Έχω δει ανθρώπους στον Άρη να περπατούν
Γράφει ο Σπύρος Μακρής
περιεχόμενο φαντασίας, με στοιχεία δημιουργικής γραφής
Στον Άρη έχουν φωτογραφηθεί άπειρα τοπία από διάφορα ρομποτικά μηχανήματα που κατά καιρούς έχουν σταλεί στην επιφάνεια του. Σε πολλές φωτογραφίες έχουν εντοπιστεί διάφορα που μοιάζουν παράξενα και παράδοξα να υπάρχουν σε έναν ακατοίκητο πλανήτη. Άραγε, είναι όλα παρειδωλίες ή παιχνιδίσματα τους φωτός και της σκιάς που, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη προσδοκία ότι δεν είμαστε μόνοι στο Σύμπαν, μας κάνουν να βλέπουμε, ή ίσως, να φανταζόμαστε ότι νομίζουμε πως βλέπουμε κάτι που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται; Ο Διοσπολίτης προσπάθησε να λύση αυτή του την προσωπική απορία.
Ο Διοσπολίτης είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι επικοινωνεί με το υπερβατικό και, κάποιες φορές, με την Ολύμπια Ήρα, μέσω ενός ανάγλυφου σταλαγμίτη που του θύμιζε την θεά, στο Σπήλαιο Ολύμπων στη Χίο. Πρόσφατα είχε διαβάσει ένα άρθρο για το Remote Viewing (Διαβάστε σχετικά: Ο Στρατηγός Stubblebine Αποκαλύπτει Τι Υπάρχει στον Πλανήτη Άρη), δηλαδή την «απομακρυσμένη προβολή» που σημαίνει την ικανότητα ενός ανθρώπου να μπορεί να περιγράψει μια απομακρυσμένη γεωγραφική θέση ακόμη και μέχρι αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη φυσική θέση την οποία βρίσκεται. Δηλαδή, πολύ απλά, να βρίσκεσαι στη Γη και να επισκέπτεσαι νοητικά τα αξιοθέατα του Άρη, σα να είσαι εκεί ο ίδιος.
Αυτή ήταν η νέα του φιλοδοξία, μία εντελώς καινούργια δραστηριότητα που ήθελε να πετύχει. Πρώτα εξασκήθηκε «πηγαίνοντας» μέσα από το σπίτι του στην πλατεία της γειτονιάς του και ύστερα στο κοντινότερο άλσος της περιοχής που έμενε, χωρίς να συναντήσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Στη συνέχεια έβαλε «στόχο» τον Άρη. Και, μάλιστα για να το πετύχει απόλυτα, πήρε συγκεκριμένες συντεταγμένες από μια επίσημη φωτογραφία της NASA όπως την είχε τραβήξει το Opportunity. Ο ίδιος πίστευε ότι, σε ένα βράχο της εικόνας, διέκρινε μια πόρτα κι ένα παράθυρο. (Διαβάστε σχετικά: Βράχος στον Πλανήτη Άρη μοιάζει να έχει Πόρτα και Παράθυρο). Αν αυτό που νόμιζε ότι έβλεπε ήταν αλήθεια, τότε ίσως να είχαν δημιουργηθεί από κάποιον αρχαίο πολιτισμό που κάποτε, ίσως, ζούσε στον Άρη. Ίσως να ήταν άνθρωποι και μπορεί να ήταν οι τελευταίοι επιζώντες, πριν εκλείψει η ζωή, εκεί. Αυτό θα πήγαινε να δει.
Κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του. Έκλεισε τα μάτια, συγκεντρώθηκε και… Το «ταξίδι» του ήταν αστραπιαίο. Σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο βρισκόταν εκεί που είχε ζητήσει νοητικά να βρεθεί. Έβλεπε ένα έρημο τοπίο σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Χώμα και βράχια, βουνά και πεδιάδες. Ένας άνυδρος τόπος. Στον ορίζοντα αλλά και από πάνω του έβλεπε ένα γαλανό ουρανό και μερικά σύννεφα, όπως περίπου τους είχε φωτογραφήσει στην πραγματικότητα το Spirit Mars Exploration Rover (Διαβάστε σχετικά: Πως είναι στην πραγματικότητα ο Πλανήτης Άρης μέσα από αυθεντικές φωτογραφίες της NASA).
Ωστόσο δεν ένιωθε αν υπήρχε κάποιο απαλό αεράκι, αν έκανε ζέστη ή κρύο, ούτε ξεχώριζε κάποια μυρωδιά ή κάποιον ήχο. Εκτός από την όραση δεν ένιωθε κανένα ανθρώπινο αισθητήριο όργανο να λειτουργεί. Για μια στιγμή νόμιζε πως έβλεπε τηλεόραση ή σα να φορούσε τα ειδικά γυαλιά εικονικής πραγματικότητας. Στις πρόβες που έκανε στη γειτονιά του είχε πλήρως όλες τις αισθήσεις. Στον Άρη, για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινε, αυτές οι αισθήσεις δεν λειτουργούσαν. Ίσως να μην υπήρχε κάποια μυρωδιά ή κάποιος ήχος. Έσκυψε και άγγιζε μια πέτρα. Παραδόξως την άγγιζε, την ένιωσε στα ακροδάχτυλά του, το σχήμα της, την τραχιά επιφάνειά της, απλά δεν μπορούσε να την πιάσει – αυτό το τελευταίο ήταν φυσιολογικό αφού ο ίδιος βρισκόταν σπίτι του. Προχώρησε και άκουσε το βήμα του στο χώμα. Αλλά μυρωδιά τίποτα, ακόμα. Σκέφτηκε ότι ίσως να υπήρχε κάποια οσμή που, όμως, τα ρουθούνια του δεν μπορούσαν να την επισημάνουν και να την αναγνωρίσουν.
