρέθηκε στην Καστοριά; Η πρώτη γενικά αποδεκτή καταγεγραμμένη γραφή είναι η σφηνοειδής γραφή της 3ης χιλιετίας π.Χ., των Σουμέριων. Αυτό δεν μπορεί να καταρριφθεί με ένα άρθρο σαν κι αυτό που έχεις γράψει. Ούτε μπορεί να καταρρίψει το φοινικικό αλφάβητο ή την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Με ποια στοιχεία; Και ξεχνάς το σημαντικότερο από όλα:
Η πινακίδα του Δισπηλιού είναι ένα κομμάτι ξύλο που επιβίωσε στο βυθό για 7.500 χρόνια. Διατηρήθηκε τόσες χιλιάδες χρόνια, επειδή ήταν χωμένο μέσα στη λάσπη της λίμνης, υπό αναερόβιες συνθήκες. Όταν ήρθε στην επιφάνεια, έξω από το νερό, το οξυγόνο που ρούφηξε άπληστα του δημιούργησε φθορές. Πολλές φθορές. Σχεδόν εξαερώθηκε και δεν ξέρω κατά πόσο θα συνεχίσει να υπάρχει σε συνθήκες συντήρησης, όπου βρίσκεται. Πόσο μάλλον να επιζήσουν τα σήματα, ώστε να μπορέσουν να μελετηθούν πρακτικά και όχι από μία φωτογραφία. Ουσιαστικά, αγαπητέ μου φίλε, δεν έχεις τίποτα. Ούτε έχει ανευρεθεί κάποιο άλλο ξύλο με παρόμοια σκαλίσματα που μαζί με την Πινακίδα του Δισπηλιού, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου κειμένου.”
Ο δημοσιογράφος Yanni Tripallis ειλικρινά έμεινε άφωνος με την χειμαρώδη κατσάδα που άκουσε από τον χρόνια φίλο του εκδότη. Αλλά δεν απογοητεύτηκε. Είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην κυρία Eftichia Ronda. Ποτέ δεν τον είχε απογοητεύσει. Πήγε, λοιπόν, το άρθρο του σε άλλον εκδότη που ενθουσιασμένος από την τεράστια φήμη του Yanni Tripallis, τελικά δημοσίευσε το μακροσκελές κείμενο. Το αποτέλεσμα; Δεν επαληθεύτηκε ποτέ τίποτα από όσα έγραψε. Ο εκδότης δυσφημίστηκε και ο δημοσιογράφος δεν μπόρεσε ποτέ να βρει πουθενά δουλειά στο επάγγελμά του, ούτε καν σε φτηνή φυλλάδα. Στη συνέχεια άνοιξε καντίνα με βρώμικα για να μπορέσει να ζήσει. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η διεθνής ακαδημία ακόμα περιμένει την ολοκλήρωση των εργασιών συντήρησης για την Πινακίδα του Δισπηλιού.
*Για τα παραπάνω αξιοποιήθηκαν στοιχεία από sarantakos, sarantakos.files και en.wikipedia.org. Ωστόσο, ολόκληρη η ιστορία με υποκεφαλίδα Aπό τα χρόνια της Ατλαντίδας, καθώς και τα ονόματα σε αυτήν, είναι φανταστικά, προϊόν μυθοπλασίας και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε ανταποκρίνονται σε αυτήν. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρή σύμπτωση.
diadrastika