Προχώρησε μερικά βήματα ακόμα και σκέφτηκε να πλησιάσει το αντικείμενο της φωτογραφίας, το βράχο με την πόρτα και το παράθυρο, όπως πίστευε ότι ήταν, προκειμένου να διαπιστώσει αν πράγματι ήταν αυτό που νόμιζε, που υπέθετε, ή αν ήταν απλά μία παρειδωλία. Τότε, με την άκρη του ματιού του, πολύ μακριά στον γαλανό ουρανό, του φάνηκε πως είδε κάτι να πετάει. «Ένα πουλί!», αναρωτήθηκε. Το ακολουθούσαν τρία με τέσσερα ακόμα. «Μα δεν υπάρχουν πουλιά, στον Άρη», σκέφτηκε. «Υποτίθεται ότι δεν υπάρχει ζωή εδώ», μουρμούρισε στο μυαλό του, ενώ προσπαθούσε να διακρίνει αν είχαν φτερά που τα κουνούσαν πάνω-κάτω. Αλλά ήταν τόσο μακρά που δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Ήταν, ωστόσο, βέβαιος ότι κινούνταν πάρα πολύ γρήγορα για να είναι πουλιά όπως αυτά της Γης. Πολύ γρήγορα χάθηκαν από τα μάτια του. Κινήθηκε πάλι προς τον υπό εξέταση βράχο της φωτογραφίας. Ξαφνικά συνέβη κάτι που τον τάραξε.
Αυτό που υπέθετε για «πόρτα» άνοιξε προς το εσωτερικό του βράχου και από μέσα βγήκαν δύο νεαροί άντρες με κοντό μαύρο μαλλί και δύο νεαρές γυναίκες κοκκινομάλλες, η μία είχε τα μαλλιά της πιασμένα κότσο ενώ η άλλη τα είχε λυτά. Ταράχτηκε. Ήταν σίγουρα άνθρωποι. Οι σιλουέτες τους ξεχώριζαν πολύ εύκολα γιατί φορούσαν εφαρμοστές φόρμες που έκαναν τα κορμιά τους εύκολα αναγνωρίσιμα. Τα κεφάλια τους ήταν εντελώς ακάλυπτα, χωρίς κανενός είδους συσκευή στην πλάτη για παροχή οξυγόνου και τα παρόμοια. Δεν φορούσαν ούτε γάντια στα χέρια, μόνο μπότες στα πόδια. Φαινόντουσαν χαρούμενοι, ίσως, ευτυχισμένοι. Πήγαν προς τα δεξιά σα να ήθελαν να πάρουν αέρα, να ξεσκάσουν ή να πάρουν κάτι που δεν φαινόταν. Τότε, η μία γυναίκα στράφηκε απότομα και κοίταξε τον Διοσπολίτη στα μάτια – ή μάλλον καλύτερα – ένιωσε το βλέμμα της να καρφώνεται στο κέντρο του εγκεφάλου του, στη Γη, στο σπίτι του. Ταυτόχρονα την άκουσε μέσα στο μυαλό του να του λέει:
«Αυτό που βλέπεις και ζεις τώρα, εδώ και τώρα, πιστεύεις ότι είναι πιο παράξενο από όσο φανταζόσουν; Αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο παράξενο από όσο θα μπορούσες να φανταστείς!» Τα λόγια της – που ήταν σαν παράφραση κάποιας διάσημης ρήσης του επιστήμονα JBS Haldane – καρφώθηκαν σαν βέλος στο μυαλό του. Αμέσως έχασε κάθε επαφή με την τοποθεσία όπου βρισκόταν με απομακρυσμένη προβολή και ξαφνικά ένιωσε σα να προσγειώθηκε απότομα στην πολυθρόνα του, πίσω στη Γη, στο σπίτι του. Η αλήθεια ήταν πως είχε τρομάξει πολύ από την εμπειρία. Δεν ήταν μόνο αυτό που βίωσε στο μυαλό του με τους τέσσερις ανθρώπους να περπατούν στον Άρη, αλλά πολύ περισσότερο ήταν αυτά που του είπε η κοκκινομάλλα γυναίκα με τα ελεύθερα μαλλιά να ανεμίζουν. Σίγουρα θα έκανε πολύ καιρό να δοκιμάσει το ίδιο εγχείρημα ξανά, στο μέλλον.
diadrastika / Image by Thomas Budach from Pixabay
